Το οριστικό κλείσιμο της κλωστοϋφαντουργίας "Αιγαίον" το 1990 και το πέταγμα στο δρόμο 1.500 εργαζομένων, δίνει το καίριο χτύπημα στην περιοχή και σηματοδοτεί την επιτάχυνση της γοργής βιομηχανικής συρρίκνωσης του Λαυρίου, μιας από τις πιο σημαντικές και ιστορικές βιομηχανικές περιοχές της χώρας. Ακολουθούν μια σειρά επιχειρήσεις και το "κραχ" είναι πλέον γεγονός. Σύμφωνα με στοιχεία του Δήμου Λαυρίου, από τις 4.346 θέσεις εργασίας στη βιομηχανία που υπήρχαν στην περιοχή πριν δέκα χρόνια, σήμερα έχουν απομείνει μόλις 879!

Την περίοδο '90-'92 έκλεισαν εκτός από το "Αιγαίον", η ΕΜΜΕΛ με 170 εργάτες, τα "Κλωστήρια Λαυρίου" με 153, η ΒΕΛΠΕΞ με 80 άτομα, η ΑΒΕΛ - Μεταλλευτική με 250 άτομα, η ΤΕΧΝΟΚΡΑΦΤ,με 20 εργάτες και η BEST BOATS με 70 άτομα, ενώ άλλες βιομηχανίες συρρικνώθηκαν δραστικά. Να σημειώσουμε ότι προηγούμενα, το '81, είχε κλείσει η μεταλλευτική εταιρία "Γαλλική",με 400 εργαζόμενους όταν έκλεισε. Από τις παλιότερες στην περιοχή λειτουργούσε απ' το 1875 και απασχολούσε στις "καλές εποχές" 2.500 εργαζόμενους.

Οχτώ χρόνια μετά το κραχ, η ανεργία εξακολουθεί να βρίσκεται στα ύψη και ένας στρατός "απασχολήσιμων" είναι έρμαιο της ασυδοσίας των επιχειρηματιών στις γύρω περιοχές, που κερδοσκοπούν ασύστολα σε βάρος του. Ενδεικτικά της κατάστασης είναι τα στοιχεία που συγκέντρωσε ο δήμος σε απογραφή που πραγματοποίησε το '95 στο μισό περίπου των νοικοκυριών του Λαυρίου, όπου καταγράφτηκαν 802 άνεργοι.Απ' αυτούς, 474 γυναίκες και 281 νέοι άνεργοι μέχρι 25 χρονών.

Σύμφωνα με στοιχεία του Εργατικού Κέντρου Λαυρίου, τουλάχιστον 400 οικογένειες υποχρεώθηκαν λόγω της ανεργίας να εγκαταλείψουν την πόλη και να ψάξουν να βρουν αλλού την τύχη τους. Με πρόσφατα στοιχεία του ΕΚΛ, μόνο οι άνεργοι ηλικίας άνω των 54 ετών ανέρχονται στους 470.Οι άνθρωποι αυτοί αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα οξυμένο πρόβλημα, καθώς μετά από πολλά χρόνια δουλιάς βρίσκονται αντιμέτωποι με τον ορατό κίνδυνο να μην καταφέρουν να πάρουν ούτε καν σύνταξη.Οπως θα επισημάνουν συνδικαλιστές, σχεδόν το 100% των νέων που τελειώνουν το Λύκειο ή τις σχολές δεν μπορούν να βρουν δουλιά.Η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων έχει στραφεί στις γύρω περιοχές, δουλεύοντας από λίγες μέρες ως και λίγους μήνες πότε εδώ και πότε εκεί, αλλά και στις οικοδομές και στα ψαροκάικα και κάτω από συνθήκες που παραπέμπουν στον εργασιακό μεσαίωνα. Τα μεροκάματα εξευτελιστικά χαμηλά, ενώ η ασφάλιση σχεδόν ανύπαρκτη. Σε ελάχιστους "τυχερούς", μπορεί ο εργοδότης να επικολλήσει το 1/3 ή το 1/2 των ενσήμων που δικαιούνται. Η μόνιμη επωδός σε κάθε βήμα τους για αναζήτηση δουλιάς είναι: "Αν θέλεις χωρίς ένσημο, αλλιώς υπάρχουν τόσοι που ζητούν μεροκάματο".

Το μέλλον εμφανίζεται δυσοίωνο και για τις υπάρχουσες επιχειρήσεις και τους εργαζόμενους εκεί. Η ΕΒΟ,από τις μεγαλύτερες, υπολειτουργεί, οι 279 εργαζόμενοί της αντιμετωπίζουν συνεχείς καθυστερήσεις στην καταβολή των μισθών τους, ενώ στα σχέδια της κυβέρνησης είναι η ιδιωτικοποίησή της με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Σοβαρά προβλήματα αντιμετωπίζει και η μεταλλουργία ΑΛΑΚΟ (παράγει μπαταρίες, φυσίγγια, μολυβδόφυλλα κτλ.), εξαιτίας των αθρόων και ανεξέλεγκτων εισαγωγών μπαταριών και του ανταγωνισμού με τις πολυεθνικές, που κατέχουν το 93% της αγοράς.

Το τραγικό δυστύχημα του περασμένου Αυγούστου, με το θάνατο ενός εργάτη και τον τραυματισμό άλλων οχτώ, εξακολουθεί να στοιχειώνει τους εργαζόμενους στην ΠΥΡΚΑΛ,όχι όμως και τη διοίκησή της. Πριν δυο μήνες άρχισε να επαναλειτουργεί ένα τμήμα και απασχολούνται 18 απ' τους 55 συνολικά εργαζόμενους. Οπως θα πει ο Μεμέτ Σαλή,μέλος του ΔΣ του σωματείου, "παρά το δυστύχημα, μέσα στο χώρο που εργαζόμαστε υπάρχουν 30 τόνοι εκρηκτικού υλικού, όταν οι κανόνες λένε κάθε πέντε τόνοι να μεταφέρονται μακριά και να αποθηκεύονται. Επίσης εκεί που έγινε το δυστύχημα, δίπλα δηλαδή στα συνεργεία, τοποθετούν τον ειδικό πύργο - δεξαμενή για τα απόβλητα της απονίτρωσης, που θα έπρεπε να φτιαχτεί δεκάδες μέτρα μακριά. Τόσους μήνες μετά και δεν έχουν αποδοθεί ευθύνες για το δυστύχημα, ενώ ο διευθυντής μας είπε πως "δεν ευθύνεται κανείς. Συμβαίνει και σε άλλα εργοστάσια". Ο φόβος έχει μπει μέσα μας, ακούμε τις λαμαρίνες να τρίζουν με τον αέρα και τρομάζουμε. Είναι η ανεργία που σε κρατάει, αλλά λες να πεθάνω εδώ μέσα;".

Ο Χ. Παφιλιάρης,γραμματέας της ΚΟΒ Λαυρίου του ΚΚΕ, θα επισημάνει: "Το '92 κατέβηκαν οι μαύρες σημαίες και έκτοτε, παρά τα εκρηκτικά προβλήματα, δεν έχει γίνει η παραμικρή κινητοποίηση με ευθύνη και του Εργατικού Κέντρου και του Δήμου. Το ΕΚΛ χαρακτηριστικά συνεδριάζει στη χάση και στη φέξη. Το Λαύριο μπορεί να ζήσει και οι υπάρχουσες βιομηχανίες να αναπτυχθούν και νέες να γίνουν. Απαιτείται όμως μακρύς και σοβαρός αγώνας για την επιβολή αναπτυξιακής πολιτικής".