Απέναντί μου βρίσκεται ένα όμορφο, ευγενικό κορίτσι. Μου δίνει την αίσθηση ότι κάτι περιμένει και μερικές φορές γυρίζει απότομα προς το παράθυρο και κοιτάζει αφηρημένα. Μέσα από το καθαρό της βλέμμα και τις πρώτες της κουβέντες μού μεταφέρει την επιθυμία της να φύγει από τα Ιδρύματα, την αγωνία της για όσα θέλει να κάνει, αλλά και τη σιγουριά της ότι τελικά θα τα κάνει. Η Μαρία είναι 13 χρόνων και έχει περάσει όλη της τη ζωή στα ιδρύματα. Ο πατέρας της βρίσκεται στις φυλακές Κορυδαλλού και η μητέρα της, άπορη, δεν μπορεί να συντηρήσει τα πέντε παιδιά της. Το μοναδικό διάλειμμα μέσα σε αυτά τα χρόνια διήρκεσε 15 μέρες όταν πριν λίγο καιρό η Μαρία το έσκασε από το ίδρυμα "Αγάπη" και έζησε με τη μητέρα της. Με την επέμβαση, όμως, του εισαγγελέα, το κορίτσι μεταφέρθηκε στο Ιδρυμα Αγωγής Ανήλικων Θηλέων και τώρα ψάχνει για ανάδοχη οικογένεια.

"Στα Ιδρύματα έχουμε καλό φαγητό, οι κυρίες είναι καλές, αλλά δεν έχουμε την αγκαλιά της μάνας. Εμένα αυτό μου λείπει και θέλω πολύ να ζήσω με τη μητέρα μου", λέει το 13χρονο κορίτσι, κοιτάζοντάς με συνέχεια με δυο μεγάλα καταγάλανα μάτια, καθρέφτες της ευαίσθητης ψυχής του. "Πολλά παιδιά δε θα 'πρεπε να είναι στα Ιδρύματα. Το κράτος θα μπορούσε να κάνει κάτι γι' αυτό. Στη δική μου περίπτωση θα μπορούσαν να βρουν μια δουλιά για τη μητέρα μου", συνεχίζει η Μαρία, που αναγκάστηκε να καταλάβει πολλά πράγματα σε τρυφερή ηλικία. Η μητέρα της δούλευε στο νοσοκομείο "Σωτηρία" καθαρίστρια - κάτι που "δεν είναι ντροπή", όπως μου είπε το κορίτσι πριν προλάβω να αντιδράσω - αλλά σταμάτησε γιατί είναι άρρωστη.

Μετά τις 15 μέρες που έζησε η Μαρία με τη μητέρα της, με θλίψη εξομολογείται ότι δεν έχει όρεξη να κάνει τίποτα και άρχισε πάλι να καπνίζει... "Παρασύρομαι εύκολα και το ξέρω, παραδέχεται, αλλά όταν σου λείπει η χαρά δεν έχεις δύναμη. Αυτό το ξέρω γιατί το έζησα τις 15 μέρες που ήμουνα κοντά στη μητέρα μου. Εδώ ξέρεις πολλά παιδιά, γελάνε, αλλά μέσα τους κάτι τα καίει..."

Ο χορός και η ενόργανη γυμναστική είναι οι αγαπημένες ασχολίες της Μαρίας και όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει δασκάλα χορού, να κάνει οικογένεια και πρώτα απ' όλα, να ζήσει με τη μητέρα και τα αδέρφια της. Προς το παρόν, ψάχνει για μια ανάδοχη οικογένεια στην Αθήνα, ώστε να βλέπει τη μητέρα της και μόλις ενηλικιωθεί να δουλέψει και να ζήσουνε μαζί. Οποτε έρχεται και τη βλέπει στο ίδρυμα ή της μιλάει στο τηλέφωνο, "τη νιώθω σαν ξένη γιατί ξέρω ότι θα φύγει", λέει ενώ την ίδια ώρα ακούγονται γαβγίσματα σκυλιών και πετάγεται προς το παράθυρο. "Οποτε γαβγίζουν τα σκυλιά κάποιος έρχεται", δικαιολογείται και χαμογελάει πικρά.

Η Μαρία πρέπει να κάνει πέντε χρόνια υπομονή και το ξέρει, αφού όλοι αυτό της λένε. Τα δεκατρία χρόνια ζωής στα Ιδρύματα και η προοπτική άλλων πέντε χρόνων τη φυλακίζουν, γιατί ξέρει πολύ καλά πως δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι' αυτό. Την ολιγόλεπτη παύση διαδέχονται τα σίγουρά της λόγια: "Τώρα ακούω τους μεγάλους, αλλά όταν μεγαλώσω θα ακούν αυτοί εμένα..."