«Το πρόβλημα που υπάρχει με το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης εμφανίζεται συχνά σαν μία αντιπαράθεση ανάμεσα στον καλλιτεχνικό διευθυντή του και τους σκηνοθέτες ντοκιμαντέρ. Στην πραγματικότητα είναι κάτι πολύ πιο βαθύ και ουσιαστικό. Από τις επαφές με ξένους συναδέλφους έχω σχηματίσει την εικόνα ότι σχεδόν σε όλες τις χώρες του κόσμου υπάρχει εδώ και χρόνια μια οργανωμένη επίθεση στο ντοκιμαντέρ του δημιουργού. Κύριος φορέας αυτής της επίθεσης είναι τα μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα. Γι' αυτά η άμεση, αντικειμενική καταγραφή της πραγματικότητας, είναι το αυθεντικό ντοκιμαντέρ. Επιβάλλοντας τους δικούς τους, τηλεοπτικούς ρυθμούς παραγωγής, προωθούν ένα είδος βιομηχανοποιημένου ντοκιμαντέρ. Γι' αυτό το ντοκιμαντέρ δε χρειάζεται ένας σκηνοθέτης με καλλιτεχνικές και κοινωνικές ευαισθησίες. Αρκεί ένας άνθρωπος με μία κάμερα. Βέβαια, η αντικειμενικότητα αυτού του ντοκιμαντέρ είναι μια απάτη. Είναι απλά η "αντικειμενικότητα" του εκάστοτε παραγωγού καναλιού - φορέα εξουσίας. Δυστυχώς, σε αυτή τη γραμμή κινείται εδώ και χρόνια το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, δίνοντας προτεραιότητα στα τηλεοπτικά προϊόντα και θάβοντας τις ανεξάρτητες παραγωγές. Μια γραμμή αντιδραστική που υπονομεύει το μέλλον του δημιουργού και πλήττει το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης. Και δεν αμφισβητεί κανείς το δικαίωμα του καλλιτεχνικού διευθυντή ενός φεστιβάλ να επιβάλει τις πολιτικές και αισθητικές του απόψεις μέσα από την επιλογή ή αποκλεισμό ταινιών, αλλά αυτό δεν μπορεί να το κάνει με τα χρήματα που παίρνει από τη δικιά μας φορολογία».