Ο ένας απαγορεύει τις διαδηλώσεις, στο όνομα της προστασίας του περιβάλλοντος. Ο δεύτερος διατάσσει, μεταξύ άλλων, και τη μετατροπή των ΟΤΑ σε μικρούς ΟΑΕΔ, που θα μοιράζουν σε άνεργους, μέσα από Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, διάφορες δουλιές του ποδαριού, συμβάλλοντας, λέει, έτσι στην τοπική ανάπτυξη και στην πραγματικότητα, προωθώντας την περιβόητη "ευλυγισία" της εργασίας και μετατρέποντας ορισμένους άνεργους σε υποαπασχολούμενους... Ο τρίτος χαρακτηρίζει αναχρονισμό την ακαμψία που επιβάλλει στην αγορά εργασίας το 8ωρο και επελαύνει εναντίον του με ένα ευέλικτο 35ωρο. Ο τέταρτος ανακαλύπτει πως οι Ελληνες εργάτες ζουν πολύ και επιβαρύνουν έτσι την κοινωνική ασφάλιση, οπότε διατάσσει με τη σειρά του: δουλιά μέχρι θανάτου. Και έτσι, με αυτό το ρυθμό, αυτό το ήθος και ύφος, μ' αυτές τις αντιλήψεις, όλοι μαζί, θωρακίζοντας παραπέρα το κράτος της "σιδερένιας φτέρνας", κυβερνούν το καράβι "Ελλάς". Πρόκειται για παρανοϊκούς που βάλθηκαν να μας τρελάνουν;

Οχι. Είναι αυτή ακριβώς η κυβέρνηση που έχει ανάγκη ο καπιταλισμός στην Ελλάδα του σήμερα. Ακόμα κι αν άλλαζαν αύριο όλα τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου, οι επόμενοι θα έκαναν ακριβώς τα ίδια. Εχοντας δηλώσει απόλυτη πίστη στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, παπαγαλίζοντας στις πιο απίθανες στιγμές τα ιδεολογήματα περί "παγκοσμιοποίησης", "οικονομίας της αγοράς" και άλλα τινά, είναι τελικά αναγκασμένοι να ανακαλύπτουν συνεχώς τον "εσωτερικό εχθρό" που απειλεί αυτούς, τα αφεντικά τους και το πολιτικό τους σύστημα. Είναι υποχρεωμένοι να θέτουν όλο και περισσότερο την πολιτική τους απόλυτα στην υπηρεσία της οικονομίας τους και με τις πράξεις τους πλέον να βάζουν - όλο και πιο συχνά - στην άκρη τους μύθους περί άχρωμης και άοσμης γενικώς δημοκρατίας και να λειτουργούν όπως ακριβώς αρμόζει στα πλαίσια μιας καθαρής κοινοβουλευτικής δικτατορίας της άρχουσας τάξης.

Ο,τι συνέβη προχτές το βράδυ στη Βουλή, όπου απαγόρευσαν ακόμα και σ' αυτήν την ελεγχόμενη από την κυβέρνηση κρατική τηλεόραση να μεταφέρει στο πανελλήνιο έστω κι αυτήν τη, με συνοπτικές διαδικασίες, συζήτηση για τον "Καποδίστρια", αλλά κι αυτό που συνέβη παραπροχτές, πάλι στη Βουλή, με τους μισθούς - πρόκληση των βουλευτών, συνιστούν βεβαίως κατάχρηση κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Προβλεπόμενης όμως. Αν τα επισημαίνουμε δεν είναι τόσο για να εγκαλέσουμε στην τάξη τους παρανομούντες. Ούτε από πόνο για ό,τι "αξίζει να γκρεμιστεί". Είναι το δικό μας χρέος, το οποίο, δε μας έχει εκχωρηθεί το δικαίωμα, στιγμή να ξεχνάμε. Είναι η αυριανή 80ή επέτειος του Οχτώβρη και από κοντά τα 80χρονα του Κόμματός μας, του ΚΚΕ, που επιβάλλουν να λέμε ξανά και ξανά τα πράγματα με τ' όνομά τους και μέσα από την αποκάλυψή τους, με τη δική μας διαμετρικά αντίθετη πολιτική πρακτική στην καθημερινή της εφαρμογή, να χτίζουμε το μέτωπο που έχει ανάγκη ο εργαζόμενος λαός της χώρας, για να υπάρξει το δικό του κοινοβούλιο, η δική του πολιτική εξουσία σε μια οικονομία πραγματικά παγκόσμια σοσιαλιστική.