Είναι έθιμο, στο "έμπα" του καινούριου χρόνου να γίνονται ευχές. Είναι ανθρώπινο, ίσως το πιο ανθρώπινο, να εκφράζουν οι λαϊκοί άνθρωποι την ελπίδα και τις προσδοκίες τους για καλύτερες μέρες. Είναι μέρος της κοινωνικής συνείδησης, μιας συνείδησης που διαμορφώνεται, αλλάζει στο πέρασμα του χρόνου και μέσα από την εξέλιξη της δράσης για ένα καλύτερο μέλλον. Οι ευχές για το καλύτερο είναι μέρος της ανάγκης του ανθρώπου, που μετουσιώνει με τη συνείδηση τις ιδέες σε πράξη. Και κάθε καινούριο χρόνο, ο απολογισμός του προηγούμενου γίνεται μέρος της συσσωρευμένης πείρας, που, έτσι κι αλλιώς, μπορεί να κάνει τον άνθρωπο πιο σοφό, πιο ικανό για το μέλλον. Μεταδίδεται στον κοινωνικό εαυτό του και καταλαγιάζει στο Είναι του, σιγουρεύοντας τα βήματα για πιο αισιόδοξη προοπτική, για το νέο που θα 'ρθει με το συμβολισμό του καινούριου χρόνου. Χωρίς δισταγμό, θα πούμε πως, μέσα στην αντιφατικότητα της εποχής, οι εργαζόμενοι μπορούν να προσδοκούν και πρέπει να φέρουν καλύτερες μέρες.

Τι ήταν το 1997; Ενας χρόνος, που κύλησε, αφήνοντας έντονα τα σημάδια του ξυπνήματος της διάθεσης των λαϊκών μαζών για παραμερισμό της αδράνειας, απέναντι στα όσα φέρνει μια ταξική σε βάρος τους πολιτική, που τους παρουσιάζουν ως "σύγχρονη". Το 1997 οι λαϊκοί άνθρωποι προσπάθησαν να αλλάξουν ρότα. Ηταν οι αγρότες, που τους παίρνουν τη γη και το βιος τους. Εμαθαν πως δε γίνεται αλλιώς και κάνανε τα εργαλεία τους όπλα του αγώνα, ενάντια σ' αυτούς που θέλουν να τους ξεκληρίσουν με τη βία. Υστερα, βγήκαν στους δρόμους οι εκπαιδευτικοί με τους μαθητές τους, ενάντια στη "σύγχρονη" αμορφωσιά, που επιβάλλουν οι ταξικές διακρίσεις σε βάρος των παιδιών του λαού για το συμφέρον των πλουτοκρατών και του "κοσμοπολιτισμού" τους. Μα, πάνω απ' όλα, το δίκιο τους διεκδίκησαν οι ναυτεργάτες, οι οικοδόμοι, οι εμποροϋπάλληλοι, οι απόμαχοι της δουλιάς, άλλοι εργαζόμενοι. Ηρθαν και οι πανελλαδικές - πανεργατικές απεργίες, κόντρα στο συμβιβασμό και το σκύψιμο του σβέρκου των απολογητών στ' αφεντικά τους συνδικαλιστών και ενάντια στο "ξεζούμισμά" τους από τις αχόρταγες ορέξεις των σύγχρονων "δουλεμπόρων".

