Αν αποκρυπτογραφηθούν τα όσα είπαν οι αρχηγοί των κομμάτων του δικομματισμού στη συζήτηση για την Οικονομική και Νομισματική Ενοποίηση την περασμένη Τρίτη, τα συμπεράσματα - μηνύματα που βγαίνουν είναι εύληπτα και ανησυχητικά.

Πρώτο. Δε μένει καμία αμφιβολία ότι το επόμενο διάστημα θα κλιμακωθεί η αντιλαϊκή επέλαση στο όνομα της σύγκλισης και της ένταξης στην ΟΝΕ. Αυτό σημαίνει η συζήτηση γύρω από τους δείκτες της σύγκλισης, η καθυστέρηση που παρατηρείται στην επίτευξή τους, το αν θα μπούμε με την πρώτη ή δεύτερη ομάδα στο ΕΥΡΩ. Η πρόσφατη αναθεώρηση που έκανε η κυβέρνηση στους δείκτες σύγκλισης, όπου ο δείκτης του πληθωρισμού "ξεφεύγει" από τις αρχικές προβλέψεις, δείχνει ότι η κυβέρνηση Σημίτη θα εντείνει τις προσπάθειές της να ανταποκριθεί πλήρως στις απαιτήσεις της Συνθήκης του Μάαστριχτ και του Αμστερνταμ, που αποτελούν όπως επανέλαβε ο πρωθυπουργός "κεντρικό εθνικό στόχο". Πράγμα που σημαίνει απλά ότι η επίθεση κατά των λαϊκών εισοδημάτων θα προχωρήσει με εντεινόμενους ρυθμούς και πιο συστηματικά. Αυτό, άλλωστε, προδιαγράφει με σαφήνεια ο προϋπολογισμός του '98, ο πλέον σκληρός των τελευταίων χρόνων, όπως ομολογούν επίσημα και τα κυβερνητικά στελέχη.

Δεύτερο. Η αντιλαϊκή επίθεση αυτή έχει την πολιτική κάλυψη και στήριξη και άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης (ΝΔ, ΣΥΝ) που θεωρούν ότι η ΟΝΕ είναι αμετακίνητος στόχος και επικρίνουν την κυβέρνηση για "καθυστερήσεις". Αυτό φάνηκε κυρίως από τις ομιλίες των Κ. Καραμανλή και Ν. Κωνσταντόπουλου, οι οποίοι άσκησαν κριτική στην κυβέρνηση από τη σκοπιά των στόχων της ΕΕ και της ΟΝΕ. Θα πρέπει, μάλλον, εδώ να σημειωθεί ότι η αντιπολιτευτική τακτική των ηγεσιών των δύο αυτών κομμάτων είναι αυτή που επιθυμεί ο Κ. Σημίτη και οι ισχυροί προστάτες του. "Η αντιπολίτευση πρέπει να λέει στην κυβέρνηση γιατί καθυστερείτε", είχε δηλώσει παλιότερα Κ. Σημίτης. Από αυτή τη σκοπιά ο πρωθυπουργός βγήκε κερδισμένος όχι στις εντυπώσεις, αλλά επί της ουσίας, αφού καταφέρνει να δείχνει ότι οι ηγεσίες των κομμάτων αυτών συμπλέουν με τις κυβερνητικές επιλογές και δεν έχουν "εναλλακτική λύση". Μπορεί, άρα, από καλύτερες θέσεις να δίνει τη μάχη - τη μόνη ουσιαστικά που δίνεται μεταξύ τους - για το ποιος θα είναι καλύτερος και αποτελεσματικότερος διαχειριστής της ίδιας πολιτικής. Η θέση του Δ. Τσοβόλα που πλειοδοτεί σε φραστική επίθεση κατά των συνεπειών της ένταξης στην ΟΝΕ, αλλά ταυτόχρονα ξεκαθαρίζει ότι "λέει "ναι" στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση" με τους όρους του κεφαλαίου και των πολυεθνικών, δεν μπορεί να στηρίξει με συνέπεια την πάλη του λαϊκού κινήματος για μια Ευρώπη, που θα "ηγεμονεύεται" από τα συμφέροντα των εργαζομένων, ανοιχτή στη σοσιαλιστική προοπτική.

Τρίτο. Η συζήτηση στη Βουλή για την ΟΝΕ κατέδειξε με τον πλέον σαφή τρόπο ότι η διαχωριστική γραμμή αφήνει από τη μια πλευρά τα κόμματα που υπερασπίζονται τις στρατηγικές επιλογές της άρχουσας τάξης και από την άλλη το ΚΚΕ που αγωνίζεται να δημιουργήσει τις προύποθέσεις για την επιβολή της άλλης, διαμετρικά αντίθετης, πολιτικής. Η εκτίμηση αυτή ενισχύεται, αν λάβει κανείς υπόψη και τις θέσεις των κομμάτων απέναντι στη νέα δομή του ΝΑΤΟ, που εκφράστηκαν στην ίδια συζήτηση. Στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με ένα "μέτωπο" στο πολιτικό επίπεδο, που ανεξάρτητα από τις επιμέρους και δευτερεύουσες διαφορές που έχουν μεταξύ τους, είναι στοχοπροσηλωμένο στις στρατηγικές επιλογές της άρχουσας τάξης και τις επιταγές της "νέας τάξης πραγμάτων". Με άλλα λόγια, θεωρούν αναπόφευκτο και νομοτελειακό να κινηθεί η χώρα μας στο μονόδρομο, που επιβάλλουν οι σημερινοί "κυρίαρχοι" του κόσμου, έστω και αν διαφωνούν στον τρόπο και τους ρυθμούς.

Τέταρτο. Η τοποθέτηση της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλ. Παπαρήγα δεν αποκάλυψε μόνο τη φύση και τον αντιδραστικό χαρακτήρα της ΕΕ, αλλά κατέδειξε και τη ρεαλιστικότητα του άλλου δρόμου. Οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να τρέφουν αυταπάτες, ούτε να παγιδεύονται στο "μονόδρομο" των υποστηρικτών της ΟΝΕ, στον οποίο, άλλωστε, γνωρίζουν πολύ καλά ότι μόνο αυτοί πληρώνουν τα "διόδια". Σε αυτή την κατεύθυνση η Αλέκα Παπαρήγα δεν άφησε περιθώρια αμφιβολιών: "Τραβάμε για σύγχρονη δικτατορία σε όλη την Ευρώπη, με σύγχρονους τόπους εξορίας και στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οποιος δεν το βλέπει εθελοτυφλεί. Μπορούμε πια να μιλάμε με ακόμα μεγαλύτερη σιγουριά ότι με πολιορκητικό κριό την ΕΕ οικοδομείται με ταχείς ρυθμούς μια αμερικανοΝΑΤΟική Ευρώπη, ένα σύγχρονο κάτεργο για τους λαούς, με νέα δεσμά και πιο σκληρούς δεσμοφύλακες...".

Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι οι ηγεσίες των κομμάτων που βάζουν πλάτη για να επιβληθούν οι επιλογές της ΟΝΕ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ να αισθάνονται όλο και πιο έντονα ότι η πολιτική τους απομονώνεται από τις λαϊκές μάζες, ενώ ταυτόχρονα η οργανωμένη και συντονισμένη αντίστασή τους θα ανοίγει δρόμους και θα επιβάλλει πολιτικές προς όφελος των εργαζομένων.

Π. Κ.