Οι ποιητικές φωνές που κατά καιρούς έρχονται να μας αφυπνίσουν, άλλοτε προσφέρουν λυρικές στιγμές μουσικότητας και γαλήνης κι άλλοτε ρεαλιστικά σχήματα που μας υπογραμμίζουν την πραγματικότητα.

Στη δεύτερη κατηγορία ανήκει η ποιητική συλλογή του Α. Φωκά "Μια φέτα ψωμί με ζάχαρη".

Ο ποιητής χρησιμοποιεί τη γλώσσα της καθημερινής ομιλίας με στοιχεία πεζής γραφής, για να μεταδώσει τις επισημάνσεις του μέσα στην πορεία της ζωής στο χτες και στο σήμερα.

Κύριος άξονας της θεματικής του, η διαμαρτυρία και η στηλίτευση για τα κακώς κείμενα στην κοινωνία μας. Ο ποιητής συμπάσχει, κρίνει και κατακρίνει. Κάποτε κάνει εκκλήσεις και παρακλήσεις, αν και γνωρίζει ότι τίποτα δεν αλλάζει: "γιατί αν καθίσουμε να μετρήσουμε/ τη δυστυχία/ θα εκπνεύσουμε αυτοστιγμεί". Και καταλήγει: "Ας υποσχεθούμε/ ότι για τ' αστέρια που εγκαταλείψαμε/ για όσα δεν είπαμε/ θα μιλήσουμε εκτενέστερα/ οπωσδήποτε μιαν άλλη φορά".

Δε θα λέγαμε ότι οι στίχοι αποπνέουν την ποιητική μυρωδιά που γοητεύει και γαληνεύει, ωστόσο ο ποιητής πατάει γερά στα πόδια του, έχει γερά θεμέλια και με απλό ανθρώπινο λόγο συμμετέχει στα δρώμενα της εποχής μας. (Εκδόσεις "Αρμός",1997).

Φαίδρα ΖΑΜΠΑΘΑ - ΠΑΓΟΥΛΑΤΟΥ