Το να είσαι καινούριος πρωθυπουργός δεν είναι ποτέ άνετο. Το να είσαι καινούριος πρωθυπουργός σε συνθήκες προσωρινότητας και ρευστής πολιτικής κατάστασης, με καθήκοντα "τεχνικά", δηλαδή υπηρεσιακά, σε ημέρες και εποχές, όπου η κυρίαρχη τάξη αλλάζει άρδην την πολιτική της είναι ακόμη πιο δύσκολο.

Και είναι ακόμη πιο δύσκολο στην Ιταλία, όπου η αλλαγή της πολιτικής της κυρίαρχης τάξης είναι ακόμη πιο απότομη από ό,τι αλλού και οι αλλαγές που αυτή φέρνει ακόμη πιο βαθιές.

Ετσι, η θέση του Λαμπέρτο Ντίνι, 54ου πρωθυπουργού (σωστότερα: αρχηγού της 54ης κυβέρνησης) της Ιταλίας από το 1945, είναι ιδιαίτερα ελάχιστα αξιοζήλευτη. Πολύ περισσότερο που, όπως αναφέρουν διάφοροι αναλυτές, ο νέος πρωθυπουργός θα είναι προσανατολισμένος στην εφαρμογή μιας πολιτικής πολύ όμοιας με εκείνη του προκατόχου του Σ. Μπερλουσκόνι, του οποίου υπήρξε και υπουργός, αλλά χωρίς την υποστήριξη των δυνάμεων που υποστήριξαν τον τελευταίο. Γι' αυτό, προφανώς, προσπαθεί να προσελκύσει άλλες δυνάμεις για να βρει στήριγμα και, ίσως, και για να τραβήξει και αυτές στο βάλτο της συναίνεσης.

Ευτυχώς γι' αυτόν, η σχοινοβασία έχει μεγάλη παράδοση στην Ιταλία.