Η ιστορία της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων κρατάει πολλές δεκαετίες τώρα. Μέχρι το 1911 η εκάστοτε κυβέρνηση, "άμα τη εκλογή της", απέλυε όλους τους εργαζόμενους στο δημόσιο που είχαν προσληφθεί από την προηγούμενη και προσλάμβανε "δικούς" της. Οι κάθε φορά απολυμένοι προχωρούσαν σε κινητοποιήσεις και συνήθως συγκεντρώνονταν στην πλατεία Κλαυθμώνος,όπου έκλαιγαν για τις χαμένες δουλιές τους, εξ ου και το όνομα της πλατείας.

Κάτω από την πίεση των αγώνων, το 1911 κατοχυρώνεται συνταγματικά η μονιμότητα.Ωστόσο, το πρόβλημα δε λύνεται, αφού στην πράξη πολλές φορές το δικαίωμα αυτό καταργούνταν. Το 1930 το διαβόητο Ιδιώνυμο του Βενιζέλου αποκλείει τους κομμουνιστές από το δημόσιο τομέα, ενώ λίγο αργότερα και για τρία χρόνια αφαιρείται το σχετικό άρθρο που κατοχύρωνε τη μονιμότητα και από το Σύνταγμα.

Με τη δικτατορία του Μεταξά η κατάσταση χειροτερεύει κυρίως για τους κομμουνιστές. Την περίοδο της Κατοχής οι δημόσιοι υπάλληλοι δημιουργούν την Κεντρική Πανυπαλληλική Ενωση,η οποία αναπτύσσει έντονη πολιτικοσυνδικαλιστική δράση. Η απελευθέρωση της χώρας από τους κατακτητές σηματοδοτεί και την έναρξη του εκδημοκρατισμού των ζητημάτων που αφορούν τους εργαζόμενους στο δημόσιο. Μεσολαβεί ο εμφύλιος και με τη λήξη του το 1951 κατοχυρώνεται και πάλι συνταγματικά η μονιμότητα, ωστόσο απαγορευόταν στους δημοσίους υπαλλήλους να εκφράζονται υπέρ κάποιου πολιτικού κόμματος, απαγόρευση που κυρίως άγγιζε τους κομμουνιστές.

Η κατάσταση παραμένει έτσι έως το 1975 περίπου, οπότε και αναπτύσσονται έντονοι αγώνες και οι δημόσιοι υπάλληλοι επιτυγχάνουν να διασφαλίσουν στην πράξη κάποια βασικά δικαιώματά τους, όπως η μονιμότητά τους που ισχύει έως σήμερα.