Ηθοποιός με σπάνιο μέταλλο φωνής, άνθρωπος σοβαρός, υπεύθυνος και συγκροτημένος, η Αννα Συνοδινού κατέθεσε ανεπανάληπτες ερμηνείες, ασχολήθηκε με την πολιτική, ως βουλευτής το 1974, ενώ πάντα αναλάμβανε ευθύνες πλατύτερες, χωρίς όμως ποτέ να ταυτίσει την ανθρώπινη και καλλιτεχνική της ύπαρξη με κατασκευασμένους μύθους. Παιδί του Εθνικού Θεάτρου, κάνει την πρώτη της θεατρική εμφάνιση στο θίασο Κοτοπούλη το 1950, με "Τα παιδιά του Εδουάρδου" του Μαρκ - Ζιλμπέρ Σοβαζόν.Το 1954 με τον Μήτσο Λυγίζο δημιουργούν το πρώτο κυκλικό θέατρο "Αρένα", όπου παίζει στο έργο "Ε, εσείς οι απ' έξω" του Ουίλιαμ Σαρογιάν και μετά από δύο χρόνια στο νεοσύστατο Θέατρο Εθνικού Κήπου στο "Ρωμαίο και Ιουλιέτα".Μετά συνεχίζει στο Εθνικό απ' όπου φεύγει το 1965 και ιδρύει την "Ελληνική Σκηνή", εγκαινιάζοντας το Θέατρο Λυκαβηττού.

Ποτέ δεν επαναπαύτηκε και ποτέ δεν αρνήθηκε να συνεισφέρει το δικό της "λόγο" και βοήθεια σε κάθε δίκαιο γι' αυτήν αγώνα. Οπως έγινε και πρόσφατα με τον αγώνα των εργαζομένων στο Εθνικό Θέατρο. Σήμερα, μετά τη λήξη της κατάληψης, η Αννα Συνοδινού γυρίζει λίγο το χρόνο πίσω και αποφαίνεται: "Οι εργαζόμενοι αντέδρασαν μεν ηθικά σωστά, αλλά με λάθος μέθοδο. Δεν είχαν συνεννοηθεί με το μέγα μέρος των καλλιτεχνών, αν θα συμπλεύσουν και από ποιο έως ποιο σημείο. Ετσι διαχωρίστηκε ο αγών των υπαλλήλων από των ηθοποιών. Στην προσπάθειά τους να κατανοήσει η πολιτεία ότι η θεσμική αλλαγή που επιχείρησε και πέτυχε τελικά, θα φέρει πολλών ειδών καινούρια προβλήματα, χωρίς να επιλύσει τα παλαιότερα, εκήρυξαν μόνοι τους την κατάληψη, ενώ οι ηθοποιοί, ενώ πίστευαν το ίδιο, ενεργούσαν διαφορετικά. Φτάσαμε στο παράδοξο σημείο το ΣΕΗ, είτε προσχεδιασμένα, είτε αφήνοντάς το στην τύχη του, να χρησιμοποιεί ένα σύστημα αντιστάσεως, το οποίο περιορίστηκε σε στάσεις και απεργία. Ετσι, το σύνολο της πολιτιστικής δύναμης, που είναι οι ηθοποιοί και όλοι όσοι συμβάλλουν στο καλλιτεχνικό προϊόν, να ενεργεί με διαφορετικούς τρόπους. Οι ηθοποιοί ήταν μετέωροι. Η απουσία της δυνάμεως των ηθοποιών από την κατάληψη, ήταν και η μεγάλη ευκαιρία του ΥΠΠΟ να κερδίσει τη χαμένη αυτή υπόθεση του πολιτισμού.Γιατί είναι μια χαμένη - κερδισμένη υπόθεση εις βάρος του ελληνικού θεατρικού κόσμου. Η απουσία των ηθοποιών απ' αυτή την ιστορία ήταν το μερίδιο που άλειψε βούτυρο στο ψωμί του ΥΠΠΟ".

Μοναχικοί άνθρωποι

Η Αννα Συνοδινού επισημαίνει, επίσης, τη σχεδιασμένη αποσιώπηση του αγώνα από τα περισσότερα ΜΜΕ και προβληματίζεται για το ρόλο που παίζουν σήμερα και τα συμφέροντα που εξυπηρετούν.

