"Πίστωση τέλος! Τη σκότωσε η υποτίμηση!", αναγράφεται σε μια μικρή ταμπελίτσα έξω από περίπτερο του Λαυρίου. Δείγμα και αυτό των εκρηκτικών προβλημάτων επιβίωσης που αντιμετωπίζει η συντριπτική πλειοψηφία των απολυμένων, που οκτώ χρόνια τώρα βλέπουν τις ελπίδες τους να γκρεμίζονται, αλλά και των νέων ανέργων που τους στερούν το δικαίωμα στο όνειρο. Τα "τεφτέρια" σε μπακάλικα, μανάβικα, χασάπικα δίνουν και παίρνουν και οι συνταξιούχοι γονείς αποτελούν πλέον τη μόνη σανίδα σωτηρίας για πολλούς ανέργους. Οργή γι' αυτούς που "μας κοροϊδεύουν", είναι το συναίσθημα που κυριαρχεί στις συζητήσεις που κάναμε με απολυμένους από εργοστάσια της πόλης.

"Οταν δούλευα έφτιαξα πολλά στο σπίτι, αλλά απολύθηκα και δεν μπόρεσα να το τελειώσω", επαναλαμβάνει κάμποσες φορές η Μαρουλιώ Γκούβερη,απολυμένη από τα "Κλωστήρια Λαυρίου", που έκλεισαν το '90. "Δεν έχω - θα πει - βρει δουλιά. Τα εργοστάσια είναι όλα κλειστά, πού να πάω; Και οι υπόλοιπες συνάδελφοι απ' το εργοστάσιο κι αυτές άνεργες είναι. Από 14 χρονών στο εργοστάσιο, είμαι 48 χρονών και έχω 6.500 ένσημα. Τι να τα κάνω; Το καλοκαίρι, δουλεύω μόνο Σαββατοκύριακα σαν λαντζιέρισσα σε μια ταβέρνα. Μπορείς να ζήσεις με αυτά;".

Απολυμένος απ' την "ΑΒΕΛ" είναι και ο άντρας της Μαρουλιώς, που "δουλεύει - θα σημειώσει - όπου τύχει. Πότε σε οικοδομές, πότε στα αρχαιολογικά. Για λίγες μέρες και μετά ξανά στο τρέξιμο. Η κόρη μου είναι 20 χρονών και είναι και αυτή άνεργη, ενώ ο γιος τελειώνει και αυτός το Λύκειο. Ευτυχώς, που είναι και οι γονείς μας και έχουμε τις συντάξεις. Εχουμε και τον δήμαρχο να μας λέει για τουριστική ανάπτυξη του Λαυρίου. Μας κοροϊδεύει;".

Αναπολώντας η Μαρουλιώ την καλή εποχή που δούλευε, θα μας πει: "Ημουν 15 χρονών όταν έκανα την πρώτη απεργία. Παλεύαμε για αυξήσεις, για άδειες, για επιδόματα, βλέπαμε μέλλον μπροστά. Τώρα τα παιδιά δεν έχουν δουλιά πώς να παλέψουν;".

Πάνε έξι ολόκληρα χρόνια που έκλεισε η "ΑΒΕΛ" και ακόμα δεν έχουν πάρει οι εργαζόμενοι αποζημιώσεις και δεδουλευμένα που τους οφείλονται. Αγανακτισμένος ο Μπάμπης Γκούβερης θα πει: "Πριν 20 μέρες πήρα ένα μέρος αυτών που μου χρωστάνε. Δε φτάνει αυτό, αλλά μου κράτησε η εφορία 23%. Ηταν να πάρω 820.000 δρχ. και πήρα 600.000 δραχμές και έχω και τέσσερα παιδιά". Οσο για δουλιά, "πηγαίνω - θα πει - όπου βρω. Κάποιους μήνες το καλοκαίρι στα ψαροκάικα. Για τέσσερις μήνες, πήρα 150.000 δραχμές. Σου λένε θέλεις ένσημα; Αν πεις ναι, τότε αν είναι να πάρεις 200.000 δρχ. σου κόβουν τις 50.000 για ένσημα. Δούλεψα κάποιο διάστημα σε εργολάβο στο Τεχνολογικό Πάρκο, αλλά δε μου έβαζε ένσημα. Μια μέρα μας λέει "δεν υπάρχει δουλιά" και απολύει εμένα και κάποιους άλλους Λαυριώτες και κρατά τους αλλοδαπούς. Εχω κάνει καταγγελία στο ΙΚΑ για τα ένσημα. Η κατάσταση είναι δύσκολη. Αναγκάστηκε ο γιος μου, 17 χρονών να πάει στα ψαροκάικα, για τα προσωπικά του έξοδα".

Απ' το "Αιγαίον" απολύθηκε ο 26χρονος Βαγγέλης Μέντης και όπως θα πει: "Οκτώ χρόνια μετά μας χρωστάνε ακόμα μέρος των αποζημιώσεων. Πότε δουλεύω στα ψαροκάικα, πότε σε οικοδομές, για κανά μήνα και μετά πάλι άνεργος. Είμαστε και μεγάλη οικογένεια, εφτά άτομα και είναι μεγάλο ζόρι. Δε συζητάμε βέβαια για να παντρευτώ και να κάνω οικογένεια. Με τι; Κυβέρνηση, δήμος και Εργατικό Κέντρο οχτώ χρόνια μας λένε τώρα για ανάπτυξη και ανάπτυξη. Μας κοροϊδεύουν. Χρειάζεται αγώνας".