Τα "κομμάτια" που συνθέτουν την εικόνα της "επόμενης" μέρας" από τις εκλογές μπορούν και πρέπει να γίνουν αφετηρία, ώστε ο λαός, όχι μόνο να πάρει θέσεις αντίστασης στην επερχόμενη νεοσυντηρητική εξόρμηση, αλλά και να διαμορφώσει τους όρους για τη βήμα βήμα οργάνωση της αντεπίθεσής του. Πρόκειται για αντικειμενικά δεδομένα, που, σε πείσμα της ιδεολογικής τρομοκρατίας του τύπου "και τώρα τα κεφάλια μέσα", είναι "παρόντα".

Πρώτον, η εκλογική άνοδος του ΚΚΕ, οι χιλιάδες νέοι εργαζόμενοι που προσήλθαν στις κάλπες με το ψηφοδέλτιο του Κόμματος, η ανάδειξή του σε τρίτο κόμμα της Βουλής, είναι ένα στοιχείο που, έτσι κι αλλιώς, έχει ιδιαίτερη σημασία. Πολύ περισσότερο, σήμερα, που το να πορεύεσαι "κόντρα στο ρεύμα" σημαίνει ...εξασφαλισμένη αποσιώπηση, κατασυκοφάντηση, διαστρέβλωση και πετροβόλημα. Δεύτερον, το εκλογικό παραβάν είναι πολύ μικρό, για να χωρέσει ή να κρύψει τη γενικευμένη δυσαρέσκεια, που μεγαλώνει σε όλους σχεδόν τους κοινωνικούς χώρους. Δυσαρέσκεια, που, σε ένα βαθμό, εκφράστηκε και στα αποτελέσματα των εκλογών, όπως φάνηκε από τη μείωση της επιρροής του δικομματισμού σε ακόμα σημαντικότερο κομμάτι του λαού. Τρίτον, είναι αναμφισβήτητο ότι τα προβλήματα των λαϊκών στρωμάτων έρχονται στο προσκήνιο με όλο και μεγαλύτερη οξύτητα. Το "δεν πάει άλλο" ακούγεται όλο και πιο συχνά, από όλο και περισσότερους και δεν έχει σταματήσει καθόλου να ακούγεται ούτε την παραμονή των εκλογών ούτε την επόμενη μέρα από την Κυριακή της κάλπης.

Τα παραπάνω αντικειμενικά δεδομένα, όμως, δεν αρκούν από μόνα τους για να περπατηθούν οι δρόμοι που ανοίγονται μπροστά μας. Οι δρόμοι της αντίστασης και της αντεπίθεσης. Η επισήμανσή τους είναι ικανή να αναδείξει ότι υπάρχουν οι δυνατότητες για να μπει φρένο στις επιδιώξεις της ολιγαρχίας. Αλλά εκείνο που προέχει είναι η αξιοποίησή τους, ώστε οι δυνατότητες να μετατραπούν σε"υλική δύναμη", να μετουσιωθούν σε πράξη. Από σήμερα, λοιπόν, από τώρα, είναι αναγκαίο: Πρώτον, οι κομμουνιστές να ριχτούν στη μάχη για την οργάνωση της πάλης σε κάθε κοινωνικό χώρο που δραστηριοποιούνται. Απαιτείται η συσπείρωση του λαού μαζί με τους κομμουνιστές, ώστε να αποκαλυφθεί και να αντιπαλευθεί κάθε "μικρή" ή "μεγάλη" πρόκληση ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα. Δεύτερον, έχει αποφασιστική σημασία να δοθεί μάχη, ώστε οι μαζικοί φορείς και τα συνδικαλιστικά όργανα να αναδειχτούν και να αποτελέσουν πραγματικά όργανα ταξικής πάλης. Να γίνουν "φυλάκια" υπεράσπισης και προώθησης των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, που το επόμενο διάστημα θα βρεθούν στο στόχαστρο των κυβερνώντων.

Τρίτον, οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, οι μικρομεσαίοι, το σύνολο των ανθρώπων της δουλιάς, του μόχθου, της σκέψης, αλλά και της ανασφάλειας, πρέπει και μπορούν να ρίξουν στον κάλαθο των αχρήστων τα περί "συναίνεσης","κοινωνικής ειρήνης" και ...διαλόγου, που δε σημαίνει παρά ταξικό συμβιβασμό. Τα λαϊκά στρώματα μπορούν και πρέπει, όχι να κλείσουν, αλλά να ανοίξουν τα αυτιά τους στις "αριστερές" και "κεντροαριστερές σειρήνες". Ταυτόχρονα, μπορούν και πρέπει να έχουν ανοιχτά τα μάτια, για να κρίνουν την απόσταση ανάμεσα στα λόγια και τα έργα εκείνων των δήθεν αριστερών, που θέλουν να "παρασημοφορηθούν" ως χρήσιμα αναχώματα της λαϊκής αγανάκτησης, στην υπηρεσία της άρχουσας τάξης. Είναι σαφές ότι οι δυνατότητες υπάρχουν. Είναι το ίδιο σαφές ότι πρέπει από αυτή τη στιγμή να μπούμε μπροστά, γιατί η οργάνωση της πάλης δεν μπορεί να περιμένει. Και αυτή είναι μια υπόθεση που βαραίνει, πρώτα και κύρια, τις πλάτες των κομμουνιστών.