"Ολοι στους δρόμους", "η αγωνία τους, τα όνειρά τους, η "τρέλα" τους, η δημιουργική τους πνοή είναι μεταδοτική". Συμφωνούμε εξαρχής και με τις δύο φράσεις. Η πρώτη είναι ο τίτλος της προκήρυξης του Συντονιστικού των μαθητών, η δεύτερη είναι απόσπασμα από ανακοίνωση της Ομοσπονδίας Γονέων. Συμφωνούμε μ' όλον αυτόν τον ενθουσιασμό, που προκάλεσε η προχτεσινή έξοδος των παιδιών μας από τα σχολεία. Συμφωνούμε, όχι μόνο συναισθηματικά. Μα, κύρια, γιατί όλο αυτό δεν είναι ένα ξέσπασμα. Δεν ήταν μόνο εντυπωσιακά σε μαζικότητα και μαχητικότητα τα προχτεσινά συλλαλητήρια. Τα παιδιά κι, από κοντά, δάσκαλοι και γονείς δεν κατέβηκαν στα ξαφνικά στο δρόμο.

Κοντά δέκα χρόνια τώρα, η πολιτική του Ο' Μάουερ της "Νεστλέ" και των υπόλοιπων 45 πολυεθνικών, που χαράζουν το δρόμο για την Οικονομική και Νομισματική Ενωση, έχει "φροντίσει", ώστε σημαντικά τμήματα της κοινωνίας να παίρνουν - εκτός από το επίσημο μάθημα του αυταρχισμού και του ντε και καλά μονόδρομου - κι άλλα πιο πρακτικά μαθήματα... Για τα παιδιά, ήταν αρκετό να παρατηρούν τους γονείς τους να μετατρέπονται, μέρα τη μέρα, από εργαζόμενους πλήρους απασχόλησης, σε απασχολήσιμους. Για τους γονείς, ήταν αρκετό να μετρούν την όλο και μεγαλύτερη οικονομική αφαίμαξη, που συνεπάγεται η μετατροπή της δημόσιας και δωρεάν παιδείας σε επιχείρηση, όπου, όποιος έχει, σπουδάζει. Για τους καθηγητές, επίσης, ήταν αρκετοί οι μισθοί πείνας, οι χιλιάδες αδιόριστοι, τα αντεπιστημονικά συγγράμματα και προγράμματα σπουδών. Οι εξουσιαστές δεν μπόρεσαν ποτέ να καταλάβουν έννοιες, όπως αξιοπρέπεια, φιλότιμο, αλληλεγγύη. Ολα μαζί, η εμπειρία, η γνώση, οι αξίες, συγκροτούν μια πρώτη ικανή εκρηκτική συνθήκη. Που και πάλι, όμως, από μόνη της, δε φτάνει.

Χρειάστηκε και η τεκμηριωμένη αποκάλυψη των αντιεκπαιδευτικών σχεδίων της άρχουσας τάξης και της κυβέρνησης. Η οργάνωση των πρώτων βημάτων αντίστασης, η σωστή και σταθερή κλιμάκωση των αγώνων, η συμπαράταξη με τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς και τους άλλους εργαζόμενους. Και δίχως την παραμικρή έπαρση, αντίθετα, με βαθύ αίσθημα ευθύνης, για από δω και πέρα, πρέπει να σημειώσουμε ότι η συμβολή των κομμουνιστών σε όλα τα προηγούμενα ήταν σοβαρή και αναντικατάστατη.

Οι μαθητές, τα παιδιά μας, έκαναν σπουδαία άλματα συνείδησης αυτή την περίοδο. Σαν φυσική συνέπεια όσων προηγήθηκαν. Εδειξαν πως μελετούν την κυβερνητική πολιτική, όχι μόνο στο χώρο της παιδείας, αλλά και ευρύτερα. Οι συμπαρατάξεις που επιτεύχθηκαν αυτή την περίοδο δε μαρτυρούν "χαζά παιδιά χαρά γεμάτα". Τα συγκεκριμένα και μελετημένα για το σήμερα αιτήματά τους αγγίζουν όλους μας. Οι διεκδικήσεις τους παραπέμπουν ευθέως στους μεγάλους πολύχρονους αγώνες για την παιδεία. Δανειζόμαστε, για να τις υιοθετήσουμε, ορισμένες φράσεις από τη χτεσινή ανακοίνωση των γονιών: "Νιώθουμε συγκίνηση και περηφάνια, παρακολουθώντας τους αγώνες των παιδιών μας για τη μόρφωση και τη ζωή τους. Ξυπνούν τις συνειδήσεις μας, που ξεχνιούνται στον καθημερινό Γολγοθά της επιβίωσης, πετυχαίνουν να μας πείσουν να οραματιστούμε, να ονειρευτούμε μαζί τους, να αγωνιστούμε για τη μόρφωση, τη ζωή, το μέλλον τους. Μας πείθουν πως είναι δυνατό να είμαστε πάλι "όλοι μαζί". Πως δεν είναι "ο καθένας μόνος", απέναντι σε μια παιδεία για τους λίγους, που μας ετοιμάζουν. Είμαστε μαζί τους και είμαστε αισιόδοξοι".