Λουκία Ρικάκη(«Ηταν να φύγω»): «Παρακολουθώ το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ από την πρώτη χρονιά. Από το 2000 συμμετέχω κάθε χρόνο με ταινία. Ολες κατέληξαν στο πληροφοριακό τμήμα και σε όχι ιδιαίτερα προνομιακές ώρες προβολής. Οι ίδιες ταινίες έχουν διεθνή διανομή, προβλήθηκαν σε πολλά φεστιβάλ στο εξωτερικό και ορισμένες έχουν βγει σε αίθουσες στην Ελλάδα και έχουνε κάνει δεκάδες χιλιάδες εισιτήρια. Η αυθόρμητη κινητοποίηση των ντοκιμαντεριστών έγινε με αφορμή τις αυθαιρεσίες και τη λανθασμένη πολιτική του Φεστιβάλ. Τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει προσανατολισμό: Ενώ πολλές ταινίες μας δε "χωρούν", πια, στο πρόγραμμά του, εύκολα βρίσκουν θέση εκεί πολλαπλά επεισόδια τηλεοπτικών σειρών ρεπορτάζ. Πολλοί αξιόλογοι δημιουργοί με μεγάλο έργο στο ντοκιμαντέρ βρίσκονται φέτος εκτός Φεστιβάλ.

Στην εποχή που χαρακτηρίζεται από την παροχή τηλεοπτικών υποπροϊόντων επισημαίνουμε, με την πλειοψηφία των επιλογών μας ως σκηνοθέτες δημιουργικού, την ουσιώδη διαφορά μεταξύ του τηλεοπτικού ρεπορτάζ και της ταινίας του δημιουργού. Το πρώτο μπορεί να είναι άρτιο και ενημερωτικό, αποκαλυπτικό κάποιες φορές, αλλά δεν προτείνει αισθητική και ιδεολογική παρέμβαση στην πραγματικότητα, όπως η δεύτερη, που αποτελεί αισθητική και πολιτική πρόταση και, ως τέτοια, καθίσταται "αποσκευή μνήμης" των θεατών.

Προσδοκώ, το επίσημο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της χώρας, να τολμά το διάλογο γύρω από τη θεματική και την αισθητική των ταινιών. Η κοινωνία σήμερα έχει ανάγκη από αντιστάθμισμα στην κατανάλωση "έτοιμων" οπτικοακουστικών λύσεων που προτείνουν τα ΜΜΕ εν είδει "ταχυφαγητού". Εχουμε ευθύνη ως δημιουργοί να παράγουμε σκέψη και ταινίες αντίθετες στη διαρθρωτική ροή που έχουν αποκτήσει τα πράγματα. Το σινεμά οφείλει να είναι πιο προκλητικό στη φόρμα και στην αναζήτηση και στο περιεχόμενό του. Εχουμε ευθύνη να μην ενδώσουμε στις σειρήνες του καταναλωτισμού, γιατί απεμπολούμε τη σχέση μας με την τέχνη και την υποχρέωσή μας απέναντι στην κοινωνία. Η τέχνη είναι για ξεσήκωμα. Οφείλουμε να ξεσηκώνουμε τους υπόλοιπους να απαιτούν καλύτερα πράγματα από τη ζωή τους. Να μη συμβιβάζονται, να μη λουφάζουν στον καναπέ μπροστά στην τηλεόραση. Αλλιώς με το σινεμά μας δεν κάνουμε τέχνη, κάνουμε εμπορική τσιχλόφουσκα τύπου lifestyle. Δεν υπάρχει πια δικαιολογία για να μην κάνει κανείς μια ταινία, εκτός εάν δεν έχει κάτι να πει. "Αν θες να κάνεις μια ταινία κλέψε μια κάμερα και κάνε τη", λέει ο Χέρτζοκ. Οι ταινίες μάς υπενθυμίζουν ότι για να είμαστε ζωντανοί πρέπει να μιλάμε καθημερινά για τα πράγματα που μας νοιάζουν. Κι αν η ζωή αυτή μας έταξε να δουλεύουμε με τα υλικά της τέχνης, να θυμόμαστε ότι στην ίδια αυτή τη ζωή, οφείλουμε να επιστρέφουμε τα διπλά από αυτά που πήραμε με σεβασμό και αγάπη».