Τρία περίπου χρόνια μετά τη λήξη του Β Παγκοσμίου Πολέμου και την άνευ όρων παράδοση του γερμανικού άξονα στις συμμαχικές δυνάμεις, γίνεται η πρώτη απόπειρα δημιουργίας ευρωπαϊκού στρατιωτικού συνασπισμού από ισχυρές ευρωπαϊκές δυνάμεις. Ηταν το Σύμφωνο των Βρυξελλών του 1948. Εξι χρόνια μετά, το 1954, γίνεται νέα σύνοδος στο Παρίσι κι αποφασίζεται η ίδρυση της Δυτικο-ευρωπαϊκής Ενωσης (ΔΕΕ). Σε αυτή τη σύνοδο, αποφασίστηκε η λήξη της κατοχής των δυτικών περιφερειών της Γερμανίας, δηλαδή η λήξη της κατοχής της Δυτικής Γερμανίας. Το πακέτο των ιδρυτικών αποφάσεων της ΔΕΕ απορρίφθηκε από τη Γαλλική Εθνοσυνέλευση. Ωστόσο, το ζήτημα της ΔΕΕ είχε δρομολογηθεί ως βασική συνιστώσα των μετέπειτα δυτικο-ευρωπαϊκών (και όχι μόνο) εξελίξεων. Ηδη, το 1952, οι δυτικοσυμμαχικές δυνάμεις είχαν αποφασίσει, μέσω του δυτικογερμανικού Νόμου Εκτακτης Ανάγκης, ότι και μετά τη λήξη της κατοχής της Δυτικής Γερμανίας, είχαν δικαίωμα επαναφοράς του κατοχικού καθεστώτος εάν το έκριναν αναγκαίο. Σε παράλληλη πορεία είχε ιδρυθεί το 1949, δηλαδή ένα χρόνο μετά το ευρωπαϊκό Σύμφωνο των Βρυξελλών, το "Βορειοατλαντικό Σύμφωνο" (ΝΑΤΟ). Στο ΝΑΤΟ προσχώρησαν οι περισσότερες ευρωπαϊκές δυνάμεις που ανήκαν στη ΔΕΕ. Ειδικά για τη Γερμανία, το Μάη του 1995 αποφασίστηκε η εισδοχή της στη Δυτικοευρωπαϊκή Ενωση (ΔΕΕ) και, ταυτόχρονα, στο ΝΑΤΟ. Πρέπει να διευκρινιστεί ότι η λήξη της κατοχής της Δυτικής Γερμανίας δε σήμανε και τη λήξη της συμμαχικής στρατιωτικής παρουσίας σε αυτή τη χώρα. Ουσιαστικά, σήμανε τη διαμόρφωση του κράτους της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας με δική της κυβέρνηση και οικονομικοπολιτική ανάπτυξη, αφαιρουμένης όμως, κάθε αυτόνομης στρατιωτικής συγκρότησης και λειτουργίας.

Σε όλη αυτή την εξέλιξη της παράλληλης δημιουργίας του ΝΑΤΟ και της ΔΕΕ, παρατηρείται η ήδη υπάρχουσα από το Β Παγκόσμιο Πόλεμο σύμπλεξη των ισχυρών δυτικών δυνάμεων. Αυτό έχει καταλυτική σημασία για το ρόλο των δύο στρατιωτικών συνασπισμών, που φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Αξίζει να παρατηρηθεί ότι η απονέκρωση της ΔΕΕ σε όλα αυτά τα χρόνια κι η διασυμμαχική απογείωση του ΝΑΤΟ οφείλεται σε πολλούς λόγους. Ομως, όλοι διαπερνώνται από έναν κοινό παρονομαστή: Την ύπαρξη του Συμφώνου της Βαρσοβίας ως αντιπάλου δέους. Απόδειξη γι' αυτό είναι η απότομη αναζωπύρωση της δημιουργίας ανεξάρτητου ευρωπαϊκού στρατιωτικού συνασπισμού, δηλαδή, η αναζωπύρωση του ρόλου της ΔΕΕ, αμέσως μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Μέχρι τότε, η ΔΕΕ συντηρούνταν από μια υποτυπώδη γαλλογερμανική ταξιαρχία 5.000 ανδρών, που υποδήλωνε την υποτυπώδη ύπαρξη του γαλλογερμανικού άξονα. Αυτός ο άξονας απόκτησε τεράστια σημασία σε συνέχεια. Αυτή τη στιγμή η ΔΕΕ, δηλαδή, η ευρωπαϊκή στρατιωτική παρουσία, δηλώνεται από όλους τους συμμάχους ως ο στρατιωτικός πυλώνας του ΝΑΤΟ.

