Τις τελευταίες τρεις βδομάδες ασχολήθηκα με τους Ινδοευρωπαίους. Προσπάθησα να δω το μεγάλο αυτό παραμύθι μ' έναν τρόπο που θα μας βοηθούσε να ανοίξουμε μια συζήτηδση για όλα αυτά τα θέματα που τροφοδοτούν την παιδεία μας εδώ και χρόνια, γεμίζοντάς τη με σχήματα, σκέψεις και πολλές φορές αυθαίρετες αντιλήψεις που οδηγούν σε συμπεράσματα και ερμηνείες έξω και μακριά από την ιστορική αλήθεια. Γεμίζουν ακόμα τα εκπαιδευτικά μας συστήματα με προκαταλήψεις, ιδιαίτερα όσον αφορά τον πολιτισμό, τα θέματα που σχετίζονται με την εθνική μας ταυτότητα, τις παραδόσεις μας και γενικά τις δράσεις εκείνες που προσδιορίζουν τη συλλογική πορεία του λαού μας, μέσα από στιγμές δύσκολες, μέσα από συγκρούσεις και σπαραγμούς, όπου οι αιτίες συσκοτίζονται και τα αποτελέσματα διαστρέφονται από την άρχουσα τάξη του τόπου μας. Την τάξη εκείνη, δηλαδή, που αναλαμβάνει να κατασκευάσει τα τρέχοντα ιδεολογικά σχήματα, να επιβάλει τις ερμηνείες που εξυπηρετούν το ρόλο της και, τέλος, να παγιδεύσει τα λαϊκά στρώματα μέσα σε συσχετισμούς όπου ο πολιτισμός καταντάει κενός λόγος και οι οποιεσδήποτε εθνικές αρετές χυδαία μυθολογήματα.

Είχα την πρόθεση, επομένως, να κάνω μια σειρά μαθημάτων, που δε θα ξεκινούσαν από τη δασκαλίστικη συνείδησή μου, ούτε από την πονηρή πρόθεσή μου να σας ταλαιπωρήσω πάνω σε μονοπάτια που θα προϋπέθεταν από τη δική σας πλευρά τις δικές μου γνώσεις, θα προϋπέθεταν ακόμη ιδιαίτερες δυνατότητες για να ανοίξετε μαζί μου μια οποιαδήποτε χαμηλόφωνη συζήτηση. Εκείνο που ήθελα πρώτα απ' όλα να βγάλω στην επιφάνεια, ήταν η πικρή εντύπωση που συσσωρεύεται χρόνια τώρα, όσο μιλάω πάνω από μια έδρα και απευθύνομαι σ' ένα ακροατήριο που ξέρω πως σε λίγο καιρό κρατώντας στα ιδρωμένα του χέρια το τυπικό χαρτί της αποφοίτησής του θα πάρει τους δρόμους της επαγγελματικής αγοράς, για να βρεθεί πολύ γρήγορα στο πεζοδρόμιο, με κομμένα φτερά και τη σκόνη των οραμάτων του σκορπισμένη στους προθαλάμους των κυβερνητικών εμπαιγμών.

Ηθελα επίσης να βγάλω στην επιφάνεια αυτό που κατρακυλάει μέσα μου σαν το πύρινο κουρσούμι για να μου θυμίζει πως, ότι λένε οι δάσκαλοι μέσα στις αίθουσες, δεν περνάει έξω. Λίγοι το σέβονται, λίγοι το κατανοούν. Λίγοι το παίρνουν στα σοβαρά. Και πρώτοι από όσους δεν παίρνουν στα σοβαρά τη δουλιά των δασκάλων, δεν τη σέβονται και δεν την κατανοούν, είναι οι δήθεν αρμόδιοι. Οι αυτοσχεδιαστές των εκπαιδευτικών μας προοπτικών, οι μαθητευόμενοι μάγοι των παιδευτικών μας πραγμάτων. Και μια τέτοια αλήθεια δεν είναι ένα αυθαίρετο συμπέρασμα που βγαίνει μέσα από τα τρύπια σπλάχνα ενός κουρασμένου δασκάλου. Ούτε ένας συμβατικός αντιπολιτευτικός αφορισμός. Είναι μια περιγραφή που βγαίνει μέσα από τα πράγματα. Είναι ένας αναστεναγμός με λόγια που βγαίνει μέσα από τις σκηνές που παρακολουθούμε κάθε μέρα να στήνονται μπροστά στο υπουργείο Παιδείας. Ενας αναστεναγμός, που βγαίνει σαν ένα χειροκρότημα καταγγελίας όσων συσσωρεύονται μπροστά στις αδυσώπητες εικόνες της φαιδρής ενημέρωσης, τα λόγια του πρωθυπουργού και του υπουργού της Παιδείας.

