Κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας, ξέρω τη δυσκολία να βρείτε έναν σωστό άντρα, που να αξίζει τον κόπο, για να τον συναντήσετε. Τι να πει κανείς με αυτόν τον αγροίκο της Συντονιστικής Επιτροπής των αγροτών, για παράδειγμα; Η εκείνο το κοντό γεροντάκι των συνταξιούχων; Η με αυτόν τον άθλιο ναυτεργάτη, που ξάπλωσε στην προβλήτα και δεν άφησε το πλοίο να δέσει; Τι να κουβεντιάσει κανείς, και μάλιστα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με όλους αυτούς τους ξυπόλυτους! Σας κατανοώ. Ομως, η τάξη επιβάλλει, να μη γίνονται διακρίσεις! Και είστε υποχρεωμένος, μέσα απ' όλο αυτό το συρφετό, να επιλέξετε και να καλέσετε στο μέγαρο και έναν άντρα για να αποκατασταθεί η ισορροπία!

Και δε θα σταθώ, καθόλου, στο αντιαισθητικό της υπόθεσης. Απλώς θα θυμίσω ότι είστε υποχρεωμένος από το Σύνταγμα να υπερασπίζεστε και την αισθητική. Γιατί και η αισθητική είναι - και αυτή - μέρος του πολιτισμού μας. Και κανένας δεν έχει το δικαίωμα, με τις παρδαλές πράξεις του, να γελοιοποιεί τον πολιτισμό μας. Και η εικόνα που είδαμε όλοι έξω από το μέγαρό σας ξεπερνούσε το κωμικό. Πλησίαζε, επιεικώς, την τραγωδία. Δυο κυρίες, με μακριά μαύρα φουστάνια, με ανοιχτά ντεκολτέ, μέρα μεσημέρι, να διασχίζουν την Ηρώδου του Αττικού και να χώνονται στην Προεδρία, κυνηγημένες από τις μηχανές και τα μικρόφωνα. Σκηνή, βγαλμένη ατόφια από το κινηματογραφικό έργο "Ποτέ την Κυριακή". Τάκα, τάκα τα τακούνια και στο βάθος οι φωνές και οι κατάρες των απεργών μερικά μέτρα μακρύτερα, έξω από τη Βουλή. Της αξίζει, λέτε, τέτοια εικόνα της χώρας μας; Φτάσαμε, όντως, σε τέτοια σημεία;