Πώς μεταφράζεται η εισοδηματική πολιτική λιτότητας και η μείωση της αγοραστικής δύναμης των μισθών και συντάξεων στην εποχή της "παγκοσμιοποίησης" και του "εκσυγχρονισμού"; Αν σας φαίνεται δύσκολο το ερώτημα, δεν έχετε παρά να διαβάσετε προσεκτικά τις θέσεις που διατύπωσε πριν μέρες σε συνέντευξή του στα "Νέα" ο - "ανεξάρτητος" από την ελληνική κυβέρνηση και "εξαρτημένος" από τις Βρυξέλλες - διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Λουκάς Παπαδήμος.

Το ζουμί αυτής της συνέντευξης ήταν πως, για το "καλό" της ελληνικής οικονομίας (βελτίωση ανταγωνιστικότητας, μείωση των κρατικών ελλειμμάτων, συγκράτηση του πληθωρισμού, διατήρηση σταθερότητας της δραχμής, κλπ.), είναι αναγκαίο κακό να συνεχιστεί με συνέπεια η πολιτική μονόπλευρης λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων με τη μείωση της αγοραστικής δύναμης των μισθών και συντάξεων, την περικοπή των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα κλπ. Μόνο που ο κ. Παπαδήμος χρησιμοποίησε το "εκσυγχρονιστικό" λεξιλόγιο, αντικαθιστώντας τη λέξη "λιγότερο κράτος" και "περισσότερη ιδιωτική πρωτοβουλία" με τον όρο "κατάλληλη πολιτική" και τη λέξη "μείωση των λαϊκών εισοδημάτων" με τη λέξη "λογικές αυξήσεις μισθών" κλπ.

Ούτε λέξη, βέβαια, για συγκρατημένες αυξήσεις τιμών ή των κερδών. Βλέπετε, η ασυδοσία του μεγάλου κεφαλαίου και η αισχροκέρδεια αποτελούν πια "κεκτημένα", που όχι μόνο να τα θίξει δεν τολμά η κυβέρνηση των "εκσυγχρονιστών", αλλά ούτε να τα σκεφτεί...