Εφυγε από τη ζωή το απόγευμα του περασμένου Σαββάτου, πλήρης ημερών, σε ηλικία 88 ετών, η κομμουνίστρια Ιουλία Πλουμπίδη,σύζυγος του αξέχαστου κομμουνιστή ηγέτη και ήρωα του λαού μας Ν. Πλουμπίδη. Η Ιουλία Πλουμπίδη πήρε μέρος σε όλους τους αγώνες του ελληνικού λαού μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ. Συμμετείχε στην ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση και στην παράνομη δουλιά του Κόμματος στην Αθήνα στα χρόνια του εμφυλίου, διώχτηκε από το ξενόδουλο καθεστώς και φυλακίστηκε για πολλά χρόνια, πάλεψε με αυταπάρνηση από τις γραμμές του αριστερού κινήματος στην προδικτατορική περίοδο, αγωνίστηκε με όλες της τις δυνάμεις για την προώθηση της πολιτικής του ΚΚΕ όταν το Κόμμα νομιμοποιήθηκε με τη μεταπολίτευση και το υπηρέτησε έως το τέλος της ζωής της. Η Ιουλία Πλουμπίδη δίδαξε με τη ζωή και τη δράση της τη σεμνότητα, το ήθος, την αυταπάρνηση και την αυτοθυσία που πρέπει να διακρίνει τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες, όλους τους αγωνιστές του λαού.

Αναγγέλλοντας το θλιβερό νέο του θανάτου της, με ανακοίνωση που εξέδωσε την περασμένη Κυριακή 21/2, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ υπογραμμίζει τα παρακάτω:

"Πέθανε χθες το απόγευμα η κομμουνίστρια Ιουλία Πλουμπίδη, στέλεχος του αντιστασιακού κινήματος, σύζυγος του ήρωα του λαού μας Νίκου Πλουμπίδη.

Η Ιουλία Πλουμπίδη αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή της, από τις γραμμές του ΚΚΕ, στον αγώνα για τα δικαιώματα των εργαζομένων για το σοσιαλισμό. Σεμνά και καρτερικά, αθόρυβα, αλλά και ουσιαστικά, υπέμεινε όλες τις δυσκολίες του αγώνα, δίχως να λυγίσει.

Σπούδασε δασκάλα και στη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά συνδέθηκε με το διδασκαλικό κίνημα. Μαζί με την Ρόζα Ιμβριώτη, με την οποία συνδεόταν, οργανώθηκαν στο ΕΑΜ. Από το 1942 ήταν μέλος του ΚΚΕ. Διατέλεσε επίσης μέλος της Επιτροπής Πόλης της ΚΟΑ, το 1943-44.

Για τη συμμετοχή της στο επαναστατικό κίνημα καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά και παρέμεινε στις φυλακές από το 1949 έως το 1959. Μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής της ήταν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΠΕΑΕΑ και του Κέντρου Μελέτης της Ιστορίας της Εθνικής Αντίστασης.

Στην οικογένειά της η ΚΕ του ΚΚΕ απευθύνει τα θερμά συλλυπητήριά της".

Η συντρόφισσα Ιουλία δε συνήθιζε να δίνει συνεντεύξεις ή να μιλάει για τους προσωπικούς της αγώνες. Την προσφορά της στο κίνημα τη θεωρούσε σαν κάτι απλό και συνηθισμένο, όπως όλες οι άλλες ανθρώπινες δραστηριότητες. Η σεμνότητα ήταν γι' αυτή τρόπος ζωής. Ηταν κανόνας ζωής. Τις ελάχιστες δε φορές που μίλησε σε συνέντευξη δεν το 'κανε για τον εαυτό της, αλλά για τον Νίκο Πλουμπίδη, τον σύντροφό της στη ζωή και στον αγώνα. Μια τέτοια φορά ήταν και το 1976 όταν έδωσε συνέντευξη στο "Ριζοσπάστη", στην επέτειο της συμπλήρωσης των 22 χρόνων από την εκτέλεση του Νίκου. Σε κείνη τη συνέντευξη η Ιουλία θυμάται τα πογκρόμ του Ζέρβα εναντίον των κομμουνιστών τον Ιούλη του '47 και περιγράφει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ο Νίκος Πλουμπίδης γλίτωσε τη σύλληψη: "Τότε - λέει - στις συλλήψεις του Ζέρβα, παλιά, άρρωστος με φυματίωση, πρωτομπήκε στο σανατόριο. Βράδυ ήρθαν και τον ζητούσαν. Μάλιστα πυροβόλησαν στην είσοδο. Φύγαν. Το πρωί ξανά. "Τι θέλετε, είπαμε. Ξανάρθατε. Είναι άρρωστος". Πιάσαν τον αδελφό μου. Κατέβηκε ο πατέρας και τότε μόνο είδε τα χώματα και τις σφαίρες στον τοίχο. Απ' το νοσοκομείο ο φυματιολόγος Αποστολίδης αρνήθηκε να τον παραδώσει "Αρρώστους δεν παίρνετε από δω". Ετσι τη γλίτωσε εκείνη τη φορά".

