Βέβαια, για να μιλήσουμε και λίγο σοβαρά, το κράτος ποτέ δεν ήταν περίπτερο. Ηταν και παραμένει ο βασικός μοχλός άσκησης πολιτικής από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Κι επειδή οι κυβερνήσεις αυτές ήταν - όπως είναι και η σημερινή - ταγμένες στην υπηρεσία του μεγάλου, ξένου και ντόπιου, κεφαλαίου, γινόταν και το κράτος υπηρέτης του τελευταίου.

Κρατικοποιήσεις ορισμένων τομέων - για τους οποίους δεν ενδιαφερόταν στη φάση εκείνη - ήθελε το μεγάλο κεφάλαιο, αυτό έκαναν και οι αντίστοιχες κυβερνήσεις. Κι ας κινδύνευαν να χαρακτηριστούν για σοσιαλμανία, όπως οι μακαρίτες Παπαληγούρας και Καραμανλής. Σήμερα, η ολιγαρχία απαιτεί αποκρατικοποιήσεις. Αυτό κάνει και η κυβέρνηση. Χωρίς τον παραμικρό δισταγμό.

Από κει και πέρα, τα διάφορα "μυαλά" και "επιτελεία" έβρισκαν τα αναγκαία προσχήματα και... θεωρίες, για να δικαιολογηθούν οι εκάστοτε πολιτικές και να γίνουν αποδεκτές από τους εργαζόμενους και το λαό, με το λιγότερο πολιτικό κόστος. Αυτή είναι η αλήθεια. Και χαρακτηριστική απόδειξη το γεγονός πως σε όλες τις περιπτώσεις ο λαός πλήρωνε τελικά, είτε τη μια πολιτική είτε την άλλη.