Είναι αξιοπερίεργο και τείνει να πάρει διαστάσεις μυστηρίου, πώς είναι δυνατό μια κοινωνία να απαρτίζεται από "αγγέλους" και ταυτόχρονα να παρουσιάζει σημάδια σήψης. Πώς είναι δυνατό να έχει πολιτικούς και κόμματα ηθικά άμεμπτα και γεμάτα προτάσεις για την εξυγίανση της πολιτικής ζωής, αλλά ταυτόχρονα η κοινή γνώμη να βομβαρδίζεται καθημερινά με αποκαλύψεις (ή "αποκαλύψεις") σκανδάλων, ρεμούλας και αρπαχτής. Αυτή την εντύπωση προσπαθούν να καλλιεργήσουν τα κόμματα που διαχειρίζονται την εξουσία αλλά και τα μικρότερα παρακλάδια τους. Σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, τα σκάνδαλα είτε έγιναν από τους πολιτικούς αντιπάλους, είτε είναι αποτέλεσμα "διόγκωσης" κάποιων αμελητέων "αποκλίσεων", είτε "κατασκευάζονται" από "αόρατα" κέντρα που θέλουν να επιβάλλουν "κόμματα - μαριονέτες" και "αχυράνθρωπους" πολιτικούς. Πελαγωμένος ο πολίτης αναρωτιέται πώς μπορεί να συμβαίνουν ταυτόχρονα όλα αυτά. Βέβαια, η συζήτηση "περιέργως" περιστρέφεται πάντα γύρω από το αν και πόσα πήρε ο τάδε ή ο δείνα από μια προμήθεια, αν έκανε ένα κάπως υπερβολικό "δώρο στον εαυτό του", αν η φορολογική του δήλωση συμφωνεί με το εισόδημά του κλπ. Αν κάποιος πληρεί τις παραπάνω προϋποθέσεις, θεωρείται "τίμιος", "ηθικός", άμεμπτος".

Ομως, οι "εθνοπατέρες" βουλευτές και υπουργοί στη συντριπτική πλειοψηφία τους, αν και πληρούν τις παραπάνω προϋποθέσεις, είναι ΑΝΗΘΙΚΟΙ. Είναι ανήθικοι γιατί συναινούν καθημερινά στην υποδούλωση του ελληνικού λαού στα ξένα κέντρα, είτε αυτά λέγονται ΗΠΑ, είτε Ευρωπαϊκή Ενωση, είτε ΝΑΤΟ, ΔΕΕ κοκ. Είναι ανήθικοι γιατί χαράζουν την πολιτική τους ανάλογα με τα συμφέροντα των κέντρων αυτών, που δεν ταυτίζονται πάντα με τα εθνικά μας συμφέροντα. Είναι ανήθικοι γιατί ασκούν πολιτική πάντα σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων και πάντα σε όφελος του μεγάλου κεφαλαίου, ντόπιου ή ξένου. Είναι ανήθικοι γιατί καλλιεργούν σχέσεις εξάρτησης - και τείνουν να γίνουν πλέον σχέσεις εξάρτησης - με τους μεγαλοεργολάβους και μεγαλοεπιχειρηματίες - ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, οι οποίοι τους ξεπληρώνουν με τα "ψίχουλα" μιας τηλεοπτικής προβολής. Αυτή την ανήθικη πολιτική έχουν υπηρετήσει ΟΛΟΙ οι βουλευτές των κομμάτων που ψηφίζουν σε αγαστή σύμπνοια νομοσχέδια που στηρίζουν αυτό το σύστημα, δηλαδή (όπως δείχνει η εικοσάχρονη μαρτυρία των πρακτικών της Βουλής), ΟΛΟΙ οι ΜΗ κομμουνιστές βουλευτές.

Ολοι αυτοί που εγκληματούν κατά του λαού, επιχειρούν να καμουφλάρουν τη συλλογική τους ανηθικότητα, ώστε να μη γίνει φανερή στα θύματά τους. Ετσι, με μια θα 'λεγε κανείς "συμφωνία κυρίων", όλοι οι (συν) ένοχοι επιδίδονται στον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων, σερβίροντάς τους άφθονα σκάνδαλα, υπαρκτά ή ανύπαρκτα, που έχουν να κάνουν με περιπτώσεις παρεπόμενες της συνολικής τους πολιτικής: Ποιος π. χ. διασπάθισε σε μίζες δημόσιο χρήμα από την πώληση μιας επιχείρησης στρατηγικής σημασίας, πόσα πήρε, πώς τα πήρε κλπ. Κανένας (συν) ένοχος δε μιλά για το έγκλημα του ξεπουλήματος αλλά για το ύψος των "τριάντα αργυρίων" του... συναδέλφου "Ιούδα". Στην κοινή τους προσπάθεια για μαζική παραπλάνηση, καλλιεργούν - ή ανέχονται - ψιθύρους περί "σήψης της πολιτικής και των πολιτικών" γιατί ακριβώς αυτή η θολούρα τους βολεύει: Από τη μια "αθωώνει" διά της σύγχυσης και της αμφιβολίας την ενοχή τους κι από την άλλη, μέσα από τη σύγχυση και τη "σαλαμοποίηση", "ενοχοποιεί" κάθε τίμια φωνή που αντιστέκεται και καταγγέλλει. Ετσι, οι ανήθικοι είναι αυτοί που πλειοδοτούν σε συμβουλές και νουθεσίες για την "εξυγίανση της πολιτικής", με στόχο τη διαιώνιση του ανήθικου καπιταλιστικού συστήματος. Με μια κοινή προσπάθεια και στόχο: Να συνεχίσουν οι θύτες - καπιταλιστές να θησαυρίζουν και τα θύματα - εργαζόμενοι να παραμένουν στο σκοτάδι της άγνοιας. Φοβούνται ακριβώς πως η αφύπνιση των εργαζόμενων θα σηματοδοτήσει την αντίσταση στο σάπιο καθεστώς τους, θα βάλει τέλος στο έγκλημά τους, θα καταδικάσει την πολιτική τους.