Με αφορμή την έξαρση της εγκληματικότητας στη χώρα μας, τα τελευταία χρόνια, γίνεται μια προσπάθεια από τα ΜΜΕ να εμφανιστεί ότι αυτό το πρόβλημα είναι αποκλειστικά "αστυνομικό". Μια προσπάθεια που, κινούμενη εκ του πονηρού, μένει στο επιφαινόμενο και στο συγκυριακό και δε διεισδύει στην ουσία του προβλήματος.

Και σήμερα η εγκληματικότητα αποτελεί κοινωνικό φαινόμενο, όσο κι αν αυτή η επισήμανση χαρακτηρίζεται από κάποιους "εκσυγχρονιστές" ως "αναχρονισμός". Ως εκ τούτου για την αντιμετώπισή της δεν αρκεί η καλύτερη αστυνόμευση - χωρίς ν' αρνείται κανείς πως και σ' αυτό τον τομέα η Ελλάδα πάσχει - αλλά απαιτείται να εντοπιστούν οι αιτίες και ν' αλλάξουν τα κοινωνικά δεδομένα που την "επωάζουν" και την τροφοδοτούν.

Θα πρέπει, όμως, να επισημανθεί ότι υπάρχει και ειδικό πρόβλημα, καθώς στη χώρα μας η Αστυνομία είναι προσανατολισμένη σε άλλους τομείς δραστηριότητας - και δη στην αντιμετώπιση του λαϊκού κινήματος και των πολιτικά αντίθετων της καθεστηκυίας κοινωνικο-πολιτικής τάξης - κι όχι τόσο στην αντιμετώπιση του εγκλήματος. Επιπροσθέτως, δε, στις τάξεις της παρατηρείται, πλέον του αναμενομένου, το φαινόμενο της εσωτερικής διάβρωσης και διαφθοράς. Αυτό το φαινόμενο πρέπει να παταχτεί πάραυτα, αλλά δε φτάνει αυτό για να λυθεί το πρόβλημα της εγκληματικότητας, αφού παραμένουν αλώβητες οι κοινωνικοπολιτικές αιτίες της δημιουργίας και της έξαρσής του.