Η υποψία ότι ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ ταυτίζονται δεν είναι καινούρια, ούτε μόνο δική μας. Τώρα επιβεβαιώνεται από τον ίδιο τον πρόεδρο του ΣΥΝ. Η ουσία, όμως, δεν είναι μόνον αυτή. Η ηγεσία του ΣΥΝ αυτό μπορεί να κάνει. Να παίξει συμπληρωματικό ρόλο στη λειτουργία του δικομματισμού.

Αυτό το αποδεικνύει περίτρανα η προγραμματική του διακήρυξη, στην οποία γίνεται η εξής αναφορά:

"Η ευρωπαϊκή επιλογή, επιλογή δυναμικής και ενεργού παρουσίας για μια νέα ώθηση της ευρωπαϊκής ενοποίησης, αποτελεί τη βασική κατεύθυνση της εθνικής μας στρατηγικής και μιας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής. Η κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική της Ευρώπης είναι αναγκαία και περνάει από την ήττα των συντηρητικών αντιλήψεων, που θέλουν την Ευρώπη προέκταση του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ".

Βασικά, ο ΣΥΝ δε λέει τίποτα καινούριο μ' αυτή την τοποθέτηση. Το πρόβλημα είναι στο τι δε λέει. Και αυτό που δε λέει είναι το ποιες κοινωνικές δυνάμεις προωθούν την ευρωπαϊκή ενοποίηση και, ταυτόχρονα, ότι μ' αυτή την τοποθέτηση, αλλά και την πρόταση για αναπροσανατολισμό της εξωτερικής πολιτικής φάσκει και αντιφάσκει, ακριβώς για να θολώσει τα νερά στο γεγονός ότι συμφωνεί με τα κόμματα του δικομματισμού και πιο συγκεκριμένα με το ΠΑΣΟΚ.

"Πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική" και "κοινή εξωτερική πολιτική της Ευρώπης" και, μάλιστα, "αναγκαία" είναι δύο πράγματα εντελώς αντίθετα. Κοινή εξωτερική πολιτική σημαίνει υποταγή, συνολικά, της πολιτικής κάθε χώρας -μέλους της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην πολιτική της Ενωσης, δηλ. της Γερμανίας και του λεγόμενου "σκληρού πυρήνα".

Για το ίδιο ζήτημα, ο Κ. Σημίτης έκανε λόγο στην εισήγησή του για το νέο "Μανιφέστο" του ΠΑΣΟΚ ως εξής: "Η συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση συνδέεται με συγκεκριμένες απόψεις, επιδιώξεις, για την πολιτική ολοκλήρωση της Ευρώπης. Θέλουμε μια πολιτικά Ενωμένη Ευρώπη ως ουσιώδη παράγοντα της διεθνούς σταθερότητας. Θέλουμε μια Ενωμένη Ευρώπη, με κοινές πολιτικές εξωτερικών σχέσεων και άμυνας, όχι μόνο για να τεθεί ένας επικουρικός φραγμός στον τουρκικό επεκτατισμό, αλλά για να γίνει ασφαλέστερος και σταθερότερος, ο πλανήτης" και αυτό σε σχέση με την εκτίμησή του ότι:

"Η φιλοδοξία των ΗΠΑ να διαδραματίζουν το ρόλο της μόνης υπερδύναμης, του χωροφύλακα του πλανήτη, είναι από τα πράγματα ατελέσφορη. Ισως, όταν η Ευρώπη πετύχει την πολιτική της ολοκλήρωση...". Βέβαια, εδώ δε θα ξαναπούμε για το "ευχαριστώ" του Κ. Σημίτη στις ΗΠΑ, αλλά για το γεγονός ότι προβάλλει την επιλογή του "προστάτη", όπως και η ηγεσία του ΣΥΝ και μάλιστα με τη λογική της υπερδύναμης.

Από αυτές τις προγραμματικές αναφορές στρατηγικής σημασίας των δύο κομμάτων, προκύπτει εκείνο που ομολογεί ο πρόεδρος του ΣΥΝ. Η ταυτότητα απόψεων. Δεν είναι, επομένως, τυχαίο ότι προεκλογικά η ηγεσία του ΣΥΝ διαμαρτύρεται για το "πλαίσιο εθνικής στρατηγικής". Το ίδιο προτείνει και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, αλλά και η ΠΟΛ.ΑΝ. και το ΔΗΚΚΙ. Οι διαφορές τους βρίσκονται στους "χειρισμούς", σ' αυτό μόνο "επιτίθεται" η ηγεσία του ΣΥΝ στο ΠΑΣΟΚ, και στις διαφορετικές επιμέρους ιεραρχήσεις για τους διάφορους τομείς. Η ηγεσία του ΣΥΝ διαμαρτύρεται, γιατί δεν τη βάζουν στο "παιχνίδι". Και όταν, π.χ., ο Θ. Πάγκαλος και η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δηλώνουν ότι μετεκλογικά απευθύνονται στο ΣΥΝ και το ΔΗΚΚΙ για την "Κεντροαριστερά", πάλι διαμαρτύρεται. Μήπως δεν ξέρει τι θέλει; Μάλλον όχι, το βασικό ζήτημα είναι ότι με στρατηγική την πορεία της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης προσπαθεί να διατυπώσει επιμέρους προγραμματικούς στόχους "φιλολαϊκούς", αλλά το ίδιο κάνει και το ΠΑΣΟΚ και το ΔΗΚΚΙ και τώρα με τις υποσχεσιολογίες και τις παροχολογίες και η ΝΔ και η ΠΟΛ.ΑΝ. Να, λοιπόν, ποια εθνική στρατηγική ακολουθούν και ποιων υπεραμύνεται η ηγεσία του ΣΥΝ. Της ενίσχυσης της στήριξης ή της ανοχής μιας πολιτικής, που εναντιώνεται στα λαϊκά συμφέροντα, που κατεδαφίζει τις κατακτήσεις των εργαζομένων, συρρικνώνει και αφελληνίζει την παραγωγική βάση, καταστρέφει μικρομεσαίους της πόλης και τους φτωχούς αγρότες και, από την άλλη, η απάτη της διατύπωσης προτάσεων "φιλολαϊκών". Εκλογές έχουμε, ανέξοδες είναι οι υποσχέσεις. Μόνο, που και ο ΣΥΝ, πέφτοντας στην ίδια λογική, για να μην αποκαλυφθεί εντελώς, επιλέγει την προπαγανδιστική αιχμή στο "όχι στις αυτοδυναμίες", για να πέσει στα μαλακά ο μετεκλογικός συμπληρωματικός του ρόλος στο σύστημα και το δικομματισμό. Γιατί, λοιπόν, κάνει πως "διαμαρτύρεται"; Οι εκλογές θα δώσουν την απάντηση που χρειάζεται: Λαϊκή συσπείρωση, μέτωπο αντεπίθεσης, ψήφο στο ΚΚΕ.

Στέφανος ΛΟΥΚΑΣ