Λόγια που δε λένε. Λόγια που δεν περιγράφουν πράξεις. Λόγια που δεν απαντούν στις ερωτήσεις της σηκωμένης γροθιάς, ούτε καταρρίπτουν τα επιχειρήματα των κλεισμένων σχολείων. Ειρωνεύονται αυτά τα λόγια. Γεμίζουν τα έδρανα της Βουλής με πολτούς ακατανόητων λεκτικών σχημάτων, που ούτε καν πολιτικό νόημα δεν έχουν. Αυτά τα λόγια είναι λανθάνουσες ομολογίες της εθνικής μας εξάρτησης από την τεχνολογία της συμφοράς, όπως αυτή παράγεται στα λουστραρισμένα εργαστήρια της Ευρώπης. Πάνω στους στιλπνούς διαδρόμους των ακριβών ξενοδοχείων, στα ανθοστόλιστα φουαγιέ των ανακτόρων που συμβολίζουν την καταπίεση και την προοπτική της θλίψης. Είναι λόγια που προσπαθούν με τις αφηρημένες περιγραφές τους, την ακατάσχετη αριθμο-λαγνεία τους και την κομψευόμενη, χωρίς ίχνος πραγματισμού, μελλοντολογία τους, να ταριχεύσουν τη συνείδηση του Ελληνα πολίτη για να μείνει έτσι, βουβή, αμήχανη. Να την παγιδεύσουν μέσα στην αναγγελία ενός διαλόγου που δε θα γίνει. Ενός διαλόγου που και αν γίνει δε θα έχει λόγια. Υπονοήματα θα έχει και χειρονομίες, σαν αυτές που συνηθίζουν οι ταχυδακτυλουργοί, που καταφέρνουν να βγάζουν μέσα από μαύρα καπέλα χαριτωμένα άσπρα κουνέλια και να κόβουν με μεγάλα πριόνια όμορφες κυρίες στα δύο, χωρίς, βέβαια, να συμβαίνει αυτό. Ούτε τα πριόνια κόβουν, ούτε οι κυρίες πεθαίνουν!

Ετσι είναι, λοιπόν, όλα αυτά τα προεξαγγέλματα του διαλόγου για την παιδεία. Πριόνια είναι, που, μια και δε διαθέτουν ωραίες κυρίες, για να τις κόψουν στα δύο, πριονίζουν ανενόχλητα τις τολμηρές καθηγητριούλες, που με τη γροθιά σηκωμένη, ένα μήνα τώρα και παραπάνω, ανεβοκατεβαίνουν τους δρόμους, κραυγάζοντας, πονώντας, κλαίγοντας! Τι να συνεχίσω, λοιπόν, το μάθημα για τους Ινδοευρωπαίους! Οι απεργίες των καθηγητών είναι το μάθημα. Είναι ένα μάθημα που μιλάει για την ιστορία, για τον πολιτισμό, για την ίδια τη ζωή. Είναι ένα μάθημα που δεν ψάχνει για να βρει απαντήσεις μέσα σε χοντρά βιβλία, ούτε σε οργανωμένες ανασκαφές. Δεν είναι ένα μάθημα που ορίζεται από κανονισμούς και προγράμματα σχολαστικών γραμματοδιδασκάλων. Είναι ένα μάθημα που περνάει σύριζα από τη συνείδησή μας και την πληγώνει, την ξυπνάει και τη συνεπαίρνει. Γι' αυτό και γω δε θα συνεχίσω, όσο οι εκπαιδευτικοί βρίσκονται στους δρόμους και οι αίθουσες των σχολείων είναι κλειστές. Το δικό μου το μάθημα δε μετράει, όσο τα πανό των καθηγητών "μπλοκάρουν" τα βήματα της ζωής μας και δε μας αφήνουν να συνεχίσουμε ανυποψίαστοι, την ταπεινή μας πορεία. Προτιμώ να κάτσω στην μπάντα και να μάθω, παρά να πάρω την κιμωλία και σαν να μη συμβαίνει τίποτε να διδάσκω εγώ για τους Ινδοευρωπαίους. Είμαι μαζί σας καλοί μου συνάδελφοι!