Αθάνατος ο δημιουργός, που μπορεί και μεταμορφώνει ένα πόνημα προσωπικό σε παλλαϊκό. Αθάνατος ο καλλιτέχνης, που παράγει τέχνη για το λαό. Αθάνατος ο συνθέτης, που κατακτά με τις μελωδίες του τις ψυχές μας. Αθάνατος ο αγωνιστής, που ξέρει να διεκδικήσει τα δικαιώματά του. Αθάνατος ο άνθρωπος, που τόσο αγαπήθηκε και αγάπησε με την ψυχή του. Αθάνατος ο Μάνος Λοϊζος. Κλείνουν αύριο 14 χρόνια από εκείνο το Φεστιβάλ της ΚΝΕ, στις 17 του Σεπτέμβρη του 1982, όταν ακούστηκε από τα μεγάφωνα η πικρή είδηση πως ο ακριβός μας σύντροφος δεν μπόρεσε να αντισταθεί στην αρρώστια και ξεψύχησε μετά από ένα θανατηφόρο εγκεφαλικό στο νοσοκομείο της Μόσχας, στα 45 του χρόνια, μακριά από όσους τον λάτρεψαν.

Ο Λοϊζος κατάφερε στα 11 χρόνια της δισκογραφικής του πορείας (1969 - 1980), να μελετήσει, να πλουτίσει και να ομορφύνει το ελληνικό τραγούδι με την αστείρευτη, γνήσια, μελωδική φλέβα του. Κατάφερε, να χαράξει τη δική του προσωπική πορεία, παρά την ύπαρξη των δύο "γιγάντων" της μουσικής: Του Μίκη Θεοδωράκη και του Μάνου Χατζιδάκι.Ο Λοϊζος κατάφερε να γράψει πραγματικά λαϊκή μουσική. Και λαϊκή μουσική, δεν είναι μόνο το μπουζούκι κι ο τζουράς στο "Δελφινάκι",την "Τζαμάικα",τον "Καφενέ",στα "Δέκα παλικάρια" και "Τα τραγούδια της Χαρούλας".Λαϊκή μουσική είναι και η μελοποιημένη ποίηση του "Καλημέρα Ηλιε",είναι και τα πολιτικά τραγούδια σαν το "Δρόμο",το "Ακορντεόν",τον "Τρίτο Παγκόσμιο",το "Στρατιώτη",το "Πάγωσ' η τσιμινιέρα" και τα "Νέγρικα",είναι και ερωτικές μπαλάντες σαν το "Σ' ακολουθώ" και την "Πρώτη Μαϊου".

Το χαμόγελο κι η μελαγχολικά γλυκιά φωνή του Μάνου Λοϊζου, μας λείπει ακόμα πιο πολύ σήμερα, που μέσα στη μοναξιά - που γεννά και η μουσική υποκουλτούρα - χρειαζόμαστε μια φωνή και μια κιθάρα, να τραγουδήσουμε τις αγωνίες, τις χαρές, τις λύπες και τις ελπίδες μας.

Και κάθε φορά, που η ψυχή το έχει ανάγκη, θα σιγοτραγουδάμε τα τραγούδια του αγαπημένου συνθέτη και συντρόφου.