ΕΙΚΟΣΙ ΠΕΝΤΕ μερόνυχτα στα μπλόκα. Μια ζωή συγκλονιστική, διαφορετική. Με τις αισθήσεις όλες συνεχώς σ' επιφυλακή. Με τα συναισθήματα να εναλλάσσονται γρήγορα και δραματικά: Από την αγωνία της προσμονής, στην οργή για την αδικία. Από την απογοήτευση, στον ενθουσιασμό. Από τη χαρά, στη λύπη.

Το ξενύχτι, το κρύο, η κούραση να βαραίνουν το σώμα. Και η καρδιά να χτυπά δυνατά και γρήγορα, τροφοδοτώντας με περισσότερο αίμα, για να μπορέσει το κορμί να υπερβεί τ' ανθρώπινα όρια της αντοχής.

Με το μυαλό να ενεργοποιείται, ξεπερνώντας τα γνωστικά δεδομένα, για ν' αντιληφθεί το νέο που γεννιέται, να "ταξιδέψει" στο δρόμο του μέλλοντος.

***

ΕΙΚΟΣΙ ΠΕΝΤΕ μερόνυχτα με κομμένη την ανάσα. Τις νύχτες - αυτές τις ατέλειωτες, παγωμένες νύχτες στα πρόχειρα καταλύματα, με κοινό σύντροφο τη φωτιά - οι ανάσες σμίγουν. Ο ένας στηρίζεται στον άλλο. Ο κοντινός εμψυχώνει τον διπλανό. Ανθρωποι που ανήκουν στο ίδιο κοινωνικό στρώμα. Που αντιμετωπίζουν κοινά προβλήματα. Που μετέχουν στον ίδιο αγώνα. Αγωνιστές που δεν επιτρέπουν τίποτα να μπει ανάμεσά τους και να τους χωρίσει. Που ξεπερνούν ανθρώπινες αδυναμίες και ιδιαιτερότητες. Που δεν τους αγγίζουν προσωπικές μικρότητες. Που παραμερίζουν κομματικές διαφορές.

Εδώ παίρνει ουσιαστικό νόημα και περιεχόμενο η συντροφικότητα. Εδώ σπέρνονται οι σπόροι για τη δημιουργία μιας διαφορετικής κοινωνίας. Μιας ελεύθερης, δημοκρατικής κοινωνίας της αδελφοσύνης, της αλληλεγγύης, των κοινών στοχεύσεων και οραμάτων.

***

ΕΙΚΟΣΙ ΠΕΝΤΕ μερόνυχτα με την ψυχή στο στόμα. Από τη μια η πίεση των αντιπάλων, των "καλοθελητών", των προβοκατόρων, αλλά κι εκείνων που πραγματικά πλήττονται από τον αποκλεισμό των δρόμων, που επιχειρούν, χρησιμοποιώντας θεμιτά και αθέμιτα μέσα, να τους αναγκάσουν να σταματήσουν τον αγώνα. Κι από την άλλη η κοινή απόφασή τους να "κρατήσουν πάση θυσία". Ολοι και όλα "σ' ένα τεντωμένο σχοινί".

Το μυαλό, παρά την κούραση, πρέπει να παραμένει διαυγές. Να διατηρούνται οι ισορροπίες. Και ο αγώνας να περιφρουρηθεί και να μην πετύχει το σχέδιο να στραφούν εναντίον τους οι άλλες λαϊκές τάξεις και στρώματα, των οποίων έχουν μέχρι τώρα την αλληλεγγύη και συμπαράσταση. Ολες οι ενέργειες πρέπει να εξυπηρετούν το βασικό στόχο της δικαίωσης. Νιώθουν ότι χρωστούν αυτή τη δικαίωση στους προγόνους τους, στον εαυτό τους, στα παιδιά και τα εγγόνια τους, στην τάξη τους, στην κοινωνία, στην Ελλάδα που αγαπούν με πάθος.