Ηταν καλή η σοδειά απ' τους αγώνες το χρόνο που πέρασε, μα δε φτάνει για να δρέψουν τον καρπό που ανήκει στους καταπιεσμένους. Μπροστά τους ορθώνεται μια πολιτική από μια αδίστακτη κυβέρνηση, που όριο δεν έχει στα συνεχή απανωτά χτυπήματα για να τσακίσει τους ανυπότακτους. Μια κυβέρνηση με συνενόχους τα κόμματα του συστήματος "δεξιά κι αριστερά", και τους εργατοπατέρες συνδικαλιστές στην ηγεσία των οργάνων της εργατικής τάξης, της αγροτιάς και των μικρομεσαίων, στην υπηρεσία των επιχειρηματιών. Μια πολιτική, που στρώνει το δρόμο στις πολυεθνικές για να σαρώσουν με τη δράση τους ό,τι έχει απομείνει από τις λαϊκές κατακτήσεις, προς δόξαν της άγριας εκμετάλλευσης και του άκρατου κέρδους. Μια εξουσία, που, σφιχταγκαλιασμένη με τους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς και τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, συνεργάζεται εμπλεκόμενη στα εγκλήματά τους ενάντια στους λαούς, θέλοντας να παρασύρει και το δικό μας λαό στους αδίστακτους τυχοδιωκτισμούς τους. Η νέα δομή του ΝΑΤΟ στη "νέα τάξη" προσαρμόστηκε, αλλά και η Ευρωπαϊκή Ενωση από τον ίδιο ομφάλιο ιμπεριαλιστικό λώρο τρέφεται. Υπάρχουν και οι μεταξύ τους ανταγωνισμοί για την υποδούλωση των λαών και το μοίρασμα του κόσμου, που παρασέρνουν στη δίνη της καταπίεσης και των κινδύνων αλληλοεξόντωσης τους απλούς ανθρώπους. Μα, όλη αυτή η πορεία δεν είναι μοιραία για το λαό μας. Δεν είναι γραφτό να τη διαβεί κι ας τον σπρώχνουν σ' αυτήν. Αν άφησε κάτι το 1997, είναι τα σημάδια των αγώνων. Αυτά που χαράχτηκαν στα χωριά και στις πόλεις, από τρακτέρ και ανθρώπους του μόχθου για να δείχνουν το δικό τους ορίζοντα. Μ' αυτή την περπατησιά μπορούν να διαβούν το κατώφλι του καινούριου χρόνου. Γιατί τώρα έμαθαν, ξέρουν πόσο σκληρή είναι η μοίρα, αν την αφήσουν σ' άλλους. Μαθαίνουν πως δε φτάνει να ζητούν ό,τι τους κλέβουν απ' το δίκιο τους, αλλά να το παίρνουν. Οχι, καθένας ξεχωριστά δεν μπορεί, αλλά όλοι μαζί για τον έναν και ένας για όλους. Ξέρουν ότι τούτη η λαίλαπα που πάει να τους σαρώσει μπορεί να ανακοπεί. Οταν στα μπλόκα του αγώνα των αγροτών παλεύουν και οι εργάτες. Οταν στα συλλαλητήρια και τις απεργίες των εργατών κατεβαίνουν και οι υπάλληλοι, οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές, οι φοιτητές, η νεολαία, οι μικρομεσαίοι και οι καταπιεσμένες εργαζόμενες γυναίκες. Ολοι μαζί, σ' ένα μέτωπο αγώνα, που δε διεκδικεί μόνο όσα μπορεί να του παραχωρήσει το σύστημα, γιατί οι δυνάμεις του ξέρουν ότι τα παίρνει πίσω. Σ' ένα μέτωπο αγώνα, δικό τους, ενάντια και χωρίς τους υποταγμένους στο κεφάλαιο "ηγέτες". Σ' ένα μέτωπο λαϊκής πάλης, ενάντια στην πολιτική που τους εξαθλιώνει. Σ' ένα μέτωπο πάλης, που συνειδητοποιούν οι δυνάμεις του ότι δεν αρκούν οι διεκδικήσεις τους από την εξουσία των αστών, γιατί απαιτούν πολιτική αντίθετη απ' αυτήν του συστήματος, για να κερδηθούν, και πρέπει να την επιβάλουν.

Αυτή είναι η μεγάλη σοδειά του περασμένου χρόνου. Το μάθημα των λαϊκών μαζών από την πάλη τους, που κάνει το δρόμο τους πιο φωτεινό και σίγουρο στο νέο χρόνο για αγώνες που θα φράζουν το δρόμο στις ορέξεις του κατεστημένου. Για αγώνες, που, μέσα από τους στόχους για λύση των προβλημάτων, θα αναδείχνουν την ανάγκη ανατροπής της πολιτικής που επιβάλλουν τα συμφέροντα της ολιγαρχίας. Που θα συσπειρώνουν τις λαϊκές δυνάμεις στο μεγάλο ποτάμι της πολιτικής τους αντεπίθεσης. Ηδη, το βουητό του ταράζει τα κόμματα του κατεστημένου. Ξέρουν, το 'νιωσαν στους αγώνες πως μαζί με την εργατική τάξη, μ' όλο το λαό, αταλάντευτα, στο ίδιο μετερίζι είναι δεσμευμένο το ΚΚΕ. Η δύναμή του είναι και δική τους, αλλά και η δική τους δύναμη στο ΚΚΕ γίνεται η ψυχή και ο νους του δικού τους Μετώπου, για καλύτερες μέρες, για το δικό τους μέλλον. Και έτσι, με το "έμπα" του 1998, θα δώσουμε στο έθιμο για το νέο χρόνο, το νόημα της πράξης του ταξικού αγώνα και να 'μαστε σίγουροι πως οι ευχές θα πιάσουν τόπο...