Ελεγες κι εσύ, φουκαρά μου, να καθίσεις στο μεροκάματο λίγα χρόνια ακόμη και μετά ν' αφήσεις τη σκληρή δουλιά που κάνεις από αμούστακο παιδί και να αποσυρθείς πια από τη βιοπάλη. Είχες υπολογίσει μάλιστα και τη σύνταξη που θα έπαιρνες, μετά από σαράντα χρόνια ιδρώτα, και την είχες βρει μίζερη και μπαγαπόντικη, αλλά δεν οργίστηκες, που θα σου αφαίμαζε το κράτος τα μισά τουλάχιστον λεφτά από αυτά που δικαιούσαι. Είχες μάθει μάλλον να σε κλέβουν σε όλη σου τη ζωή τα αδηφάγα αφεντικά και οι αισχροί κυβερνήτες, γι' αυτό δεν αντέδρασες, όταν είδες πόσο πενιχρή θα ήταν η σύνταξή σου. "Δε βαριέσαι", είπες θυμόσοφα ή μοιρολατρικά - δεν ξέρω - και συνέχισες να ονειρεύεσαι. "Πού θα πάει;", έλεγες, "θα περάσουν τα χρόνια που απομένουν για να συμπληρώσω το όριο ηλικίας και θα εγκαταλείψω πια τη δουλιά, να ξεκουραστώ κι εγώ λίγο". Σκεφτόσουν, μάλιστα, όταν έρθει εκείνη η στιγμή να φύγεις από την τσιμεντένια μεγαλούπολη, που διέψευσε οικτρά τις προσδοκίες της νεότητάς σου και να επιστρέψεις στη γενέθλια γη. Να πας, δηλαδή, στο μικρό χωριό σου, να επισκευάσεις το πατρικό σπίτι και να μείνεις εκεί πια, καλλιεργώντας το μικρό περιβολάκι, για να ξαναβρείς το χαμένο έρωτα με τη φύση και τους χυμούς της ψυχής σου, που σου τους έστυψε το άγχος του μεροκάματου και η αποξένωση της μεγαλούπολης.

Ετσι σκεφτόσουν, έτσι ονειρευόσουν, φουκαρά μου, ξεχνώντας, φαίνεται, πως στη βάρβαρη εποχή που ήρθε, ακόμη και απλά όνειρα, σαν αυτά ακριβώς που έκανες κι εσύ, δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν. Εκεί, μέσα στα ψηλά κτίρια, όπου ασκείται η διακυβέρνηση του τόπου με γνώμονα τα συμφέροντα των ολίγων, κάποιοι μεφιστοφελικοί άρχοντες σε παρακολουθούσαν που βαυκαλιζόσουν και κάγχαζαν ειρωνικά. "Αυτά που ήξερες, φίλε - έλεγαν - να τα ξεχάσεις. Αλλαξαν πλέον τα πράγματα υπέρ ημών και θα σε πατήσουμε στο λαιμό. Ακούς εκεί να θέλεις να πάρεις σύνταξη, πριν σε πεθάνουμε εντελώς στη δουλιά! Ποιος είσαι, μωρέ, για να σε ταίζουμε τζάμπα δεκαπέντε, είκοσι χρόνια ολόκληρα; Ποιος είσαι, ασήμαντε, για να θέλεις να ξεκουραστείς και να απολαύσεις χαρές; Εφοπλιστής, βιομήχανος, τραπεζίτης είσαι, για να ζητάς τέτοια βιλαέτια; Καλά, τώρα θα δεις τι έχει να γίνει! Θα σου φορτώσουμε άλλα δέκα χρόνια δουλιάς στην πλάτη, θα σου πετσοκόψουμε κι άλλο τη σύνταξη και αν μετά απ' όλα αυτά έχεις το κουράγιο να ονειρεύεσαι, χαλάλι σου"!

Αυτά σχεδίαζαν, καημένε μου, πίσω από τους τοίχους των κυβερνητικών κτιρίων οι υπηρέτες των ολίγων και οι απομυζητές του λαού και αμ' έπος αμ' έργον. Επιστράτευσαν τον ομογάλακτό τους καθηγητή για να συντάξει σχετική έκθεση και σου εξαπέλυσαν προχτές την κεραμίδα Σπράου στο κεφάλι. Αν ήταν άλλες εποχές, δε θα τολμούσαν οι μπάτλερ των τρανών ούτε και να σκεφτούν τέτοια"μέτρα". Ο κόσμος όλος, όμως, γύρισε ανάποδα και έτσι μπορούν να χορεύουν ανενόχλητοι πάνω στις πλάτες του λαού. Εσύ, όμως, αντιστάσου και μην τους δώσεις έτσι, αμαχητί, τη ράχη σου για να συνεχίσουν τον αισχρό χορό που άρχισαν. Σήκωσε τη γροθιά σου ψηλά και συνέχισε να ονειρεύεσαι, γιατί μόνο με την πάλη και την ελπίδα μέσα στην καρδιά δε θα μπορέσουν, τελικά, οι άρχοντες να σε πατήσουν στο λαιμό. Αν όμως μείνεις με σταυρωμένα χέρια, αποχαιρέτα για πάντα, φουκαρά, ό,τι έθρεφες στο μυαλό σου. Εκείνο το χέρσο περιβολάκι, στο χωριό, μόνο με το σπόρο της πάλης μπορεί πλέον να πάρει ζωή και να ξανακαρπίσει!