Δυναμώνει η ελπίδα | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Δυναμώνει η ελπίδα

Δεν κατέχουν σίγουρα τις πρώτες θέσεις των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων, δύσκολα θα τις βρείτε στις σελίδες του αστικού Τύπου κι όμως υπάρχουν, αναπτύσσονται και το κυριότερο, αποτελούν το μοναδικό σημάδι ελπίδας. Και ίσως γι' αυτό να εξορκίζονται από την "εικονική πραγματικότητα" των κραταιών Μέσων Ενημέρωσης. Ο λόγος για τις λαϊκές κινητοποιήσεις που το τελευταίο χρονικό διάστημα έχουν αναπτυχθεί σε όλο το εύρος της ελληνικής κοινωνίας, με τη συμμετοχή εργαζομένων, επαγγελματοβιοτεχνών, αγροτών, συνταξιούχων, νεολαίας - οι οικοδόμοι, οι εργαζόμενοι στα ναυπηγεία, οι καπνοκαλλιεργητές, οι μαθητές και οι σπουδαστές, οι κλάδοι των μικρομεσαίων.

Η ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική είναι σίγουρα ο πρώτος λόγος γι' αυτές τις κινητοποιήσεις. Η εισοδηματική και η φορολογική πολιτική, η αύξηση της ανεργίας, η ραγδαία πτώση του βιοτικού επιπέδου, η καταβαράθρωση των κοινωνικών υπηρεσιών, σπρώχνουν τους εργαζόμενους και άλλα στρώματα του ελληνικού πληθυσμού στη χρησιμοποίηση του μοναδικού όπλου που διαθέτουν, την αγωνιστική κινητοποίηση. Πρόσθετοι λόγοι, που αυξάνουν την αγανάκτηση και πυροδοτούν την αντίσταση, είναι τα φαινόμενα του εκφυλισμού που χαρακτηρίζουν την πολιτική ζωή και ειδικά την άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας.

Ολο και περισσότεροι καταλαβαίνουν ότι το κενό που δημιουργείται στο πεδίο των κοινωνικών αγώνων καταλαμβάνεται από τη διάθεση εκείνων των δυνάμεων που αμφισβητούν πλέον τις στοιχειωδέστερες κατακτήσεις της κοινωνίας. Η κυβέρνηση, βέβαια, επιχειρεί να αποφύγει το πολιτικό κόστος των επιλογών της λέγοντας ότι τα περισσότερα από τα μέτρα αυτά υπαγορεύονται από τις δεσμεύσεις προς την Ευρωπαϊκή Ενωση. Αποκρύπτει ωστόσο το γεγονός ότι σε όλες τις αντεργατικές - αντιλαϊκές επιλογές των Βρυξελλών, που επικαλείται σαν άλλοθι, υπάρχουν και οι υπογραφές των υπουργών της.

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι οι αγώνες βρίσκονται πίσω σε σχέση με την οξύτητα των προβλημάτων που γεννά αυτή η πολιτική. Αυτό όμως δεν πρέπει να στέκεται σαν εμπόδιο στο να αναγνωριστεί η σημασία και η αξία αυτών των κινητοποιήσεων και μάλιστα σε ένα ιδιαίτερα δυσμενές κλίμα. Εκείνο που οι ίδιοι οι εργαζόμενοι αντιλαμβάνονται είναι ότι οι αγώνες αυτοί θα πρέπει να αποκτήσουν πιο μαζικό χαρακτήρα, ενώ ο συντονισμός τους γίνεται επιτακτική ανάγκη, προκειμένου να αυξηθεί η αποτελεσματικότητά τους. Πολύ περισσότερο, ο συντονισμός επιβάλλεται από την ανάγκη αντιμετώπισης του κοινού εχθρού που είναι η κυβερνητική πολιτική και οι συνέπειές της.

Το θεμέλιο, όμως αυτών των κινητοποιήσεων γίνεται πιο σταθερό, όσο μέσω αυτών οι εργαζόμενοι εξάγουν και τα πολιτικά τους συμπεράσματα. Οταν μπορούν να διακρίνουν όχι μόνο το πρόβλημα που τους απασχολεί, αλλά και τη ρίζα που το γεννά. Γιατί και η αποτελεσματικότητα θα μειώνεται και το αποτέλεσμα θα είναι μονίμως υπό αμφισβήτηση, όσο δεν αναγνωρίζονται και οι συνένοχοι αυτής της πολιτικής, η Νέα Δημοκρατία, η Πολιτική Ανοιξη, ο "ΣΥΝ", που παρά τις αντιπολιτευτικές κορόνες συμφωνούν και μερικές φορές πλειοδοτούν στις βασικές επιλογές. Και δεν είναι ούτε ένδειξη αυταρέσκειας, ούτε εκτός πραγματικότητας η εκτίμηση πως τα πράγματα θα ήταν ακόμη χειρότερα αν δεν υπήρχε το ΚΚΕ, που με τις θέσεις και τη δράση του "χαλάει τη βιτρίνα" και δείχνει πως υπάρχει ακόμα ζωντανή η ελπίδα, μέσα από τους ίδιους τους αγώνες.