Οταν - στις αρχές του καλοκαιριού - τα κυβερνητικά επιτελεία έβαζαν μπροστά την ιστορία του "κοινωνικού διαλόγου", το ΚΚΕ σε πολιτικό επίπεδο και οι ταξικές δυνάμεις σε επίπεδο μαζικού κινήματος, προειδοποιούσαν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι πρόκειται για μια στημένη απάτη. Για μια μεθόδευση, το τέλος της οποίας θα γραφτεί με την προγραφή των στοιχειωδών δικαιωμάτων και κατακτήσεων της εργατικής τάξης, ώστε να διευκολυνθεί η επέλαση του οδοστρωτήρα.

Αλλοι πάλι, την ίδια περίοδο, όχι μόνο στρουθοκαμήλιζαν. Οχι μόνο έκαναν πως δεν καταλάβαιναν περί τίνος πρόκειται. Οχι μόνο υποτιμούσαν σκόπιμα τις σαρωτικές γραπτές κατευθύνσεις της κυβέρνησης γύρω από τη θεματολογία και το ζητούμενο του "διαλόγου", αλλά και ανασκουμπώθηκαν για τα καλά προκειμένου να στηρίξουν αυτό το ύπουλο χτύπημα σε βάρος των εργαζομένων, ρίχνοντας για μια ακόμα φορά το "ανάθεμα" τού... απομονωτισμού σε όσους αρνήθηκαν να πάρουν μέρος σ' αυτόν το "διάλογο". Εννοούμε, σε πολιτικό επίπεδο τη ΝΔ και τον ΣΥΝ και τις πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ σε επίπεδο συνδικαλιστικού κινήματος. Ολους αυτούς που προχώρησαν για μεγάλο διάστημα βήμα το βήμα με την κυβέρνηση και το ΣΕΒ στο ρετουσάρισμα της πιο σφοδρής επίθεσης σε βάρος των εργαζομένων, για να ταρακουνηθούν κάπου προς το τέλος και να σκορπίσουν σαν του "λαγού τα τέκνα". Οχι βέβαια γιατί τώρα κατάλαβαν, θα υποτιμούσαμε τη νοημοσύνη τους αν ισχυριζόμασταν κάτι τέτοιο. Αλλά γιατί τώρα έφτασε η ώρα του "λογαριασμού", η στιγμή της μεγάλης αποκάλυψης, με αποτέλεσμα να πολλαπλασιαστούν οι αντιδράσεις γενικά και μέσα στις γραμμές τους, ιδιαίτερα μετά την πρόσφατη μεγάλη πανελλαδική απεργιακή κινητοποίηση.

Οι τελευταίες εξελίξεις στο "πάνελ" του πιο αντικοινωνικού διαλόγου, η αποχώρηση της "Αυτόνομης Παρέμβασης", η πλήρης αμηχανία στις γραμμές της ΔΑΚΕ και η πιθανή αποχώρηση και αυτής - εκτός και αν δεν της επιτραπεί από την ηγεσία της ΝΔ - δείχνουν σίγουρα την αποτελεσματικότητα της πίεσης από τα κάτω, που σε μεγάλο βαθμό είναι συνέπεια της συνεπούς και ανυποχώρητης στάσης των ταξικών δυνάμεων, αλλά δεν τους αθωώνει. Η μετατόπιση της ευθύνης της τελικής υπογραφής αποκλειστικά στην ηγεσία της ΠΑΣΚΕ, μπορεί να εξευτελίζει εντελώς αυτή τη στημένη διαδικασία, αφού τη μετατρέπει και τυπικά σε "Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει", αλλά δεν παραγράφει τις ευθύνες που έτσι και αλλιώς επωμίστηκαν με τη μέχρι τώρα στάση τους. Γιατί δεν μπορούν να πουν ότι "δεν ήξεραν". Γιατί, αντίθετα, ήξεραν ότι αυτό το πράγμα που ξεκίνησε τον Ιούνη καμιά σχέση δεν είχε με το διάλογο που πάντα έκανε και πάντα επιδίωκε το συνδικαλιστικό κίνημα, αλλά ήταν ένα χοντροκομμένο άλλοθι για την επιβολή ειλημμένων και ασύλληπτα αντεργατικών αποφάσεων. Πράγμα, που υποχρεώθηκαν τελικά να παραδεχτούν. Πράγμα, που τους πέταξε κατάμουτρα πολλές φορές η ίδια η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εργασίας, δηλώνοντας ότι ο "εργασιακός χάρτης θα αλλάξει", ανεξάρτητα από την όποια τύχη του "κοινωνικού διαλόγου".

