Η γλώσσα, το όργανο αυτό του ανθρώπινου οργανισμού που είναι απαραίτητο εργαλείο για τα τόσα που εκστομίζουμε καθημερινά - και όχι μόνο - υπάρχει σε δύο εκδοχές. Με επιδερμίδα και χωρίς. Είχα μια συμμαθήτρια στο γυμνάσιο, που η γλώσσα της ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Το χρώμα της, κόκκινο βαθύ και σαν χαρακωμένη. Η ίδια έλεγε πως η γλώσσα της είναι "γεωγραφική". Τα παιδιά στην τάξη προσπαθούσαν να εξηγήσουν το φαινόμενο και έλεγαν ότι έγινε έτσι από το πολύ "γλείψιμο" στους καθηγητές! Εκείνη πάντως ήταν καλή μαθήτρια, με ανοιχτό μυαλό, που δεν είχε ανάγκη τέτοιων μεθόδων για να προχωρήσει. Το μόνο πρόβλημα που έχει με τη γλώσσα της είναι ότι δεν μπορεί να φάει μελιτζάνες, γιατί την καίνε.

Ωστόσο, υπάρχουν άνθρωποι, που, για να προχωρήσουν σε οτιδήποτε, νομίζουν ότι είναι απαραίτητη η μέθοδος, που απέκλειε η συμμαθήτριά μου. Ξεκινούν από το άμεσο οικογενειακό περιβάλλον. Το συγγενολόι, που δε χωνεύουν, αλλά υπάρχει και ένα χωραφάκι, που ενδεχομένως να κληρονομήσουν. Να, ένα κίνητρο για να είσαι καλός με το σόι! Τον γιατρό, γιατί τους έκανε καλά και, ενδεχομένως, να τον ξαναχρειαστούν. Λες και χαθήκαν οι γιατροί. Δεν ξέρουν, όμως, αυτό που είπε ένας Μεγάλος γιατρός: "Καλός γιατρός μπορεί να είναι μόνο ένας καλός άνθρωπος"... Οσο για τους ανωτέρους τους, να μην το συζητάμε. Εκεί το κεφάλι είναι συνέχεια κάτω και η γλώσσα στάζει μέλι...

Βέβαια, αυτή η μέθοδος, για να πετύχει, θα πρέπει να έχει και τους ανάλογους αποδέκτες. Αυτούς τους τύπους δηλαδή, που νομίζουν ότι ανεβαίνουν, αποκτούν ένα είδος εξουσίας, μπορούν και επιβάλλονται σε αυτούς που τους αντιμετωπίζουν με αυτόν τον τρόπο. Εχουν απωθημένο να παίζουν ένα ρόλο, χωρίς να είναι ηθοποιοί. Να ανεβάζουν το δικό τους έργο, το οποίο το έχουν γράψει οι ίδιοι, το έχουν σκηνοθετήσει και πρωταγωνιστούν κιόλας! Ετσι, οι τριγύρω ...γλειψιματίες αποτελούν το κοινό τους και ολοκληρώνουν την ψευδαίσθησή τους. Πάντως, απατώνται, αν νομίζουν πως οι γλειψιματίες μπορούν να γεμίσουν τα κενά τους. Γιατί δεν πρόκειται απλώς για κενά, αλλά για"μαύρες τρύπες" του εαυτού τους...

Αυτό το είδος των ανθρώπων, λοιπόν, πρέπει κάποτε να καταλάβει ότι η γλώσσα μπορεί να φτύσει κιόλας. Μπορεί να κρατήσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια ψηλά, μπορεί να τσακίσει κόκαλα.