Η καρέκλα

υπεράνω,

ω, γι' αυτήν

και τι δεν κάνω,

γιούχα, φάσκελα

αρπάζω,

μα δεν παύω

ν' ανακράζω:

ω, καρέκλα μου

μεγάλη,

σαν και σε

δεν είναι άλλη

κι η ξεφτίλα μου,

χαλάλι!

Η καρέκλα

υπεράνω,

ω, γι' αυτήν

και τι δεν κάνω,

τα ποδάρια μου

στυλώνω,

όπως λένε,

σαν τον όνο,

τα σκολειά

κάνω κουβάρι,

τα παιδιά

παίζω στο ζάρι,

μα μεγάλη της

η χάρη!

Ο οίστρος