Είναι γεγονός ότι οι διαρθρωτικές αλλαγές που συντελούνται στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, έχουν αντιδραστική κατεύθυνση σε όλα τα επίπεδα (της πολιτικής, της οικονομίας, της κοινωνίας). Οι διαρθρωτικές αλλαγές, δεν έχουν ως στόχο τους τον "εξανθρωπισμό" του ανθρώπου, την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της πλειοψηφίας, δηλαδή των εργαζομένων και των αναγκών τους, τη "στράτευση" των επιτευγμάτων της επιστημονικοτεχνικής επανάστασης για τη "διευκόλυνση" της ζωής του ανθρώπου, την προστασία του περιβάλλοντος κ.ά., αλλά, εν ονόματι της "ανταγωνιστικότητας", της "παγκοσμιοποίησης" και των 4 ελευθεριών (απελευθέρωση αγοράς, κεφαλαίων, υπηρεσιών και εργασίας), οι καπιταλιστές θέλουν να επιβάλλουν την πιο άγρια εκμετάλλευση και την ενίσχυση της εξουσίας τους. Για να πετύχουν αλματώδη αύξηση των υπερκερδών τους, τη μείωση τους κόστους του εμπορεύματος - που λέγεται εργατική δύναμη, το επιδιώκουν με την αφαίρεση κατακτήσεων και δικαιωμάτων, όπως η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων σε βάρος των εργαζομένων, του ωραρίου, του ασφαλιστικού, με την ιδιωτικοποίηση των τομέων όπως παιδεία, υγεία, πρόνοια κ.ά. Δηλαδή, συνολικές και σαρωτικές νεοφιλελεύθερες αλλαγές, που έχουν αναλάβει να υλοποιήσουν φιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες με τις παραφυάδες τους.
Το ερώτημα που προκύπτει απ' τα παραπάνω, είναι ποιοι ωφελούνται απ' αυτές τις αλλαγές, ποια η θέση των άμεσων παραγωγών του πλούτου μιας χώρας, της εργατικής τάξης και των εργαζομένων, γιατί η θέση των πολιτικών εκφραστών της άρχουσας τάξης (κυβέρνησης και κομμάτων) που υλοποιούν, αποδέχονται, συνηγορούν σ' αυτή την αντιλαϊκή αντεργατική πολιτική;
Το παράδειγμα των τεσσάρων μεγάλων επιχειρήσεων (απασχολούν πάνω από 500 εργαζόμενους η κάθε μία και συνολικά 3.200 εργαζόμενους) που αποτελούν ομίλους ή θυγατρικές πολυεθνικών και δραστηριοποιούνται στην περιοχή της Ανατολικής Στερεάς και συγκεκριμένα στους Νομούς Βοιωτίας, Φθιώτιδας και Φωκίδας - πρόκειται για τις επιχειρήσεις "Αλουμίνιον της Ελλάδος" (θυγατρική της γαλλικής πολυεθνικής ΠΕΣΙΝΕ), "ΧΑΛΚΟΡ ΑΕ" (του ομίλου Στασινόπουλου), "CHIPITA" και"Αργυρομεταλλευμάτων και Βαρυτίνης" (του ομίλου Κυριακόπουλου) - είναι αποκαλυπτικό.
Για το 1997 ο τζίρος από πωλήσεις των τριών απ' αυτές (ΠΕΣΙΝΕ, ΧΑΛΚΟΡ, CHIPITA) ανήλθε στο αστρονομικό ποσό των 187 δισ. δρχ. (100.300 εκατ., 61.513 εκατ. και 25.300 εκατ. δραχμές αντίστοιχα), ενώ τα καθαρά κέρδη προ φόρων και για τις τρεις ανήλθαν στα 16,5 δισ. δρχ. περίπου (9.322 εκατ. δρχ., 4.488 εκατ. και 2.633 εκατ.).
Αλλά και η τέταρτη, η "Αργυρομεταλλευμάτων και Βαρυτίνης", δεν πήγε άσχημα. Σύμφωνα με την παρουσίαση της εταιρίας, που έκανε ο διευθύνων σύμβουλος την 1.4.98, στην Ενωση Θεσμικών Επενδυτών, εκτίμησε "ότι το 1998 προβλέπεται σημαντικά καλύτερο από το 1997, που ήταν μια πολύ καλή χρονιά και ότι τα ενοποιημένα κέρδη της εταιρίας ανά μετοχή, μετά τους φόρους, αναμένεται να διπλασιαστούν.
Το 1998 και για τις τέσσερις επιχειρήσεις προβλέπεται ακόμα πιο κερδοφόρο.
Παράλληλα με τη συρρίκνωση προσωπικού, προχώρησε σε διάφορες αναδιαρθρώσεις με εφαρμογή της πολυειδικότητας, την εντατικοποίηση της εργασίας και την είσοδο των εργολάβων, ενώ προβάλλει αξιώσεις - πάλι με κυβερνητική ανοχή - να απαλλαγεί από τη συμβατική της υποχρέωση με το ελληνικό δημόσιο, για παροχή κατοικίας στους εργαζόμενους, συντήρηση και διατήρηση του οικισμού των Ασπρων Σπιτιών, προσπαθώντας να τα φορτώσει στους εργαζόμενους και την ΤοπικήΑυτοδιοίκηση.
Βέβαια, σ' ένα τέτοιο καθεστώς τρομοκράτησης που βιώνουν οι εργαζόμενοι, είναι αδιανόητο έστω και να σκεφτούν την ίδρυση σωματείου (προς δόξα του "σοσιαλιστικού" Νόμου 1264) αφού διώκονται αμέσως. Παλιότερη προσπάθεια ίδρυσης, είχε σαν αποτέλεσμα την εκδίωξη όλων των "πρωτοστατούντων", σαν να μην έτρεχε τίποτα...
Το 1996 - 97 οι δύο οικογένειες εξαπέλυσαν πογκρόμ απολύσεων και έδειξαν το δρόμο της ανεργίας σε πάνω από 150 εργαζόμενους στην "ΑΕΜ Βωξίται".
Είναι προφανές ότι οι καπιταλιστές, το μεγάλο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο είναι αυτοί που ωφελούνται από τις σαρωτικές αναδιαρθρώσεις σε βάρος της εργατικής τάξης και που υλοποιούνται από τις κυβερνήσεις τους με οποιονδήποτε τρόπο, ακόμη και με τη βία.
Η εργατική τάξη και τα άλλα καταπιεζόμενα στρώματα πρέπει και μπορούν να αντιπαλέψουν με την ενότητα στόχων και δράσης, τη συσπείρωση και την ταξική αλληλεγγύη, με την απομόνωση των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών. Οροι και προϋποθέσεις που αποτελούν το Α και το Ω στην ανάπτυξη των αγώνων και μπορούν να συμβάλλουν στη δημιουργία προϋποθέσεων συγκρότησης του Λαϊκού Μετώπου Πάλης, που θα έρθει σε ρήξη με αυτές τις πολιτικές, τους εκφραστές της και τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης.
Γιώργος ΠΑΝΤΕΛΗΣ