Στην πρόσφατη ανοιχτή συγκέντρωση του ΔΗΚΚΙ στο Αιγάλεω, επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά ότι είναι μια πολιτική δύναμη που προβάλλει έντονα τη λογική της ταξικής συνεργασίας, με πολιτική διαχείρισης του συστήματος, παρά τη φαινομενικά έντονη φραστική φιλολαϊκή κριτική στην κυβέρνηση και θέλει να"μονοπωλήσει" την κληρονομιά του παλιού ΠΑΣΟΚ.

Στη συγκέντρωση του Αιγάλεω ο πρόεδρος του ΔΗΚΚΙ υπογράμμισε: "Προχωράμε στη νέα πολιτική, στην πραγματική αλλαγή, που την ανέκοψαν κάποιοι που ενσωματώθηκαν στο σύστημα και τελικά έγιναν οι πολιτικοί ηγέτες του συστήματος των οικονομικά ισχυρών και ξένων δυνάμεων, που έχουν άλλα συμφέροντα, διαφορετικά από τα δικά μας".

Η "εναλλακτική πρόταση" του ΔΗΚΚΙ, που κατατέθηκε εκεί αλλά και οι απόψεις που διατυπώθηκαν με αφορμή τις εξελίξεις της υποτίμησης της δραχμής, ανέδειξαν πιο ξεκάθαρα τον ουτοπικό και αντιφατικό χαρακτήρα της πολιτικής του.

Οι προτάσεις και επικρίσεις του ΔΗΚΚΙ για την πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης, αναδεικνύουν σαν λύση την κατάργηση των άρθρων 3 και 102 της Συνθήκης του Μάαστριχτ, που θέτουν το θέμα της οικονομικής βάσης της ΕΕ ή τη διατύπωση ότι στόχος της ΕΕ, θα πρέπει να είναι η σύγκλιση των πραγματικών επιπέδων ανάπτυξης και ευημερίας των λαών και η ισοτιμία τους. Βεβαίως το οικοδόμημα που λέγεται ΕΕ, δεν είναι τίποτε άλλο, από την τάση ενοποίησης του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και ότι για να υπάρξει σαν τέτοια, απαιτούνται μέτρα ισχυροποίησης ακριβώς του κεφαλαίου, απαιτούνται συνθήκες ελευθερίας κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και εργαζομένων, δηλαδή ασύδοτη δράση του κεφαλαίου, μέσα από την επιδείνωση της θέσης και του επιπέδου ζωής των λαϊκών στρωμάτων. Η θέση της συμμετοχής στην ΕΕ με άλλη διαχείριση (π. χ. κατάργηση των άρθρων) σπέρνει αυταπάτες και αποπροσανατολίζει τις λαϊκές μάζες από τη σωστή, αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση της πάλης τους.

Την αντίληψη περί εξωραϊσμού της ΕΕ, για τη μετατροπή της σε Ενωμένη Ευρώπη των λαών, κατά τα παπανδρεϊκά πρότυπα, για την "πάλη μόνο από τα μέσα", προβάλλει ως πολιτική διέξοδο ενάντια στον "ψευτοεκσυγχρονισμό" του νέου συντηρητικού ΠΑΣΟΚ, που "ενσωματώθηκε". Ομως για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι αφ' ενός η συμμετοχή και ενσωμάτωση στην ΕΕ επιδεινώνει τη ζωή τους, αφ' ετέρου το "Σημιτικό" ΠΑΣΟΚ είναι η συνέχεια του παλιού καθώς και ότι η προσαρμογή έχει προ πολλού αρχίσει από το σταθεροποιητικό πρόγραμμα του 1985 με υπουργούς Σημίτη και Τσοβόλα, τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, το άρθρο 4 και από τις εξαγγελίες για τις βάσεις που συνεχώς έφευγαν... για να παραμένουν πιο εκσυγχρονισμένες. Βέβαια υπάρχουν κάποιες διαφορές ανάμεσα στις εποχές, όμως η ουσία της ενσωμάτωσης στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς αντικειμενικά παραμένει παρά τις όποιες φραστικές αντιπαραθέσεις.

Σχετικά με την υποτίμηση της δραχμής, η κριτική του στάθηκε στα περί αναξιοπιστίας, περί ψευδών, περί απόκλισης από την ΟΝΕ, περί διαρροής της πληροφορίας, που έχουν την αξία τους, όμως δεν παύουν να επικεντρώνουν (όπως άλλωστε και οι "κριτικές" της ΝΔ και του ΣΥΝ) στο δευτερεύον, δηλαδή στους χειρισμούς και όχι στο κύριο, στο ποιος κερδίζει και ποιος χάνει.

Αλλά ποιες είναι οι "εναλλακτικές προτάσεις" του ΔΗΚΚΙ;

"Επρεπε εδώ και 3 - 4 χρόνια, να μην ακολουθείται αυτή η τεχνητή πολιτική της σκληρής δραχμής, αλλά να γίνεται λογική και ταχύτερη διολίσθηση της δραχμής, ώστε να συμβαδίζει αυτή η πολιτική με πολιτική ανάπτυξης" και στη συνέχεια "ο δημόσιος τομέας, αντί να ξεπουλιούνται οι στρατηγικοί του τομείς, θα πρέπει να εκσυγχρονιστεί με επενδύσεις σύγχρονης τεχνολογίας, πρέπει να λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, να ασκείται όμως μέσα από αυτόν γενικότερη κοινωνική και οικονομική πολιτική, που όμως το κράτος θα προϋπολογίζει και θα καταβάλει το κόστος" είπε ο Δ. Τσοβόλας.

Βεβαίως αυτή η "εναλλακτικά" διαφορετική πολιτική δεν παύει να είναι μια μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού που ακόμη και με τη διολίσθηση πάλι οι λαϊκές μάζες θα ζημιωθούν όπως και με το δημόσιο τομέα που λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, κριτήρια αγοράς.

Από όλα αυτά επιβεβαιώνεται η αναγκαιότητα για την εργατική τάξη, τη μικρή και μεσαία αγροτιά και όλα τα λαϊκά στρώματα που πλήττονται από τη σημερινή αντιλαϊκή πολιτική, να οικοδομήσουν τη δική τους κοινωνική και πολιτική συμμαχία, ενάντια στα μονοπώλια και στον ιμπεριαλισμό, που θα υπερκεράσει οποιαδήποτε αναχώματα, σαν το ΔΗΚΚΙ.

Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