Εκθεση ζωγραφικής του καθηγητή της "Σχολής Καλών Τεχνών Θεσσαλονίκης"Βαγγέλη Δημητρέα,εγκαινιάστηκε πριν λίγες μέρες στην αίθουσα τέχνης "Παρατηρητής" (Προξ. Κορομηλά 38, Θεσσαλονίκη).

Βασικός άξονας και σημείο αναφοράς της θεματογραφίας του καλλιτέχνη, είναι η ανθρώπινη μορφή, που βρίσκεται σε μια συνεχή και διαρκή ένταση. Τα ξένα υλικά που έρχονται να προστεθούν (ξύλα, λαμαρίνες, λάστιχα κ. ά.), δραματοποιούν στο έπακρο την ιδέα και τονίζουν τη διαχρονικότητα ή την κοινωνικότητα της παράστασης, ενισχύοντας το οπτικό μέρος και την ευρηματικότητα της σύνθεσης. Τα έργα που παρουσιάζονται, χαρακτηρίζονται από την ισότητα και ισορροπία της κατασκευής με το σχέδιο και από την αίσθηση της "ζωγραφικότητας" των ξένων υλικών.Πολύ προσφιλή στον Β. Δημητρέα είναι και τα μαυρόασπρα σχέδια, τα οποία δείχνουν την ικανότητά του να αντιθέτει εύστοχα το μαύρο με το άσπρο ή το φως με τη σκιά, σαν να είναι δύο φιλοσοφικά ιδωμένες αντίθετες δυνάμεις. Ο ίδιος ο ζωγράφος μιλά "για μια τέχνη που στοχεύει στην ευαισθητοποίηση, στην έντιμη μαρτυρία, στην κριτική στάση και στη διαμαρτυρία - καταγγελία, γεγονός που δείχνει το ρόλο της τόσο σαν επικοινωνιακό μέσο, όσο και σαν ενοραματικό γεγονός".

Εργα του Β. Δημητρέα είχαν παρουσιαστεί και στην Αθήνα το 1993. Αναφερόμενος στην εικαστική του πορεία, ο καλλιτέχνης σημείωνε στον κατάλογο της έκθεσης: "Ηδη από το 1960, τουλάχιστον, προσπαθούσα συνειδητά να κάνω μια κοινωνικότερη ζωγραφική. Δε μου αρκούσε μια "ευαίσθητη" και καλοφτιαγμένη ζωγραφική. Εκτός από την "ακαδημαϊκή" ζωγραφική φοβόμουν πολύ και τον ευρηματικό και μονοσύστατο μοντερνισμό.(... ) Πιστεύω ότι το 1967 και το 1968 ήταν χρονιές ιδιαίτερης σημασίας για τη δουλιά μου (δικτατορία των συνταγματαρχών στην Ελλάδα και Μάης του '68). (... ) Νομίζω ότι η σημαντικότερη διαφορά που είχα με πολλούς καλλιτέχνες της "γενιάς του '60", ήταν η επιμονή μου σε πολύ επεξεργασμένες μορφές. Πιστεύω ακόμα ότι μια τέχνη που, εκτός των άλλων λειτουργιών της, συνιστά και μια έντιμη μαρτυρία, μπορεί κάλλιστα να είναι και πολυσύστατη τέχνη. Αλλά το "πολυσύστατο" του έργου τέχνης απαιτεί επεξεργασμένες μορφές και δε διαπιστώνεται μονάχα, ούτε κυρίως, στο θέμα του, αλλά στις μορφοποιητικές διαδικασίες και στο υφοτεχνικό αποτέλεσμα".