"Είσαι μεγάλη". Αυτή η φράση "κυνηγά" την Κούλα,έχει στοιχειώσει τη ζωή της, έχει γίνει ο μόνιμος εφιάλτης της. "Καταπέλτης", για το μέλλον που της στερούν θα πει:

"Είμαι πέντε χρόνια άνεργη. Είμαι απ' τον κλάδο του ιματισμού, απ' τον κλάδο που καρκινοβατεί επειδή το θέλουν κάποιοι. Παίρνω καθημερινά εφημερίδα και ψάχνω στις αγγελίες. Ο,τι δουλιά να είναι δηλαδή. Παίρνω τηλέφωνο, τρέχω, αλλά τίποτα. Σου λένε "θέλουμε νέα, εμφανίσιμη". Οπου και να πάω η ίδια κουβέντα: "είσαι μεγάλη". Για όνομα του θεού! Είμαι μόνο 42 χρονών. Ωρες - ώρες με πιάνει απελπισία. Ξυπνάω το πρωί, μιλάω μόνη μου, αναρωτιέμαι: "Τι ήθελα και ξύπνησα;". Μετά τσαντίζομαι, πώς να το κάνουμε δε γέρασα επειδή το θέλουν αυτοί. Είμαι νέα και θέλω να ζήσω. Ξέρω από δουλιά. Από 16 χρονών δουλεύω. Σκέψου ότι έχω ήδη 5.000 ένσημα.

Αυτοί που διαμορφώνουν τις πολιτικές ευθύνονται. Μας στερούν το δικαίωμα στη ζωή, μας στερούν το δικαίωμα να ονειρευόμαστε. Μας σπρώχνουν στη μιζέρια, θέλοντας να μας μετατρέψουν σε άβουλα εξαθλιωμένα πλάσματα. Δε θα τους κάνω το χατίρι. Είμαι νέα ακόμα, διεκδικώ μια καλύτερη ζωή και θα παλέψω γι' αυτό".

Την αυθαιρεσία των εργοδοτών έχει νιώσει για τα καλά η Σοφία Καραπάτσα,η οποία πριν δυο μήνες απολύθηκε απ' τη βιοτεχνία ετοίμων ενδυμάτων που δούλευε και ακόμα δεν έχει πάρει την αποζημίωσή της. "Τα 30 ημερομίσθια - θα πει - που προβλέπονται ως αποζημίωση για τα πεντέμισι χρόνια δουλιάς, βέβαια δε με σώζουν, αλλά είναι κάτι και τέλος πάντων τα δικαιούμαι γιατί τα δούλεψα. Μαζί με μένα απολύθηκαν και άλλες δύο συναδέλφισσες. Ο εργοδότης δικαιολόγησε τις απολύσεις, λέγοντας απλά: "μείωση προσωπικού". Σε αυτούς τους δυο μήνες έχω κάνει κάποιες ενέργειες μήπως βρω κάποια δουλιά, αλλά ως τώρα δεν έχω δει κάποιο "φως". Ευτυχώς που έκανα οικονομίες τα χρόνια που δούλευα και έχω λίγα χρήματα για να συντηρούμαι αυτήν την περίοδο που είμαι άνεργη".