Το δικό της "σταυρό" κουβαλά μονάχη η Βαγγελιώ εδώ και πέντε χρόνια περίπου. Από τότε που έκλεισε η βιοτεχνία που δούλευε και πετάχτηκε στο δρόμο της ανεργίας. Με ανακατεμένα συναισθήματα, απελπισίας και αγανάκτησης θα πει: "Εχω ξεχάσει πλέον πόσο καιρό είμαι άνεργη. Είναι, ουσιαστικά, πέντε χρόνια περίπου. Εκανα και κάποια μεροκάματα ενδιάμεσα. Δούλευα σε μια βιοτεχνία ιματισμού που έκλεισε. Ψάχνω παντού, χτυπάω πόρτες, αλλά μου τις κλείνουν γιατί - λένε - είμαι μεγάλη. Ακόμα και για καθαρίστρια που ζήτησα να δουλέψω δε με πήραν γιατί είμαι μεγάλη. Σε κοιτάζουν στα "δόντια". Είχα κάποια χρήματα μαζεμένα, αλλά και αυτά τελείωσαν.

Τα έξοδά μου το μήνα, χωρίς φαγητό, μόνο νοίκι και κοινόχρηστα είναι κοντά 90.000 δρχ. Τα μόνα χρήματα που μου απομένουν είναι να πληρώσω και το τελευταίο νοίκι του Μάρτη. Μετά τι; Δουλεύω από 15 χρονών. Αρκετοί εργοδότες μου 'φαγαν ένσημα, όμως και πάλι έχω 7.500 ένσημα, αλλά σύνταξη δε βλέπω. Είμαι 58 χρονών και θέλω δυο χρόνια ακόμα για το όριο συνταξιοδότησης, άσε που για να πάρω σύνταξη πρέπει να έχω έναν αριθμό συγκεκριμένων ενσήμων τα τελευταία χρόνια. Πού να τα βρω; Ετσι λέει ο νόμος. Αυτοί που νομοθετούν τόσο εύκολα και βάζουν όρους, μας ρώτησαν εμάς πώς ζούμε, τι αντιμετωπίζουμε; Δεν είναι αδικία να μου κρατάν εισφορές τόσα χρόνια και στο τέλος να μην πάρω σύνταξη; Κάποιοι μου λένε πήγαινε στην Εκκλησία, σε φιλανθρωπικά ιδρύματα κλπ. Ε, όχι δεν είμαι ζητιάνα. Δούλεψα και έχω απαιτήσεις".