Γλώσσα υποβολής και βάθος απλότητας χαρακτηρίζουν την ποίηση του Φ. Τ. στο"Απογευματινό τσάι". Μια κριτική της Σοφίας Φίλντιση στην πρώτη ποιητική συλλογή του με "Γνωμοδότηση", "σαν πρόλογος" σε τούτη τη δεύτερη, "οδηγεί στη διαπίστωση ότι η καλή αρχή έχει καλή συνέχεια".

Ο Φ. Τ. δε φιλοδοξεί να 'ναι ο ποιητής "του μεγάλου σαλονιού", αλλά μέσα σ' αυτό, ο σαρκαστής επαναστάτης, που θέλει "τα λόγια του πειθαρχημένες λεγεώνες". Εχοντας όραμά του τη διαχρονική ανθρωπιά, βγαίνει ισάξια κι "η συγκρότηση της σκέψης" του, "η έκφραση και οι χρωματισμοί". Ο "στόμφος" λάμπει μόνο στους "πολυέλαιους".

Πηγές έμπνευσής του οι Γραφές, η Ιστορία, το ελληνικό πνεύμα. Στο ποίημά του "Ο Νυμφίος στο Πολυτεχνείο" η παραβολή συνυφαίνεται με την πρόσφατη ιστορία μας με λόγο καθημερινό, για να στιγματιστεί η υποκρισία όπου περισσεύει: "Ο Νυμφίος ήρθε ξαφνικά όταν/ η κομμένη ανάσα των παιδιών μόλις ακουγόταν/ "μη κοιμάστε, μη κοιμάστε" / στο κουρασμένο μας ραδιόφωνο/ Δεν ήταν σωστό. Επρεπε/ να είμαστε παρόντες στην υποδοχή. / Και δε στέκει σαν δικαιολογία/ η έλλειψη τακτ από πλευράς του/ να μην ειδοποιήσει για τον ερχομό του. / Είναι γνωστό αυτό το χούι του Νυμφίου".

Ο ποιητής θέλει να επαληθεύεται ο αγώνας, κι η αγάπη, και μέσα απ' την έσχατη πράξη της θυσίας της ζωής. Αλλιώς, "ουαί υμίν... ". Το ερώτημα αμείλικτο: "Τα εκλογικά συστήματα, οι ψήφοι/ τα χειροκροτήματα και τα λοιπά/ δε σκέπασαν το ερώτημα/ που υπόβοσκε. / Ο Χριστός πέθανε τριαντατριών/ τριανταέξι ο Ροβεσπιέρος/ Εσύ για ποιο σκοπό/ έφτασες τα σαράντα πέντε;".

Ο Φ. Τ. δεν έγραψε "τους χίλιους στίχους που ήθελε". Είπε, με λίγους, αλήθειες διαχρονικές, χωρίς να τις πνίξει μες στο "τσάι" ενός φλύαρου "απογεύματος". (Εκδόσεις Κ. Καπόπουλος).

Γιάννης ΚΑΡΑΒΙΔΑΣ