Οσοι, παρ' όλα αυτά επιμένουν να υπερασπίζονται σαν μια μορφή διαλόγου, σαν μια μορφή διαπραγμάτευσης αυτό που γίνεται, ας απαντήσουν στο εξής απλό ερώτημα: Τότε, γιατί βρισκόμαστε εκεί ακριβώς που ξεκινήσαμε; Γιατί το τελευταίο, άκρως αποκαλυπτικό κείμενο "συγκλίσεων" που παρουσιάστηκε την περασμένη Πέμπτη στη συνεδρίαση της Γραμματείας του "κοινωνικού διαλόγου", δεν είναι παρά ένα από τα πολλά αντίγραφα των θέσεων του ΣΕΒ, όπως και οι αρχικές κατευθύνσεις της κυβέρνησης; Γιατί ακόμα και για το σημείο που υποτίθεται ότι αποσύρεται από τον "διάλογο", λόγω... αντιρρήσεων - αυτό της διευθέτησης του χρόνου εργασίας - η κυβέρνηση απαντά ότι αυτό δε σημαίνει τίποτα για την ίδια, παραπέμποντας έτσι, στο άλλο μονοπάτι, δηλαδή στη μονομερή νομοθετική ρύθμιση;

Ετσι, λίγες μέρες πριν την ολοκλήρωση (;), την ερχόμενη Τετάρτη, αυτής της φάσης του "κοινωνικού διαλόγου", οι εργαζόμενοι της χώρας βρίσκονται μπροστά στο εξής εξοργιστικό φαινόμενο: Η συνδικαλιστική τους εκπροσώπηση να έχει συμφωνήσει στο χτύπημα της πλήρους απασχόλησης και στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων με την αποδοχή της επέκτασης της μερικής και στον ιδιωτικό τομέα και στο δημόσιο! Να έχει συμφωνήσει και σε ελάχιστη (!), λέει, διάρκεια μερικής απασχόλησης για 12 ώρες τη βδομάδα ανά τέσσερις ώρες σε τρεις εργάσιμες μέρες! Να έχει συμφωνήσει "στα ζητήματα δανεισμού υπηρεσιών και δανεισμού εργαζομένων"! Να έχει συμφωνήσει στα περιβόητα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, που δεν είναι παρά το όχημα για τη μετατροπή περιοχών που πλήττονται βαρύτατα από την ανεργία σε σκλαβοπάζαρα, για τη διάλυση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και των εργασιακών σχέσεων...

Ομως, όπως τόνιζε σε προχτεσινή της ανακοίνωση η ΕΣΑΚ, οι εργαζόμενοι της χώρας δεν έχουν εξουσιοδοτήσει κανέναν να βάλει την υπογραφή του στην "κατακρεούργηση των εργασιακών τους κατακτήσεων". Αυτό ας το κρατήσουν όσοι επιμένουν να δίνουν το "παρών" στην κατάπτυστη αυτή διαδικασία. Ιδιαίτερα ενόψει της συνεδρίασης της ΕΕ της Συνομοσπονδίας την ερχόμενη Τετάρτη, όπου τους δίνεται μια ύστατη ευκαιρία να αποχωρήσουν έστω την τελευταία στιγμή. Ετσι κι αλλιώς ο δρόμος του σκληρού αγώνα είναι μονόδρομος για τους εργαζόμενους και αυτόν θα περπατήσουν.

Μαίρη ΕΥΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ

Οι εργαζόμενοι της χώρας δεν έχουν εξουσιοδοτήσει κανέναν να βάλει την υπογραφή του στην "κατακρεούργηση των εργασιακών τους κατακτήσεων". Αυτό ας το κρατήσουν όσοι επιμένουν να δίνουν το "παρών" στην κατάπτυστη αυτή διαδικασία