Στο γιατί σχεδόν πάντα ξεκινάνε με κατάληψη τους αγώνες τους οι μαθητές, οι δύο συνομιλητές μας λένε:

Αλέκος: Υπάρχει μια αγωνιστικότητα στους μαθητές, την οποία εκμεταλλεύονται διάφοροι, πράγμα το οποίο καταγγέλλουμε, οι οποίοι τυχοδιωκτικά, προβάλλουν αιτήματα, όπως καταλήψεις διαρκείας, καταλήψεις μέχρι να δικαιωθούν τα αιτήματά μας κλπ.

Οι καταλήψεις από μόνες τους δεν είναι κακές. Αν μάλιστα υπάρχει ισχυρό κίνημα, μπορούν να είναι και αποτελεσματικές. Ομως, αν δε συνδυαστούν με κάποιες αγωνιστικές κινήσεις προς τα έξω, με κάποιες επαφές με φορείς, αν δεν έχουν μαζικότητα, αν όλοι οι μαθητές δεν αγωνίζονται συνειδητά, δεν πρόκειται να φέρουν κάποιο αποτέλεσμα. Και επειδή πιστεύουμε ότι το μαθητικό κίνημα κάνει κάποια πρώτα βήματα, επειδή βρίσκεται σε μια στιγμή κρίσιμη, πρέπει να έχει την υποστήριξη όλων των μαθητών και θα αγωνιστούμε όλοι πολύ σκληρά για να έχει κάποια σωστή εξέλιξη. Πρέπει να ακολουθούμε μια κλιμάκωση των αγώνων μας, γιατί το να ξεκινήσεις μια κατάληψη, είτε αυτό γίνεται αυθόρμητα, είτε υποκινείται από κάποιες ομάδες, είναι το πιο εύκολο πράγμα, γιατί, έτσι κι αλλιώς, οι μαθητές αγανακτούν με την κατάσταση που βρίσκεται το σχολείο τους. Εχουν κάποια αποθέματα αγωνιστικότητας και επαναστατικότητας μέσα τους, με αποτέλεσμα, όταν σε κάποια γενική συνέλευση κάποιος βγει και ρίξει το σύνθημα για κατάληψη, θα υπάρξει ανταπόκριση και καλοπροαίρετη, αλλά και για το "χαβαλέ" από κάποιες ομάδες. Το θέμα είναι να ελεγχθεί αυτή η κατάσταση, να υπάρξει κλιμάκωση των αγώνων μας, γι' αυτό κι εμείς προτείνουμε τα τοπικά συντονιστικά, τις κινητοποιήσεις σε δημοτικό επίπεδο από δω και πέρα.

Αγης: Οντως, το μαθητικό κίνημα δεν είναι αρκετά ώριμο ακόμα. Η κατάληψη μπορεί να είναι εύκολη, μόνη της όμως εκφυλίζεται και εύκολα, γιατί κρατιέται πάρα πολύ δύσκολα. Πρέπει να έχεις ένα τέτοιο κίνημα, που να μπορεί να περιφρουρεί τον αγώνα του. Το μαθητικό κίνημα δεν είναι έτοιμο ακόμα να περιφρουρήσει μια τέτοια μορφή αγώνα.

Αλέκος: Το θέμα είναι ότι και οι ίδιοι οι μαθητές είδαν ότι οι συγκεκριμένες καταλήψεις "δεν τραβούσαν". Οι καταλήψεις που είχαμε είχαν διάρκεια δύο τριών βδομάδων. Ομως αγώνας δεν είναι μόνο η κατάληψη. Οι διεκδικήσεις μας μπορούν να εκφραστούν και με άλλους δρόμους. Ας μην είναι τόσο φανταχτεροί, ας μην προκαλούν τόσο το ενδιαφέρον των ΜΜΕ, αρκεί να έχουν την υποστήριξη της κοινής γνώμης, των εργαζομένων και των γονιών μας.