"Τα μοντέλα των προσώπων, τα οποία σήμερα παρουσιάζονται από τα ΜΜΕ, έχουν όλα κοινή γραμμή και σχετική πλεύση ζωής. Και όσοι άνθρωποι μείναμε στον τόπο μας, δουλέψαμε, δεν έχουμε περιουσίες, δεν είχαμε ποτέ σχέσεις με αντζέντηδες και δεν κάναμε σκανδαλάκια, και συνεχίζουμε να παλεύουμε για να ζήσουμε αξιοπρεπώς, όλοι αυτοί έχουμε πέσει στον έξω γύρω, στα αζήτητα. Σιγά σιγά, μας βγάλανε ή φύγαμε από τα κόμματα, τα θέατρα, την κοινωνική ζωή, τις εφημερίδες και καθόμαστε στο σπίτι μας και σκεφτόμαστε πώς θα μπορέσουμε με ένα σεμνό τρόπο, με μια μελέτη των φαινομένων, με μια απέραντη αγάπη, να μείνουμε μακριά απ' αυτή τη φθορά.Και βλέπεις μέσα σ' ένα καζάνι να αλέθονται νέοι άνθρωποι με ταλέντο, προσωπικότητες με κύρος, λέγοντας και κάνοντας πράγματα άνοστα. Και βλέπεις καμιά δεκαριά άντρες και γυναίκες που έχουν γίνει τα πρότυπα. Και το λυπηρότερο απ' όλα είναι να βλέπεις οικογένειες διαλυμένες και μια κοινωνία που πάσχει να γεννά μοναχικούς ανθρώπους. Ο μοναχικός άνθρωπος είναι ο δυστυχέστερος άνθρωπος από καταβολής δημιουργίας του ανθρώπου. Διότι όταν πάψει ο άνθρωπος να είναι συνάνθρωπος και γίνεται ατομάνθρωπος, αυτομάτως μεταβάλλεται σε μαζάνθρωπο. Ο μαζάνθρωπος δεν έχει να πει και να πράξει τίποτε".

|εα1|1491- Πόσο σας φοβίζει αυτό;|εα0|1490

- Είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο, δεν είναι μόνο ελληνικό. Είμαστε στο τέλος μιας μετάβασης που αρχίζει ένας καινούριος τρόπος ζωής. Αλλάξανε χιλιάδες πράγματα στον κόσμο και στην Ελλάδα περάσανε χωρίς αυτά να έχουν εξηγηθεί, ερμηνευτεί, ή να έχουν περάσει σε μια παιδεία, να γίνει μόρφωση κι έτσι να δεχτείς μια κατάσταση αλλαγής η οποία δε θα σε ζημιώσει. Βλέπουμε πολέμους, ανταγωνισμούς και τα ατομικά δικαιώματα να έχουν καταπνίξει, κατά σκανδαλώδη τρόπο, τη συνεργασία, πλην εκείνης που συνδέεται με το χρήμα. Τα ατομικά δικαιώματα είναι ασφαλώς μια συνταγματική κατάκτηση, τούτο δε σημαίνει, όμως, ότι αυτά μπορούνε να σε αιχμαλωτίσουν τόσο πολύ, ώστε να αποκλείουν από τη συνείδησή σου να συγκινείται και να δονείται από άλλα συμφέροντα που αφορούν στο σύνολο. Και μόνο τα συμφέροντα των ομάδων που εξαρτώνται από τα χρήματα, είναι όλα σε θαυμαστή σύμπνοια.

Η επαναστατικότητα πηγάζει από την ευθύνη

|εα1|1491- Το ανήσυχο πνεύμα, που εκφράζετε με όλη αυτή την κριτική, την αγωνία, αλλά και την επιθυμία να αγωνιστείτε, σας συντροφεύει από τα μικρά σας χρόνια;|εα0|1490

