Από μικρό παιδί στα τσαγκαράδικα. Εμπειρος τεχνίτης, έφτασε στα 50 του να χάσει τη δουλιά του, και μαζί μ' αυτή τις ελπίδες και την αυτοπεποίθησή του. Ο λόγος για τον 58χρονο Διονύση Αρβανιτάκη,που απ' το '90 είναι ουσιαστικά άνεργος. Λίγο πριν μπει στην τελευταία ευθεία για τη συνταξιοδότησή του, βρίσκεται "βυθισμένος" στη φτώχεια, στην ανεργία και στην αβεβαιότητα.

Οπως θα πει, "εκεί που δούλευα, με τα λίγα που έπαιρνα ζούσα φτωχικά, αλλά είχα την αξιοπρέπειά μου. Αυτά τα τελευταία χρόνια έχουν όμως αλλάξει πολλά στη ζωή μου. Η ηλικία μου και η εμπειρία μου είναι εμπόδιο πια. Οχτώ χρόνια τώρα ψάχνω για μεροκάματο. Κοιτάζω στις εφημερίδες, ρωτώ τους συναδέλφους, αλλά τίποτα. Οπου και αν πάω με ρωτάνε πόσο χρονών είμαι. Με το που ακούνε την ηλικία μου, προφασίζονται ότι οι δουλιές δεν πάνε καλά και διάφορα τέτοια...

Μετά από τόσα χρόνια δουλιάς, έχω αποκτήσει μεγάλη εμπειρία, αλλά πια οι εργοδότες δεν τη "χρειάζονται", γιατί θέλουν νέους και αλλοδαπούς για να τους κάνουν ό,τι θέλουν. Προσπαθώ με κάθε τρόπο και με όλα τα μέσα για να καταφέρω να δουλεύω 4 μήνες τουλάχιστον το χρόνο. Για να μπορώ να έχω δηλαδή την ασφάλισή μου και να παίρνω επίδομα ανεργίας. Δεν είναι βέβαια αρκετό. Αντιμετωπίζω σοβαρό οικονομικό πρόβλημα".

Σταματά λίγο να μιλά, το σκέφτεται και τελικά με φωνή γεμάτη πίκρα εξομολογείται: "Αναγκαστικά με συντηρεί η γυναίκα μου. Ναι, μετά από τόσα χρόνια δουλιάς. Ελπίζω στη σύνταξη. Σε δυο χρόνια αν όλα πάνε καλά πιστεύω να πάρω σύνταξη. Ομως όλα αυτά που λένε πως θα αυξήσουν το όριο συνταξιοδότησης, με κάνουν να ανησυχώ πολύ".