Αυτό που είναι, ίσως, λιγότερο γνωστό, είναι πως παράλληλα με την αύξηση του πλούτου της Γερμανίας αυξάνεται και η ανεργία. Μέσα στο Γενάρη του 1998, προστέθηκαν στην στρατιά των ανέργων ακόμη 300.000 Γερμανοί (ο αριθμός των ανέργων άγγιξε τα 5 εκατομμύρια, που σημαίνει... μισή Ελλάδα άνεργοι) και έτσι το επίσημο ποσοστό ανεργίας ανέβηκε από το 11,8% στο 12,4%, που είναι και το μεγαλύτερο μεταπολεμικά ποσοστό.

Γι' αυτό και δεν είναι παράξενο το γεγονός ότι την ώρα που ο Χέλμουτ Κολ και η γερμανική κυβέρνηση θριαμβολογούν και δηλώνουν περήφανοι για την εκπλήρωση των κριτηρίων του Μάαστριχτ, φουντώνουν οι κινητοποιήσεις των Γερμανών, που από εργαζόμενοι γίνονται άνεργοι. Ενώ δηλαδή μεγαλώνει ο πλούτος της Γερμανίας και λογικά θα έπρεπε να αυξηθεί η απασχόληση και η αγοραστική δύναμη των Γερμανών εργαζομένων, έχουμε αύξηση της ανεργίας και μείωση της αγοραστικής δύναμής τους. Ούτε είναι παράξενο, που τα ίδια συμβαίνουν και στη Γαλλία ή σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μη εξαιρούμενης της Ελλάδας.

*****

Ποιο το όφελος για τους εργάτες της Γερμανίας αν - έχοντας εκπληρώσει τα κριτήρια του Μάαστριχτ - η χώρα τους θα είναι από τις πρώτες που θα μπει στην ΟΝΕ, όταν οι ίδιοι από εργαζόμενοι θα μετατρέπονται σε άνεργους ή απασχολήσιμους;

Τι να την κάνουν την "ισχυρή Ευρώπη" οι εργάτες της Γαλλίας, της Ιταλίας και των άλλων χωρών - μελών της ΕΕ, όταν αυτή η ισχυροποίηση έχει συγκεκριμένο ταξικό περιεχόμενο και επιτεύχθηκε με μέτρα και πολιτικές, που από τη μια ενισχύουν τα κέρδη των πολυεθνικών και των μεγαλοεισοδηματιών και από την άλλη αυξάνουν την ανεργία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση για τα πλατιά λαϊκά στρώματα;

Τι να το κάνουν οι εργαζόμενοι των 15 χωρών - μελών της ΕΕ αν προχωρά η "σύγκλιση" των οικονομιών τους - και κατά συνέπεια η ενίσχυση της θέσης της Ενωσης στον ανταγωνισμό μεταξύ των τριών ιμπεριαλιστικών κέντρων (ΗΠΑ, Ιαπωνία, Ευρωπαϊκή Ενωση) - όταν παράλληλα με τη "σύγκλιση", μεγαλώνει το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών; Πώς να μην εντείνονται οι κοινωνικές εκρήξεις, όταν παράλληλα με την αύξηση του πλούτου στις χώρες - μέλη αυξάνεται η ανεργία (επίσημα οι άνεργοι άγγιξαν τα 30 εκατ. στην ΕΕ των "15"), ενώ η φτώχεια και η εξαθλίωση αγκαλιάζουν όλο και ευρύτερα στρώματα των εργαζομένων;

Και πόσο - στο κάτω κάτω της γραφής - μπορεί να είναι ισχυρή μια οικονομία, όταν το μοναδικό ουσιαστικά κριτήριο της όποιας ανάπτυξής της είναι η συνεχής και ασύδοτη υπερσυσώρευση κερδών μιας χούφτας πολυεθνικών;*****