- Δε θα το έλεγα ανήσυχο πνεύμα. Πρόκειται για ευθύνη. Ημασταν μια μεγάλη οικογένεια, οκτώ παιδιά, με γονείς και παππούδες, όπως ήταν κάποτε όλη η γερή δομή της ελληνικής κοινωνίας. Ημασταν ευτυχισμένοι άνθρωποι. Είχαμε σκέπη. Αισθανόμασταν ότι είχαμε προστασία, είχαμε άγγελο, δε μας κορόιδευε κανένας. Ζούσαμε με τα ελάχιστα και ωστόσο σπουδάσαμε. Οι οικογένειά μου έβγαλε τρεις καλλιτέχνες, τον Δήμο Συνοδινό, ζωγράφο, τον Νίκο Συνοδινό, λυρικό μουσικό καλλιτέχνη κι εμένα. Οι αδελφές μου ήταν αριστοτέχνισσες της ραπτικής και του κεντήματος. Ο αδελφός μου, ο Μιχάλης, εργαζόταν στις εφημερίδες, ήταν λινοτύπης, εξορίστηκε στη Γιάρο, οι αδελφές μου φυλακίστηκαν. Υποφέραμε πολλά κι όμως είχαμε πίστη κι αυτή μας η πίστη μας έκανε υπεύθυνα άτομα. Αγωνίζομαι αυτή τη στιγμή με σύνεση. Το ανήσυχο πνεύμα και η επαναστατικότητα ενός ανθρώπου μπορεί να εκπορεύεται από έναν εγωκεντρισμό ή μια φιλοδοξία. Η δική μου επαναστατικότητα συνδέεται περισσότερο με την αίσθηση της καλλιέργειας και της μόρφωσης, η οποία ξεκινάει από μια παιδεία που έλαβα από το σχολειό μου και τους γονείς μου και συνδέεται με την υποχρέωση να υπηρετείς την αλήθεια, τη δικαιοσύνη και την ελευθερία.

|εα1|1491 - Τι θεωρείτε πιο επικίνδυνο στη σημερινή πολιτικοκοινωνική ζωή;|εα0|1490

- Σήμερα, δημιουργείται μια νέα κάστα. Μια κάστα νέων φεουδαρχών. Ξαναγυρνάμε πίσω σε εποχές σκοτεινές.Μια σαχλοαριστοκρατία, χτεσινό κιτσαριό, πήγαν σε ξένα πανεπιστήμια και μάθανε μερικές γλώσσες και βρεθήκανε με κάποια λεφτά, σκοτεινά ή φωτεινά, δικά τους ή από κάποια κέντρα και γίνανε μια ηγεσία, η οποία σκέπτεται κατά τρόπο φεουδαρχικό. Αισθανόμαστε ένα ξεπούλημα και μια υπερεξουσία που είναι πάνω από την εκλεγμένη εξουσία και η οποία διοικεί.Και ξαφνικά βλέπεις πως άλλα λες, για άλλα μοχθείς, άλλα αιτείσαι, άλλα σου λένε κι άλλα γίνονται. Ζούμε σε μια εποχή τέλειας απάτης. Η απάτη της εξουσίας.Από την άλλη πλευρά, ο πολύς λαός, που έχει πολεμήσει και υπερασπιστεί την πατρίδα του, κοίταξε δυστυχώς να αποκτήσει τα ψυγεία του, τις "Ρόβερ" του, τα κότερά του και σιωπά. Και αν αντιδράσεις, σου λένε "γιατί αντιδράς, γιατί φωνάζεις", ή "να είσαι μαλακιά και γλυκιά για να είσαι αγαπητή σε όλους και να δεις τι ωραία θα περάσεις απ' όλες τις πόρτες, τα παράθυρα, τις κλειδαρότρυπες". Αν, δηλαδή, αμφισβητήσεις του άλλου την ειλικρίνεια, την ακεραιότητα, την ποιότητα, με καλή καρδιά, γιατί έχεις δικαίωμα να έχεις ανοιχτά μάτια, είσαι αντιπαθής. Από κει και πέρα, όμως, υπάρχει και ένας άλλος κόσμος από τον οποίο θα γεννηθεί η υγιής κατάσταση.

|εα1|1491- Είστε δηλαδή αισιόδοξη, παρ' όλα αυτά.|εα0|1490

Είμαι εκ φύσεως αισιόδοξη, διότι πέρασα μέσα σ' αυτά τα 66 χρόνια πάρα πολλά. Ημουν μικρό παιδί, όταν έγινε ο πρώτος σεισμός, το 1928 στο Λουτράκι και έπεσε το ξενοδοχείο του πατέρα μου. Ζήσαμε στις σκηνές ενάμιση χρόνο. Και παρ' όλα αυτά, ζήσαμε μια χαρά και βαστάνε τα κόκαλά μας. Πιστεύω ότι τα δημιουργήματα του Θεού δε θα καταστραφούν ποτέ. Ο άνθρωπος Θα βρει τις πηγές του και θα αντιδράσει.

Σοφία ΑΔΑΜΙΔΟΥ