Πιστεύουν ότι ο αγώνας τους είναι κατ' εξοχήν πατριωτικός, αφού παλεύουν για τη σωτηρία της παραγωγικής βάσης της χώρας μας, για να μην ερημωθούν τα χωριά μας, για την εθνική ανεξαρτησία της πατρίδας μας και την αξιοπρέπεια του λαού μας.

***

ΕΙΚΟΣΙ ΠΕΝΤΕ μερόνυχτα με τις γροθιές σφιγμένες. Εχουν πολλές δυσκολίες και πολλά εμπόδια να ξεπεράσουν. Απέναντί τους στέκεται μια αδιάλλακτη και ανάλγητη κυβέρνηση. Με τον κρατικό μηχανισμό στα χέρια της. Με επιστήμονες συμβουλάτορές της. Με βιομηχάνους κι άλλους ισχυρούς του χρήματος να τη στηρίζουν. Με "καλοθελητές" πολιτικούς και αντιπολιτευτικά κόμματα να τη συνδράμουν. Με πουλημένους της τάξης τους να την υπηρετούν. Με προβοκάτορες κι άλλους "αγανακτισμένους πολίτες" στην υπηρεσία της. Με ΜΜΕ βοηθούς της. Με την Ευρωπαϊκή Ενωση προστατευτική ομπρέλα της.

Πρέπει να σταθούν όρθιοι και ν' αντιμετωπίσουν όλους αυτούς τους αντιπάλους. Ανθρωποι του χωραφιού και του χωριού, είναι υποχρεωμένοι να βγαίνουν στην τηλεόραση και ν' αντιπαρατίθενται με υπουργούς, βουλευτές, σπουδαγμένους γραβατοφόρους, σταρ τηλεπαρουσιαστές, "γκλάμορους" υβριστές, προβοκάτορες αλήτες, ανθρώπους "του σκοινιού και του παλουκιού".

Και τα καταφέρνουν καλά, μιλώντας τη γλώσσα της αλήθειας, στη δική τους ντοπιολαλιά. Αυτοί οι πεινασμένοι, οι "αμόρφωτοι" χωριάτες, χωρίς να νοιάζονται για το "προφίλ" τους, στέκονται "ενώπιος - ενωπίω" με τους χορτάτους, τους αμερικανοσπουδαγμένους, τους υβριστές τους και, με μόνο όπλο το δίκιο τους, δίνουν και κερδίζουν και τη μάχη της ενημέρωσης.

***

ΕΙΚΟΣΙ ΠΕΝΤΕ μερόνυχτα με τη σκέψη στο αύριο. Αγωνίζονται και ελπίζουν. Ονειρεύονται μια καλύτερη ζωή. Με τον ιδρώτα της σκληρής δουλιάς, αλλά και με εισόδημα. Στο χωράφι και στο χωριό, αλλά με κοινωνική αναγνώριση. Με τα παιδιά τους σπουδαγμένα και τους γέροντες γονείς τους αξιοπρεπείς κι όχι ζήτουλες. Με εξασφαλισμένη μια ανθρώπινη ζωή στα δικά τους γηρατειά. Με τη χαρά να βλέπουν την Ελλάδα να προκόβει και να παίρνει τη θέση που της αρμόζει στην Ευρώπη και στον κόσμο. Με την ικανοποίηση ότι συντέλεσαν στη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου για όλους τους ανθρώπους και προπάντων για τους δικούς τους ανθρώπους, τους φτωχούς, τους αδικημένους, τους κατατρεγμένους, τους απόκληρους.

Ε, αυτός ο αγώνας, ό,τι και να γίνει από δω και πέρα, δεν μπορεί παρά να είναι ιστορικά δικαιωμένος. Διότι την ιστορία τη γράφουν οι πολλοί με τους κοινωνικούς αγώνες τους κι όχι κάποιοι "εκλεκτοί" που προσπαθούν απεγνωσμένα να σταματήσουν την πορεία προς το μέλλον.

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