Η Τέχνη για τον Βαγγέλη Δημητρέα παραμένει το μέσο, για να εκφράσει τους προβληματισμούς του. Να ταχθεί πολιτικά, σε μια κοινωνία που αλλάζει με ξέφρενους ρυθμούς και αντιμετωπίζει οξυμένα προβλήματα. Με προσωπική γραφή, θεωρητικό οπλισμό, με σπάνιο ήθος και σεμνότητα, ο Β. Δημητρέας καταθέτει ένα έργο που διακρίνεται από τον κοινωνικό και ιδεολογικό προβληματισμό, αντανακλώντας τις πολιτικές και κοινωνικές καταστάσεις της εποχής μας. Ο ίδιος ο ζωγράφος αναφέρεται σε μια τέχνη που στοχεύει στην ευαισθητοποίηση, την έντιμη μαρτυρία, την κοινωνικοποίηση, την κριτική στάση και τη διαμαρτυρία - καταγγελία. Αφορμή για τη συνάντησή μας έγινε η έκθεση σχεδίων του, στο χώρο Τέχνης «Αγγέλων Βήμα» (Σατωβριάνδου 36). Η έκθεση λειτουργεί καθημερινά (5μ.μ. - 9μ.μ.) και διαρκεί έως τις 16/3.

«Πιστεύω στην κοινωνικοποιημένη τέχνη» μάς λέει, «αλλά για να είναι πειστική, πρέπει και τα εκφραστικά της μέσα να είναι αξιόπιστα. Δηλαδή, η φόρμα, το σχέδιο, το χρώμα... να αντιστοιχούν στο νόημα. Δεν μπορεί να λες πράγματα επαναστατικά και να έχεις μια γραφή τρυφερή. Πρέπει σαν τεχνίτης να έχεις γλωσσικά προετοιμαστεί. Ο Πικάσο προετοίμαζε την "Γκουέρνικα" με δύο τρόπους: Ο πρώτος - έμμεσος - είναι η αναζήτηση της "γλωσσικής" επάρκειας, που επί χρόνια τον απασχολούσε. Ο δεύτερος, που είναι θα λέγαμε άμεσος τρόπος προετοιμασίας, είναι μια μεγάλη σειρά από σχέδια, τα οποία περιλαμβάνει μία ειδική έκδοση για την "Γκουέρνικα"».

Τα σχέδια της δεκαετίας του '70, τα οποία εισάγουν τον επισκέπτη στην έκθεση φιλοτεχνήθηκαν από τον Β. Δημητρέα, κυρίως, στο Παρίσι, όπου έζησε από το Δεκέμβρη του '67 έως το 1975. Η κοινωνικοπολιτική κατάσταση εκείνων των χρόνων (δικτατορία, Μάης του '68, Βιετνάμ...) οδήγησε το δημιουργό σε νέες εκφραστικές αναζητήσεις. Αναζητήσεις, οι οποίες στηρίχτηκαν στη μελέτη και στους δρόμους που άνοιξαν μεγάλοι εικαστικοί «επαναστάτες» των προηγούμενων χρόνων: Γκόγια, Βαν Γκογκ, Πικάσο...

«Κατακερματισμένες ανθρώπινες φιγούρες ή σφιχτά καμπυλόμορφοι σχηματισμοί», σημειώνει ο ομότιμος καθηγητής ΑΣΚΤ, Σάββας Κονταράτος «δείχνουν να συνθλίβονται ανάμεσα σε σαφώς γεωμετρημένες μορφές: ορθογωνισμένες πλάκες, σωλήνες, κιβώτια κ.ά.». Σ' αυτό το πνεύμα εντάσσονται και τα παρουσιαζόμενα σχέδια της δεκαετίας του '70, στα οποία κυριαρχούν ανθρώπινα σώματα εγκλωβισμένα σε κιβώτια. Ενα ακόμη σημαντικό τμήμα της έκθεσης αφορά στα σχέδια της τελευταίας δεκαετίας. Πορτρέτα και αποσπάσματα από τη γνώριμη δουλειά του δημιουργού, συνθέτουν μεγάλα τελάρα, ενώ πλάι τους εκτίθεται και ένα έργο σε λάδι, στο οποίο μεταφέρεται το σχέδιο στο τελάρο, κάνοντας κατανοητή τη σύγκρουση ανάμεσα στο χρώμα και το μαυρόασπρο σχέδιο. «Εδώ τα σχέδια έχουν αυτονομηθεί», σημειώνει ο Β. Δημητρέας. «Πάντα έχω το φόβο μήπως καταλήγω σε μια εικονογράφηση που λειτουργεί δημαγωγικά και παγιδεύει το κοινό. Θεωρώ ότι είναι καλύτερα μέσα από τη "γλώσσα" να δίνεται η αίσθηση του δράματος και όχι μόνο από την περιγραφή».

Χρονολογικά, ενδιάμεσο τμήμα της έκθεσης - μέσα δεκαετίας του '80 -, αποτελούν κάποια μικρά σε διαστάσεις έργα, «τολμηρή προσπάθεια» όπως τη χαρακτήρισε ο δημιουργός. Σ' αυτά τα σχέδια συνυπάρχουν υλικά, όπως πίσσα, ξύλα και σίδερα. Η έκθεση κλείνει με το μεγάλο (180Χ145) λάδι, «Από τον Γκόγια», δημιουργία του 2006.

«Σε μια εποχή που "καίγεται" ο κόσμος, όχι μόνο με τα σκάνδαλα, αλλά και με το Ιράκ, το Αφγανιστάν, το Κόσσοβο... οι καλλιτέχνες πρέπει να κάνουν και αυτοί την επιλογή τους», καταλήγει ο Βαγγέλης Δημητρέας. «Ο Γκόγια είναι από τους ζωγράφους που πέτυχε με το έργο του μια κοινωνικοπολιτική τέχνη. Εντονη. Καθαρή. Με έναν πολύ αξιόπιστο τρόπο. Οπως το πέτυχε και ο Πικάσο στην "Γκουέρνικα", ο Αϊζενστάιν στον κινηματογράφο και ο Μπρεχτ στο θέατρο... Νομίζω ότι και εμείς στη ζωγραφική πρέπει να έχουμε ανάλογες ανησυχίες. Να κάνουμε κοινωνικοπολιτική τέχνη, χωρίς όμως να επαληθεύουμε την άποψη μερικών "ότι είμαστε επιπόλαιοι προπαγανδιστές". Πρέπει να παλέψεις με τη "γλώσσα". Να μαθαίνουμε από τους μεγάλους δασκάλους, που το έχουν ήδη πετύχει. Χωρίς να τους αντιγράφουμε, να παίρνουμε μαθήματα απ' αυτούς».