Μπορεί ένα μεγάλο κομμάτι της "καρδιάς" ενός εθνικού δρυμού να διεκδικείται από κάποιους, ως ιδιωτική έκταση, με βάση κάποια, αμφίβολης - τουλάχιστον - αξίας τούρκικα χοτζέτια και ανάλογα... πιστοποιητικά; Οχι, βέβαια, ίσως απαντήσετε. Αν προσθέσουμε, ότι ο δρυμός αυτός προστατεύεται ως αρχαιολογικός και ιστορικός χώρος, όπως και ως τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους; Ε, τότε σίγουρα όχι, θα πείτε. Αν προσθέσουμε επίσης, ότι για όλους τους παραπάνω λόγους, ο χώρος αυτός έχει ενταχθεί στην Α' Αρχαιολογική Ζώνη Προστασίας και, ακόμη, ότι πρόκειται για τον εθνικό δρυμό Σουνίου, συνολικής έκτασης 7.500 στρεμμάτων, από τα οποία κάποιοι διεκδικούν τα 2.500, τι θα πείτε; Σίγουρα, ότι πρόκειται για έναν παραλογισμό ή για ένα τεράστιο και πολύμορφο σκάνδαλο.

Κι έχετε απόλυτο δίκιο. Γιατί, η αμαρτωλή αυτή ιστορία, την οποία αποκάλυψε ο "Ρ" της Πέμπτης, είναι υπαρκτή. Και όχι μόνο υπαρκτή, αλλά οι διεκδικητές του ενός τρίτου του εθνικού δρυμού του Σουνίου θα έχουν το θράσος, να εμφανιστούν στις 12 Γενάρη 1999 μπροστά στο Εφετείο Αθηνών και από θέση ισχύος - χάριν της ανοχής των κυβερνητικών αρμοδίων και των "πλατών", που διαθέτουν - να επιχειρήσουν την οριστικοποίηση της... ιδιοκτησίας τους, με σκοπό να κάνουν το δάσος οικόπεδα και τσιμέντο.