Ταυτόχρονα, η Δικαστική εξουσία - από κοινού με την "αδελφή" της, την Εκτελεστική - επιχειρούν να τρομοκρατήσουν τους μαθητές, τους νέους ανθρώπους, ώστε να σταματήσουν ν' αντιστέκονται σε μια πολιτική που υπονομεύει το μέλλον τους και τους οδηγεί στο κοινωνικό περιθώριο.

Οι φορείς μιας αυταρχικής εξουσίας - που δρα, ως "τριάδα ομοούσιος και αχώριστος", εμφανιζόμενη πότε με την εκτελεστική, πότε με τη νομοθετική και πότε με τη δικαστική μορφή της - θέλουν να μετατρέψουν τους νέους σε:

• "Αβουλα όντα", που δε θ' αντιδρούν στις αδικίες ενός αναχρονιστικού εκπαιδευτικού συστήματος, το οποίο επιβάλλει την αμορφωσιά.
• Παθητικούς δέκτες της πολιτιστικής βαρβαρότητας, που παραλύει τις αισθήσεις κι αποκοινωνικοποιεί τον άνθρωπο.
• Τρομοκρατημένους πολίτες, έρμαια στις διαθέσεις των "προαγωγών" μιας πολιτικοοικονομικής "κλίκας", που δυναστεύει και προσπαθεί να "εκπορνεύσει" τη νεολαία.
• "Γενίτσαρους", συνεχιστές του αντικοινωνικού έργου των "πατρώνων" της σημερινής Ελλάδας.

***

• Το σχολείο, που αποκοιμίζει το μυαλό.
• Την Εκκλησία, που διακηρύσσει το "πίστευε και μη ερεύνα".
• Τα ΜΜΕ, που αποχαυνώνουν τη σκέψη, "απονεκρώνοντας" το κεφάλι κι ενεργοποιώντας μόνο κάποια άλλα ανθρώπινα όργανα.
• Τα "Μέγαρα Πολιτισμού", που αποκόπτουν τους νέους από τις ρίζες της ελληνικής κουλτούρας.
• Το ρουσφέτι, που συντρίβει τις συνειδήσεις.
• Τους αγύρτες του εθνικισμού, που διαβρώνουν την πατριωτική αγνότητα.
• Τους ροπαλοφόρους των ΜΑΤ, που "πείθουν" δέρνοντας.
• Τους δικαστές που τρομοκρατούν τη νεανική ψυχή και κλείνουν στο αναμορφωτήριο την κοινωνική απελπισία.

Και νομίζουν, οι άμοιροι, ότι έτσι "τέλειωσαν με τη νεολαία". Οτι κατάφεραν να τη "σταβλίσουν" στο "αναμορφωτήριο" της σήψης τους.

Κι ευελπιστούν, οι άθλιοι, ότι του λοιπού, οι νέοι άνθρωποι δε θ' αντιδρούν στην επίθεση εναντίον της λογικής και του μέλλοντός τους. Οτι θα παραδοθούν αμαχητί, μπροστά στα "κέντρα" και "παράκεντρα" της ξιπασμένης εξουσίας και στα "κυκλώματα" της κονόμας και της λοβιτούρας.

Οτι θα υποταχθούν στην "κοινωνία της ηρωίνης", στον ηθικό βούρκο της άρχουσας ιδεολογίας, αρκούμενοι στον καθημερινό ελλογισμό της τηλεόρασης και στα "λούσα" των ύποπτων "Μεγάρων πολιτισμού".

***

Είναι οι συνεχιστές των προηγούμενων γενιών, που οραματίστηκαν και πάλεψαν για ένα καλύτερο αύριο, τούτης της χώρας και του λαού της.

Των νέων της ΕΠΟΝ, που πάλεψαν, "με το τουφέκι και το τραγούδι" για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία.

Της γενιάς του 114 και των "Λαμπράκηδων", που έδωσαν τη μάχη της Δημοκρατίας.

Των παιδιών του "Πολυτεχνείου", που πρόταξαν τα στήθη τους στα τανκς της χούντας, απαιτώντας "ψωμί, παιδεία, ελευθερία".

Της γενιάς της "μεταπολίτευσης", που δημιούργησε ένα μαζικό κίνημα πολιτικής αξιοπρέπειας και αντιιμπεριαλιστικής αντίστασης.

Οι σημερινοί νέοι αναλαμβάνουν τη σκυτάλη των αγώνων, απευθύνοντας προς τους παλιότερους αγωνιστές της κοινωνικής προόδου, τη Σπαρτιάτικη υπόσχεση:"Αμες δε γινόμεθα πολλώ κάρρονες". Υπάρχουν βεβαίως και κάποιοι "κλικάτοι" νέοι - "επαναστάτες του γλυκού νερού" και της λογικής "λούφα και παραλλαγή"- που "ψωνίζονται" στα κελεύσματα των "επιβητόρων" της εξουσίας. Είναι αυτοί που συνδιαλέγονται χρησιμοποιώντας, αντί τη λέξη "κάρρονες", τη μαγκιά"καλυτερότεροι". Ευτυχώς είναι ελάχιστοι, αποτελούν την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Η πλειοψηφία της ελληνικής νεολαίας θα τραβήξει το δύσκολο - πλην ωραίο- δρόμο της αρετής, που οδηγεί σ' ένα ελπιδοφόρο μέλλον. Σε μια κοινωνία, όπου ο Ανθρωπος θα ξεχωρίζει πλήρως από τον Πίθηκο.

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ

Υπάρχουν και κάποιοι "κλικάτοι" νέοι - "επαναστάτες του γλυκού νερού" και της λογικής "λούφα και παραλλαγή" - που "ψωνίζονται" στα κελεύσματα των"επιβητόρων" της εξουσίας. Είναι αυτοί που συνδιαλέγονται χρησιμοποιώντας, αντί της λέξης "κάρρονες", τη μαγκιά "καλυτερότεροι". Ευτυχώς είναι ελάχιστοι, αποτελούν την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα