Προς τις εργαζόμενες γυναίκες και μητέρες απευθύνει το γράμμα της η ΜΑΡΙΑ ΓΟΥΣΙΟΥ, από τους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης, και αναφέρεται στα σημερινά κοινωνικά προβλήματα που τις απασχολούν. Γράφει:

"Εργάζομαι στο χώρο του μετάλλου, είμαι 29 χρόνων, παντρεμένη και έχω ένα παιδί. Πολλά και οξυμένα είναι σήμερα τα προβλήματα της εργαζόμενης γυναίκας, όταν μάλιστα αυτή είναι και μάνα. Οι φροντίδες της είναι πολλές και ποικίλες. Αναγκάζεται να μεγαλώνει τα παιδιά της μόνη της, χωρίς καμία βοήθεια - τις πιο πολλές φορές - μια και η έλλειψη παιδικών σταθμών στη χώρα μας, αλλά και ειδικά στην περιοχή μας, είναι μεγάλη.

Η ανάγκη για επιβίωση είναι τόση μεγάλη, που σε αναγκάζει να παραμελείς, χωρίς βέβαια να το θέλεις, την οικογένειά σου και κυρίως τα παιδιά.

Οταν μια γυναίκα εργάζεται περισσότερο από οκτώ ώρες την ημέρα, γιατί οι ανάγκες το καλούν, είναι κατανοητό ότι ο χρόνος που της μένει για την οικογένεια περιορίζεται σημαντικά.

Ο ρόλος της και οι ευθύνες της μέσα στο σπίτι είναι τεράστιες και τις πιο πολλές φορές αυτές οι ευθύνες τη βαραίνουν αποκλειστικά.

Η σωστή ανατροφή των παιδιών και παράλληλα η ηρεμία και η γαλήνη της οικογένειας, είναι γι' αυτήν θέμα κυρίαρχο. Ομως πώς μπορεί να τα εξασφαλίσει αυτά τα δυο, όταν και η ίδια η γυναίκα εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να είναι γαλήνια; Είναι τόσο κουρασμένη, όταν γυρίζει σπίτι της μετά το εξοντωτικό υπεροκτάωρο, ενώ πρέπει παράλληλα να αρχίσει τη δεύτερη "βάρδια", αυτήν με τις δουλιές του σπιτιού.

Και αυτά, όσον αφορά την εργαζόμενη γυναίκα. Υπάρχει όμως και η άλλη κατηγορία που είναι αυτή της άνεργης γυναίκας, μ' ό,τι πικρό συνεπάγεται και σ' αυτή την περίπτωση. Ψάχνει για δουλιά και δε βρίσκει. Ετσι αναγκαστικά υποκύπτει - προκειμένου να εξασφαλίσει κάποιο εισόδημα - σε συνθήκες άσχημες δουλιάς, χωρίς ασφάλεια, μερική απασχόληση, εκβιασμό απόλυσης.

Και εκτός όλων αυτών των δυσκολιών στη δουλιά, έχει ν' αντιμετωπίσει και τη σεξουαλική παρενόχληση, που είναι μια άλλη μορφή εκβιασμού των εργοδοτών, που τείνει να πάρει σοβαρές διαστάσεις.

Η γυναίκα σήμερα, σ' αυτήν την απάνθρωπη και υποκριτική κοινωνία, ενώ στην πραγματικότητα, υποβιβάζεται, αδικείται, ξεφτιλίζεται, παρουσιάζεται από το κατεστημένο, ότι έχει κατακτήσει τα πάντα και έχει τη θέση που της αρμόζει.

Ετσι η κάθε γυναίκα, είτε είναι μητέρα ή εργαζόμενη ή άνεργη ή νέα σπουδάστρια, πρέπει να καταλάβει ότι μόνο με την οργανωμένη πάλη θα μπορέσει να κατακτήσει μια θέση καλύτερη, σε μια κοινωνία πιο δίκαιη και πιο ανθρώπινη".