Τι να την κάνουμε την "ισχυρή Ελλάδα" που υπόσχεται ο "εκσυγχρονιστής" πρωθυπουργός Κ. Σημίτης, αφού είναι γνωστό εκ των προτέρων ότι ακόμη και με την εκπλήρωση των κριτηρίων του Μάαστριχτ η Ελλάδα θα γίνει ισχυρή, μόνο για τους οικονομικά ισχυρούς; Τι να την κάνουν οι εργαζόμενοι την ένταξη στην ΟΝΕ, όταν τα τέσσερα πρώτα χρόνια εφαρμογής του προγράμματος "σύγκλισης" η βελτίωση ορισμένων δεικτών της οικονομίας συνοδεύτηκε με εκρηκτική άνοδο της ανεργίας και της υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου των πλατιών λαϊκών στρωμάτων; Γιατί δηλαδή θα πρέπει να βάλουν "πλάτες" για μια Ελλάδα ισχυρή, όταν αυτό το "ισχυρή" αφορά στην πραγματικότητα μόνο τις πολυεθνικές και τους μεγαλοεπιχειρηματίες; Οταν η δική τους και μόνο θέση θα ενισχύεται, καθώς - για παράδειγμα - θα επιβάλλεται ο εργασιακός μεσαίωνας, με την κατάργηση δικαιωμάτων, τα οποία οι εργαζόμενοι κατέκτησαν με αγώνες, αίμα, και πολύχρονες θυσίες;

Και πόσο ισχυρή γίνεται η Ελλάδα και η οικονομία της, όταν οι περιβόητες κοινοτικές πολιτικές αναδιάρθρωσης οδηγούν, αποδειγμένα πλέον, στην αποδιάρθρωση και τη συρρίκνωση της βιομηχανικής και αγροτικής παραγωγικής βάσης της χώρας; Οταν το "άνοιγμα" μεταξύ των εισαγωγών και των εξαγωγών συνεχώς διευρύνεται και η διεθνής θέση της χώρας συνεχώς υποβαθμίζεται;

****

Το γεγονός ότι αυτή η πολιτική της "παγκοσμιοποιημένης" οικονομίας και του Μάαστριχτ δε συγκινεί τα πλατιά λαϊκά στρώματα των λαών, αλλά εντείνει καθημερινά τη δυσφορία και την αγανάκτησή τους, είναι φανερό και από το γεγονός ότι η δυσφορία, που εκφραζόταν μέχρι τώρα, άρχισε να μετατρέπεται σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Κινητοποιήσεις σαν κι αυτές που έγιναν και γίνονται στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ελλάδα και άλλες χώρες - μέλη της ΕΕ, και οι οποίες βρίσκονται σε εξέλιξη ή και κλιμακώνονται. Και αν υπάρχει ελπίδα για την ανατροπή της συγκεκριμένης πολιτικής και για ένα καλύτερο αύριο - στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο - η ελπίδα αυτή βρίσκεται στους λαϊκούς αγώνες. Στην αντιπαράθεση του μετώπου πάλης των εργαζομένων και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, απέναντι στην "ιερά συμμαχία" του κεφαλαίου. Στην ποσοτική και ποιοτική κλιμάκωση αυτής της πάλης. Στην οικοδόμηση ενός ισχυρού κοινωνικοπολιτικού λαϊκού Μετώπου απόκρουσης των κάθε λογής συντηρητικών πολιτικών, ικανού να συγκρουστεί νικηφόρα με τα "μεγάλα" συμφέροντα και να προωθήσει μια πολιτική προς όφελος των εργαζόμενων και όλου του λαού.

Λάμπρος ΤΟΚΑΣ

Τι να την κάνουν οι εργαζόμενοι την ένταξη στην ΟΝΕ, όταν τα τέσσερα πρώτα χρόνια εφαρμογής του προγράμματος "σύγκλισης" η βελτίωση ορισμένων δεικτών της οικονομίας συνοδεύτηκε με εκρηκτική άνοδο της ανεργίας και της υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου των πλατιών λαϊκών στρωμάτων;