"Ο τοίχος έχει φουσκώσει από την υγρασία και μυρίζει μούχλα. Οταν βρέχει το πάτωμά μας γεμίζει νερά από τη βροχή". Ετσι αρχίζει το θέμα της η σχολική εφημερίδα της πέμπτης τάξης του Δημοτικού Σχολείου Μανταμάδου Μυτιλήνης που είναι εξ ολοκλήρου αφιερωμένη στο ερειπωμένο σχολικό κτίριο της κοινότητας. Το μόνο που ζητάνε οι μικροί μαθητές είναι απλώς ένα κονδύλι από το κράτος για να επισκευαστεί το σχολείο τους και να σταματήσουν να κάνουν μάθημα μέσα στα νερά που μπαίνουν από την τρύπια στέγη.

Αλήθεια τι θα μπορούσε να τους απαντήσει κάθε αρμόδιος στο εξής αφοπλιστικό ερώτημα που θέτουν; "Εμείς που έχουμε για προγόνους μας τον Σταυράκη Αναγνώστου και τον Μιχαήλη Στεφανίδη και τόσους άλλους σπουδαίους, να έχουμε τέτοιο σχολείο; Πώς θα μπορέσουμε να τους μοιάσουμε; Εκείνοι έκαναν μάθημα μέσα σε πανέμορφα κτίρια κι ας ήταν τα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Ομως έχουμε εμπιστοσύνη στους μεγάλους".

Το δημοτικό σχολείο Μανταμάδου δεν είναι φυσικά το μοναδικό σε όλη την Ελλάδα που βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση. Το ότι όμως βρίσκεται σε ακριτικό νησί κάνει ακόμα μεγαλύτερη την ανάγκη για άμεση αποκατάσταση του προβλήματος για ευνόητους λόγους.

Μαζί με την εφημεριδούλα του δημοτικού σχολείου, λάβαμε και μια επιστολή του προέδρου της κοινότητας Μανταμάδου που την αποστέλλει στο υπουργείο Παιδείας, στον ΓΓ Περιφέρειας Β. Αιγαίου, στο νομάρχη του νησιού και στους βουλευτές όλων των κομμάτων που εκλέγονται στο νομό Λέσβου.

Ο πρόεδρος της κοινότητας, Π. Σταμάτης, μια μόνο "παράδοξη" και εντελώς "υπερβολική" απαίτηση έχει: να δοθεί μια μικρή χρηματική βοήθεια στην κοινότητα με σκοπό να μπορέσει να επισκευάσει τη στέγη του σχολείου, ώστε να μην γίνονται τα μαθήματα μέσα σε λίμνες από νερό. Θα ευαισθητοποιηθούν άραγε οι αρμόδιοι;