Ανεξάρτητα από τις εσωτερικές διασυμμαχικές "αγκωνιές", το γεγονός αυτό καθ' εαυτό έχει καθοριστική σημασία για την κατανόηση των διασυμμαχικών ενεργειών στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Στις 9.12.91, στο Μάαστριχτ, παράλληλα με τη δημιουργία της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ενωσης, υπογράφηκε η συμφωνία ένταξης της Ελλάδας στο στρατιωτικό συνασπισμό της ΔΕΕ. Η αίτηση ένταξης είχε γίνει προηγούμενα από κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Το πρώτο περίεργο ήταν ότι στη συμφωνία ένταξης προβλέπονταν διαπραγματεύσεις ενός χρόνου μεταξύ ΔΕΕ και Ελλάδας μετά την υπογραφή της ένταξης που ήδη είχε γίνει. Σε ερώτηση του εκπροσώπου του "Ριζοσπάστη" για το περίεργο αυτό γεγονός, ο τότε Ελληνας πρωθυπουργός, Κ. Μητσοτάκης, απέφυγε ουσιαστικά να απαντήσει. Αντίθετα, η ένταξη της Ελλάδας στη ΔΕΕ εμφανίστηκε (εντελώς αυθαίρετα, ως απεδείχθη) ως προστασία της έναντι της Τουρκίας. Με αναφορά στο άρθρο 5 του Καταστατικού της ΔΕΕ, δηλώθηκε επισήμως και πανηγυρικώς ότι "τώρα τα σύνορα της Ελλάδας είναι σύνορα της Ευρωπαϊκής Ενωσης".

Ο αυθαίρετος χαρακτήρας αυτών των ισχυρισμών αποκαλύφθηκε το Μάη του 1992, όταν το συμβούλιο της ΔΕΕ δήλωσε ότι κάθε πλήρες μέλος του ΝΑΤΟ είναι, από αυτό και μόνο το γεγονός, συνδεδεμένο μέλος της ΔΕΕ και, ως εκ τούτου, η ισχύς του άρθρου 5 δεν υφίσταται. Η ΔΕΕ, δηλαδή, επανέλαβε τη δεδηλωμένη θέση του ΝΑΤΟ ότι δεν παρεμβαίνει στις διαφορές μεταξύ δυο μελών της συμμαχίας (Ελλάδα - Τουρκία). Μάλιστα, η δήλωση της ΔΕΕ είναι χειρότερη του ΝΑΤΟ, διότι επεκτείνει την υποτιθέμενη "προστασία από την παρέμβαση", εκτός των "πλήρων μελών", και στα "συνδεδεμένα μέλη".

Σε όλη αυτή την ιστορία παρατηρείται μια παράλληλη συμπεριφορά μεταξύ ΔΕΕ και ΝΑΤΟ, εφόσον, μάλιστα, κυριαρχούνται από τις ίδιες και παράλληλες ισχυρές δυνάμεις. Η στρατιωτική σύμπλεξη υποταγής της Ελλάδας σε αυτούς τους μιλιταριστικούς μηχανισμούς, πολύ περισσότερο εάν συσχετιστεί με το τεράστιο εξωτερικό της χρέος (5,4 τρισ. δρχ.) και τα υπέρογκα τοκοχρεολύσια, δίνει το μέτρο της ανύπαρκτης ανεξάρτητης εξωτερικής της πολιτικής. Η πολιτική ενός συγχρόνου "His master's voice" αποκαλύπτεται σε όλο το μεγαλείο της. Με δεδομένες τις έντονες εξελίξεις στα Βαλκάνια και με επίκεντρο τη ματωμένη Γιουγκοσλαβία, η κοινή γνώμη διερωτάται εάν και τι εξυπηρετεί η υποκρισία της επίσημης παραδοσιακής πολιτικής εξουσίας της Ελλάδας. Η εναγώνια ερώτηση παραμένει: Ποιος είναι ο ρόλος της Ελλάδας στα Βαλκάνια;