Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια παρέα από παιδιά που γέμιζαν με φωνές και γέλια τους δρόμους της γειτονιάς, παίζοντας κρυφτό και κυνηγητό, παραβιάζοντας τα μικρά τους "απαγορεύεται". Παίζοντας σ' αυτά τα δρομάκια η Ρούλα "έφαγε" το πρώτο χαστούκι από τον κυρ - Πέτρο, επειδή πέταξε το παγωτό της στο παράθυρό του, ο Αντώνης ένιωσε το πρώτο καρδιοχτύπι για τη Μαρία, ο Σπύρος απέκτησε ένα μικρό σημάδι στο χέρι από την πέτρα που του έριξε η Γεωργία, ενώ ο Τάσος γνώρισε το Γιώργο με τον οποίο είναι φίλοι μέχρι σήμερα.

Η παρέα ενηλικιώθηκε στις γειτονιές, δέθηκε, ωρίμασε, αγάπησε, πλήγωσε και πληγώθηκε, έζησε έντονα. Αραγε τα παιδιά του σήμερα, τι αναμνήσεις θα έχουν από την πιο ξένοιαστη περίοδο της ζωής τους; Οταν ο Γιώργος, η Μαρία και η φιλία αντικαθίσταται από τον βίαιο "Ακσιον Μαν" και τον εξωγήινο "Κάσπερ" της μικρής οθόνης, τότε είναι βέβαιο πως η πνευματική και ψυχολογική ισορροπία του παιδιού κλονίζεται.

Η έντονη αμφιβολία για την ποιότητα των παιδικών τηλεοπτικών εκπομπών επιβεβαιώθηκε από τη νοσηλεία 700 παιδιών, στις 16 του Δεκέμβρη, σε νοσοκομεία της Ιαπωνίας μετά την παρακολούθηση παιδικού προγράμματος στην τηλεόραση. Η ιαπωνική σειρά κινουμένων σχεδίων "Πόκεμον",η οποία βασίζεται στο ομώνυμο βιντεο-παιχνίδι "Νιτέντο",έρχεται πρώτη στις προτιμήσεις των μικρών φίλων. Παρ' όλα αυτά ο δημοφιλής "Πόκεμον" στάθηκε η αιτία για να μεταφερθούν τα 700 παιδιά σε νοσοκομεία, με συμπτώματα επιληψίας, αναπνευστικά προβλήματα, έντονους σπασμούς, ναυτία και ερεθισμούς στα μάτια.

Ολα ξεκίνησαν όταν σε κάποια σκηνή του συγκεκριμένου επεισοδίου, ο ήρωας μπαίνει σ' ένα κομπιούτερ για να πολεμήσει τους ιούς - εχθρούς και ανοιγοκλείνοντας τα μάτια του εμφανίζονται στην οθόνη φωτιές και πολύχρωμες εκρήξεις μεγάλης διάρκειας. Μετά το τέλος της σκηνής, εμφανίστηκαν στα παιδιά τα πρώτα συμπτώματα. Αρχικά τα παιδιά έχασαν την όρασή τους κι αργότερα παρουσίασαν επιληπτικούς σπασμούς.

Η κατάσταση στην ελληνική τηλεόραση είναι εξίσου "εκρηκτική" και επικίνδυνη. "Σήμερα τα παιδιά παρακολουθούν στην τηλεόραση πάρα πολλά σκουπίδια",λέει η παιδοψυχολόγος Μαριέττα Ρήγα.Ισως δεν υπάρχει ευστοχότερος χαρακτηρισμός για τον ατσάλινο και σκληρό "Ρόμποκοπ",ο οποίος εξολοθρεύει τους αντιπάλους του με το ατσάλινο όπλο. Οπως δεν υπάρχει ευστοχότερος χαρακτηρισμός για τους Λαϊονό,Τάιγκρα,Πάνθρο και Τσιτάρα,τους τέσσερις πολεμιστές - δολοφόνους της παιδικής εκπομπής "Θάντερκατς".Οι τέσσερις "πολεμιστές" φορούν στολές ζώων, είναι οξύθυμοι, εξοντώνουν το "κακό" με σπαθιά, μαστίγια, ξύλα και όπλα, πηδώντας και κραυγάζοντας. "Παιδικές εκπομπές", δηλαδή, που προσφέρουν άφθονο αίμα, βία και τρόμο...

Παρακολουθώντας κανείς τηλεόραση διαπιστώνει πως τα περισσότερα παιδικά προγράμματα αφορούν το διάστημα, ενώ η θεματολογία τους είναι αδύνατο να προσαρμοστεί στο γήινο χώρο, να βρει αντίκρισμα στην κοινωνική πραγματικότητα. Προβάλλονται μύθοι βίας, οι οποίοι αφορούν τόσο την επιβολή κάποιας ομάδας τερατόμορφων, όσο και την επιβολή πλανητών σε άλλους πλανήτες. Πουθενά δεν υπάρχει το ανθρώπινο στοιχείο.

"Οι γονείς "εγκαταλείπουν" τα παιδιά τους τις περισσότερες φορές μπροστά στην τηλεόραση, χωρίς να εξηγούν, να κωδικοποιούν, να διαχωρίζουν το φανταστικό από το πραγματικό και το σωστό από το λάθος, αγνοώντας ή αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Το παιδί δυσκολεύεται έτσι να υιοθετήσει στοιχεία ανθρώπινης συμπεριφοράς",υπογραμμίζει η Μ. Ρήγα. Επισημαίνει πως τα παιδιά, μέσα απ' την τηλεόραση, επηρεάζονται από χώρους που δε βιώνουν και ούτε πρόκειται να ζήσουν. "Η φαντασία τους δεν καλλιεργείται σε ρεαλιστικό επίπεδο. Αυτά τα παιδιά αποκλείεται να γίνουν κάποτε δημιουργοί",υπογραμμίζει.

Ομως οι συνέπειες δε "χτυπούν" μόνο τον πνευματικό, αλλά και τον ψυχολογικό κόσμο των παιδιών. "Τόσο η μορφή όσο και η δράση των ηρώων, οι οποίοι πρωταγωνιστούν στις παιδικές σειρές, κεντρίζουν το φόβο", τονίζει η Μ. Ρήγα. Το παιδί φοβάται το κινούμενο σχέδιο, ο φόβος συρρικνώνεται μέσα στην προσωπικότητά του. Δεν μπορεί όμως να αντιμετωπίσει τις φοβίες του, γιατί ο τρόπος αντιμετώπισης δεν έχει αναπτυχθεί στο υποσυνείδητό του. Κι όταν ένα παιδί είναι εγκλωβισμένο στο φόβο, τότε οι εμπειρίες, η ελευθερία, η αγάπη και η ζωή είναι γεύσεις που δε θα απολαύσει ποτέ. "Κι όλα αυτά, είναι βέβαιο πως θα εμφανιστούν κατά τη διάρκεια της εφηβείας, με τη μορφή εξτρεμιστικής ή αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς",λέει η παιδοψυχολόγος.

Σε ό,τι αφορά το ρόλο της τηλεόρασης ως μέσου επικοινωνίας, η Μ. Ρήγα επισημαίνει: "Οι γονείς, η γιαγιά και ο παππούς αποτελούν τον ανιδιοτελή πομπό του μύθου. Η τηλεόραση στηρίζεται στην κερδοσκοπία. Ετσι το παιδί γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης, ταυτίζεται με την αδράνεια και την παθητικότητα"...