Πολλοί γιατροί έχουν ασχοληθεί με τη Λογοτεχνία. Ανθρωπιστικό το επάγγελμά τους και τ' ανθρώπινα παθήματα τους έδιναν πολλές αφορμές για δημιουργία. Ο σφυγμός της καρδιάς γινόταν ο ρυθμιστής του έργου τους. Σ' αυτό το μέτρο ταίριαξε τα γραφτά του κι ο γιατρός Γιάννης Μουτάφης από τη Χίο. Μετά το θάνατό του η γυναίκα του Καίτη Κάπου - Μουτάφη συγκέντρωσε όλο τον πνευματικό μόχθο του και ήδη έχει τυπωθεί ο Πρώτος τόμος με "Απαντα τα ποιητικά" του, και τώρα κυκλοφορεί ο Δεύτερος με "Απαντα τα πεζά", εκδομένα κι ανέκδοτα.

Περιλαμβάνουν, στο μεγαλύτερο μέρος τους, διηγήματα - κοινωνικά τα περισσότερα, αλλά πειραματίστηκε και σε ονειρικά, επιστημονικής φαντασίας, ακόμη και αστυνομικά - διαλέξεις, σκέψεις του.

Μια σειρά από αυτοτελή διηγήματα, έχοντας τον ίδιο πρωταγωνιστή - καθαρά αυτοβιογραφικά, από τον εμφύλιο, όπου ο Γιάννης Μουτάφης υπηρέτησε ως έφεδρος αξιωματικός του Υγειονομικού - φαίνεται ότι αποτελούσαν μέρος ενός ημιτελούς μυθιστορήματος. Ο συγγραφέας βρισκόταν στο άλλο στρατόπεδο, αντίπαλος των ανταρτών, αλλά ο ανθρωπισμός και τα φιλειρηνικά του αισθήματα τον οδηγούσαν να σέβεται τους ομοαίματους αδελφούς, όσο κι αν ήταν εκ πεποιθήσεως αντίθετος προς την ιδεολογία μας.

Λιτή, απλή η γραφή του, διανθισμένη με αρκετό, καμιά φορά, χιούμορ, "συμβάλλει σημαντικά στην αποκάλυψη μιας ψυχής", όπως αναφέρει ενδεικτικά στον πρόλογο του βιβλίου ο Μ. Γ. Μερακλής.Ο τόμος περιέχει και ένα μικρό σχόλιο του Ματθαίου Μουντέ.Οι δυο τόμοι όμως ήταν "καρποί μιας υποδειγματικής συζυγικής αφοσίωσης και αγάπης". (Εκδόσεις "Δωδώνη",1996)Ευγενία ΖΩΓΡΑΦΟΥ