Διάβασα στο "Ριζοσπάστη" της 26/7/98 ένα άρθρο της αγαπητής φίλης και συντρόφισσας Πέπης Δαράκη,για τα προβλήματα του ελληνικού βιβλίου.Το πρόβλημα μέγα, μέγιστο, όσο πολύπλευρο και πολύπτυχο. Σαν τέτοιο δεν αφορά μόνο τους συγγραφείς και τους εκδότες. Ενδιαφέρει αμεσότατο το λαό. Η αντιμετώπισή του συνεπώς είναι γενικότερο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό πρόβλημα - στα πλαίσια του πολιτισμού, όλων των κλάδων που το συνθέτουν(θέατρο, μουσική κλπ.) - ειδικότερα της κουλτούρας μας.

Απ' την άποψη αυτή η εθνική του διάσταση προβάλλει σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε, ιδιαίτερα ύστερα απ' τη Συνθήκη του Μάαστριχτ που μαζί με την εθνική μας ανεξαρτησία επιδιώκει το στραγγαλισμό του εθνικού μας πολιτισμού, της κουλτούρας, της πνευματικής ζωής του τόπου, της ψυχής του έθνους.

****

Υστερα απ' αυτά τα "εισαγωγικά" όσο και απαραίτητα κατά τη γνώμη μου, προχωρώ στο θέμα: Το βιβλίο,ειδικότερα το πολιτικό, το λογοτεχνικό, το ιστορικό βιβλίο... Θέλω κατ' αρχήν να υπογραμμίσω ότι μόνο με τα άρθρα, με τα όποια άρθρα, όσο καλογραμμένα και αν είναι, με τις ανακοινώσεις, ακόμη και τις αποφάσεις, το πρόβλημα δε λύνεται, ούτε καν προωθείται... Η λύση του προβλήματος αυτού, σε συνδυασμό με τα άλλα συναφή του πολιτισμού απαιτεί οργανωμένο, μεθοδευμένο, σωστά προγραμματισμένο συντονισμένο αγώνα, επίμονο, συνεχή και ανυποχώρητο. Και βέβαια προετοιμασία, για να βγούμε και στους δρόμους αγωνιστικά μαχητικά, μαζικά.

Με το άρθρο μου αυτό, απευθύνομαι στο νεοεκλεγέν Δ. Συμβούλιο της ΕΕΛ και προσωπικά στον πρόεδρό της, φίλο κ. Τσουτάκο και καλώ να πάρει την πρωτοβουλία, ώστε, απ' τα μέσα του Σεπτέμβρη να φέρει σχετική απόφαση, για συζήτηση σε έκτακτη Γενική Συνέλευση της ΕΕΛ, ώστε να παρθεί μια καλώς επεξεργασμένη απόφαση, για απαρχή του αγώνα. Αγώνα ιερού για το λαό για απόκρουση όλων των κινδύνων που εγκυμονεί η Συνθήκη του Μάαστριχτ (Αμστερνταμ κλπ.), που ενώ η κυβέρνηση δε λέει λέξη, την προωθεί ωστόσο σε κάθε κατεύθυνση με τη νοοτροπία ραγιά, για τα πάντα και για τον πολιτισμό γενικά και το βιβλίο ειδικότερα. Κύρια το προοδευτικό βιβλίο, το πολιτικό, το κοινωνικό, το ιστορικό.Υπογραμμίζω το "ιστορικό" γιατί μια από τις επιδιώξεις της ΕΕ και του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου είναι η διαστρέβλωση της ιστορίας. Θυμίζω ότι το 1997 κυκλοφόρησαν πέντε βιβλίο για τον Αρη Βελουχιώτη, με αντικομμουνιστικό περιεχόμενο. Αυτό σαν απλή ένδειξη.

***

Για έναν τέτοιας σημασίας μακρόχρονο αγώνα οι δυνάμεις της ΕΕΛ, όσο αξιόλογες και αν είναι δεν επαρκούν. Θα χρειαστεί κοινός, συντονισμένος αγώνας απ' όλες τις κοινού περιεχομένου και σκοπών ενώσεις. Γι' αυτό κατά τη γνώμη μου στην έκτακτη γενική συνέλευση της ΕΕΛ καλό είναι να κληθούν να πάρουν μέρος με δικαίωμα λόγου,αντιπρόσωποι, αυτών των ενώσεων, για να προχωρήσουν σε ανάλογες διαδικασίες, μ' εκείνες της ΕΕΛ.

Τελειώνω με την πιο κάτω επισήμανση.Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να καθυστερήσουμε το ξεκίνημα του αγώνα, για "να πάμε όλοι μαζί"... Μ' αυτό το δικαιολογητικό, μπορεί να χάσουμε χρόνο πολύτιμο, επειδή οι κυβερνώντες (όχι μόνο η κυβέρνηση), θα επιδιώξουν με μύριους τρόπους: επιβράδυνση, διάσπαση ή και ματαίωση του αγώνα μέσω των διαφόρων που επηρεάζουν ή μπορούν να εξαγοράσουν. Γι' αυτό μια από τις αποφάσεις της έκτακτης γενικής συνέλευσης της ΕΕΛ θα πρέπει να είναι, η έκκληση σ' όλους τους πνευματικούς ανθρώπους της χώρας, για συμμετοχή στην πάλη. Οι μορφές της συνεργασίας θα βρεθούν. Η κοινή δράση πάντως θα απαιτήσει τη συγκρότηση μιας ευρύτερης επιτροπής αγώνα,που να αποτελεστεί από πρόσωπα κύρους, εντιμότητας και αγωνιστικής συνέπειας...

Νίκανδρος ΚΕΠΕΣΗΣ

Επίτιμος πρόεδρος της ΕΕΛ