Γεννήθηκε στη Μικρασία το 1910 και σήμερα κουβαλάει στους κυρτούς ώμους του 87 χρόνια, σημαδεμένα από ξεριζωμούς, πολέμους, κατατρεγμούς, αδικίες, ανέχειες και άλλα δεινά. "Εφαγα τη δυστυχία με το κουτάλι", συνηθίζει να λέει ο μπάρμπα - Βασίλης, όσες φορές ανατρέχει στο παρελθόν του, αλλά ποτέ δε θα τον ακούσεις να τα βάζει με τη μοίρα του. Ανθρωπος με ιδιαίτερη οξύνοια, ακόμη και τώρα στα γεράματά του, μπορούσε, πάντα, να βλέπει τις πραγματικές αιτίες όλων των γεγονότων και να αποδίδει "τα του Καίσαρος τω Καίσαρι". Ετσι, τόσο για τα δικά του πάθια, όσο και για τη δυστυχία που έβλεπε γύρω του, ήξερε πως δεν έφταιγε κάτι το υπερβατικό, αλλά η σκληρότητα και η πλεονεξία των ισχυρών. Αυτών, που, είτε κουμαντάρουν έναν τόπο είτε διαφεντεύουν όλο τον κόσμο, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να σωρεύουν συνεχώς πλούτη και δύναμη και να αδειάζουν συνεχώς την ψυχή τους. "Α, τους απάνθρωπους", λέει τακτικά ο πολύπαθος γέροντας, όταν αναφέρεται στ' "αφεντικά" και περισσότερο όταν μιλάει για τους ηγεμόνες του πλανήτη, που δε διστάζουν να συνθλίψουν ή και να αιματοκυλήσουν λαούς για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους.

Αντε, λοιπόν, με τέτοια κριτική στάση απέναντι στους "προστάτες" και με τόσες πυρακτωμένες μνήμες στο μυαλό του ο μπάρμπα - Βασίλης να μην οργίζεται, όταν ακούει για κρίσεις στο Αιγαίο, για το ενδεχόμενο θερμού επεισοδίου στο αρχιπέλαγος και για τις δήθεν προσπάθειες των Αμερικανών να φέρουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων τους πρωθυπουργούς Ελλάδας και Τουρκίας, για να βρουν, λέει, λύσεις. "Πάλι οι προστάτες στη μέση", μουρμουρίζει ο ηλικιωμένος. "Προκαλούν πρώτα οι ίδιοι την κρίση, υποδαυλίζοντας τα σοβινιστικά οράματα των στρατοκρατών της Αγκυρας και μετά σπεύδουν ως πυροσβέστες, έχοντας στην τσέπη λύσεις και σχέδια κομμένα και ραμμένα στα μέτρα τους. Και υπάρχουν αφελείς που πιστεύουν ότι μέσω των δολίων επιδιαιτητών είναι δυνατόν και εκλείψουν τα προβλήματα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Η συμφιλίωση, βρε, μόνο με κοινές προσπάθειες των δύο λαών μπορεί να έρθει και με τίποτα άλλο"!

Παθιάζεται ο υπέργηρος Μικρασιάτης, όταν μιλάει στους γύρω του γι' αυτό το θέμα κι αρχίζει να εξιστορεί μνήμες των παιδικών του χρόνων από το Αϊδίνι, όπου μεγάλωνε τότε. "Θυμάμαι, λέει, ότι ζούσαμε σαν αδέλφια εκεί, Ελληνες και Τούρκοι. Σέβονταν οι μεν τους δε και σε πολλές περιπτώσεις υπήρχαν ισχυροί δεσμοί φιλίας μεταξύ μας. Σαν εκείνον ακριβώς το δεσμό, που είχε δημιουργηθεί με το θείο μου τον Δημητρό και έναν κτηματία, τον Ισμαήλ. Ο θείος μου τού είχε σώσει τον μικρό του γιο, που είχε πέσει σε μια στέρνα και ο Ισμαήλ από τότε έδινε και την ψυχή του για το συγγενή μου. Κι έπειτα μπήκαν στη μέση οι Αγγλογάλοι, που ήθελαν να εκτοπίσουν τους Γερμανούς από τη Μικρασία, για να βάλουν αυτοί στο χέρι τα πετρέλαια της Μοσούλης. Ετσι, έσπρωξαν τον Βενιζέλο να αποβιβάσει στρατό στη Σμύρνη και να προχωρήσει ως το Σαγγάριο. Κι όταν οι "σύμμαχοι" έφεραν έτσι την Τουρκία σε δύσκολη θέση, στράφηκαν στον Κεμάλ και του είπαν: "Δώσε μας ό,τι θέλουμε για να σε εξοπλίσουμε, ώστε να μπορέσεις να διώξεις τους Ελληνες". Κι ο Κεμάλ έκανε αντεπίθεση και σάρωσε τον ελληνικό στρατό και οι φιλήσυχοι Τούρκοι μεροκαματιάρηδες φανατίστηκαν τόσο, που βγήκαν στο κλαρί κι άρχισαν να καίνε, να σκοτώνουν, για να εξαφανίσουν τη σπορά των Ελλήνων. Ο ίδιος ο Ισμαήλ, ως αρχηγός τσέτηδων, μπήκε στο Αϊδίνι και σκότωσε το θείο μου, τον "αδελφοποιτό" του. Και οι Ελληνες έτρεχαν προς τη θάλασσα να σωθούν απ' τη φωτιά και το μαχαίρι. Μα, οι Αγγλοι και οι Γάλλοι που ήταν με τα πλοία τους στο λιμάνι της Σμύρνης δεν έπαιρναν κανέναν. "Εμείς είμαστε ουδέτεροι", έλεγαν οι πρόστυχοι! Κι έναν άτυχο Τσεσμελή, που πιάστηκε απ' την κουπαστή μιας αγγλικής βάρκας, δε δίστασαν να του σπάσουν με λοστό τα δάχτυλα, για να μην ανέβει στο πλεούμενο. Ναι, τέτοιοι ήταν ανέκαθεν και είναι οι προστάτες μας, καταλήγει ο μπάρμπα - Βασίλης. Ραδιούργοι, τιποτένιοι, απάνθρωποι και μην περιμένετε τίποτε καλό από αυτούς"!