Μετά την Αργεντινή, τη Βραζιλία και τη Χιλή, ήρθε η σειρά της Ουρουγουάης να διοργανώσει παγκόσμιο πρωτάθλημα. Ηταν η 5η συνεχόμενη διοργάνωση που φιλοξενούνταν σε χώρα της Λατινικής Αμερικής. Οι αγώνες αρχικά είχαν οριστεί να διεξαχθούν τον Απρίλιο του 1966. Η πολιτική κατάσταση δεν ήταν όμως η καλύτερη δυνατή, καθώς η προεκλογική περίοδος στην Ουρουγουάη κάθε άλλο παρά διεξαγόταν σε ήρεμο κλίμα. Η ομοσπονδία της Ουρουγουάης βρήκε σύμμαχο τη ΦΙΜΠΑ στην πρόταση να διεξαχθούν οι αγώνες τον Μάιο του 1967, αλλά δεν υπολόγισε τις καιρικές συνθήκες. Ο χειμώνας που ενέσκηψε ήταν ο χειρότερος των τελευταίων δεκαετιών. Το Παλέ ντε Σπορ του Μοντεβιδέο που φιλοξένησε τους αγώνες, είναι απροστάτευτο από ανάλογα καιρικά φαινόμενα, με αποτέλεσμα οι αποστολές όλων των ομάδων να υποφέρουν από το κρύο. Δίπλα στους πάγκους οι διοργανωτές είχαν τοποθετήσει σόμπες με ξύλα, ενώ παίκτες και παράγοντες τυλίγονταν στον πάγκο με κουβέρτες. Οχι άδικα, έμεινε στην ιστορία ως "παγωμένο μουντομπάσκετ". Είναι χαρακτηριστικό ότι οι αγώνες κατάταξης για τις θέσεις 8 - 13 διεξήχθηκαν στην πόλη Κόρντομπα της Αργεντινής, όπου οι συνθήκες ήταν καλύτερες. Τον Απρίλιο του 1966 που επρόκειτο να γίνει κανονικά το παγκόσμιο κύπελλο, η Χιλή διοργάνωσε ένα μεγάλο διεθνές τουρνουά με τη συμμετοχή 13 ομάδων. Τις τρεις πρώτες θέσεις κατέλαβαν Γιουγκοσλαβία, ΗΠΑ, ΕΣΣΔ, αλλά η ΦΙΜΠΑ δε συμφώνησε με την άποψη να ονομαστεί παγκόσμιο πρωτάθλημα και να συμπεριλάβει τα αποτελέσματα στα επίσημα αρχεία της.

Στον αγωνιστικό τομέα η Σοβιετική Ενωση κατέκτησε τον πρώτο παγκόσμιο τίτλο για την ίδια και την Ευρώπη. Συμμετείχαν 13 χώρες που στον προκριματικό γύρο χωρίστηκαν σε τρεις ομίλους των τεσσάρων. Οι δύο πρώτες κάθε ομίλου και η διοργανώτρια Ουρουγουάη προκρίθηκαν στην τελική φάση. Η ΕΣΣΔ με προπονητή τον Αλεξάντερ Γκομέλσκι και τους Σεργκέι Μπέλοφ, Μ. Παουλάουσκας, Γ. Σελίχοφ, Αν. Πολιβόντα, Γκ. Βολνόφ, προσαρμόστηκε στο κρύο ευκολότερα από τους αντιπάλους της και τερμάτισε πρώτη στο βαθμολογικό πίνακα. Σύμφωνα με τον σημερινό προπονητή της Ρωσίας Σ. Μπέλοφ, ο Γκομέλσκι στο διάστημα της προετοιμασίας είχε καθιερώσει το σύστημα του χόκεϊ. Υπήρχαν στην ομάδα δύο ζευγάρια αμυντικών και δύο τριάδες επιθετικών που άλλαζαν ταυτόχρονα ώστε να υπάρχει ομοιογένεια στο παιχνίδι, ενώ σε κάθε αγώνα ξεκινούσε διαφορετική πεντάδα. Η ΕΣΣΔ ηττήθηκε από τις ΗΠΑ με 59 - 58, οι Αμερικάνοι με τη σειρά τους έχασαν από τους Γιουγκοσλάβους με 73 - 72 και τη Βραζιλία με 80 - 71, με αποτέλεσμα ο πρωταθλητής να κριθεί ουσιαστικά στη συνάντηση της ΕΣΣΔ με τη Γιουγκοσλαβία. Οι Σοβιετικοί επικράτησαν με διαφορά 12 πόντων (71 - 69) κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο. Στη δεύτερη θέση τερμάτισε η Γιουγκοσλαβία που είχε στη δύναμή της τον κορυφαίο παίκτη της διοργάνωσης Ιβο Ντανέου και τους Κόρατς, Τσβέτκοβιτς, Σκάνσι (σημερινό προπονητή της Ιταλίας) και τον Κρ. Τσόσιτς σε νεαρή ηλικία. Η Βραζιλία κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο χάνοντας μόνο από ΕΣΣΔ και Γιουγκοσλαβία, ενώ οι Αμερικάνοι έμειναν στην τέταρτη θέση και με την ικανοποίηση ότι στην προκριματική φάση νίκησαν τη Γιουγκοσλαβία και στην τελική την ΕΣΣΔ.

Η ΤΕΛΙΚΗ ΚΑΤΑΤΑΞΗ

1. ΕΣΣΔ...... 5 - 1 11

2. Γιουγκ/βία 4 - 2 10

3. Βραζιλία.. 4 - 2 10

4. ΗΠΑ....... 4 - 2 10

5. Πολωνία... 2 - 48

6. Αργεντινή. 1 - 57

7. Ουρουγουάη 1 - 57

ΟΜΙΛΟΣ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑΣ

8. Μεξικό... 5 - 0 10

9. Ιταλία... 4 - 19

10. Περού.... 3 - 28

11. Ιαπωνία.. 2 - 37

12. Π. Ρίκο.. 1 - 46

13. Παραγουάη 0 - 55