Τα βιώματα του αγώνα πολλά. Οι αναμνήσεις δυνατές. Η συντρόφισσα Ιουλία σε άλλο σημείο της συνέντευξής της περιγράφει, μεταξύ άλλων, την κατάσταση που βίωσε ο Ν. Πλουμπίδης όταν την άνοιξη του '49 οι παράνομες οργανώσεις του ΚΚΕ στην Αθήνα δέχτηκαν ισχυρότατο χτύπημα από τον εχθρό, με αποτέλεσμα να συλληφθεί μέχρι και ο επικεφαλής του παράνομου κομματικού μηχανισμού και μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Στέργιος Αναστασιάδης: "Ημαστε τότε σε βαριά παρανομία - λέει στη συνέντευξή της η σ. Ιουλία. Κλεισμένος τελείως ο Νίκος. Εγώ κάπως έβγαινα. Οταν δεν ήρθε ο σύνδεσμος (έλειψε μια, έλειψε δυο, πιάσανε και τον Αναστασιάδη)... "μπλόκο στου Γκύζη" μας είπαν. "Μεγάλο Μπλόκο". Αυτός κατάλαβε. Εμεινε ακίνητος (είχε μια ακινησία στο πρόσωπο, ποτέ δεν έδειχνε, ποτέ δεν είπε, ποτέ δεν άκουσε κανένας κανένα λόγο ή όνομα από το στόμα του). Τη νύχτα δεν έκλεισε μάτι κι ας ήταν βαρύτατα άρρωστος, σχεδόν χωρίς πνευμόνια. "Δεν ξέρω ποιος είναι, μονολογούσε, ο μέσα να 'ναι; Ο έξω;". Ξημερώνοντας μας έδιωξε ο σπιτονοικοκύρης. Να βρούμε, λέει, να μείνουμε αλλού...".

Η Ιουλία θυμήθηκε σε κείνη τη συνέντευξη και την επίσκεψη του γιου της στη φυλακή τον καιρό της δίκης του πατέρα του. "Εννέα μηνών τον άφησα το γιο μου, 5 χρονών τον πήγαν στο δικαστήριο του πατέρα του. "Μαμά, είδα τον μπαμπά". Τίποτα εγώ. Δεν έπρεπε να δείξω... Το παιδί επέμεινε: "Αλήθεια σου λέω, τον είδα". Εγώ πάλι δήθεν δεν άκουσα. Το γύρισα σ' άλλα...".

Η συντρόφισσα Ιουλία δεν απέφυγε σε κείνη τη συνέντευξη να μιλήσει και για τα λάθη του Κόμματος. Ο λόγος της καθαρός, κρυστάλλινος, παραπέμπει στα λόγια του Νίκου: "Για τα λάθη του Κόμματος, είχε πει ο Νίκος ευθυνόμαστε όλοι".

Καλό ταξίδι, συντρόφισσα.

• Το ΔΣ του Κέντρου Μελέτης της Ιστορίας της Εθνικής Αντίστασης μόλις πληροφορήθηκε το θάνατο της ΙΟΥΛΙΑΣ ΠΛΟΥΜΠΙΔΗ,από τα ιδρυτικά μέλη του Κέντρου και γραμματέα του επί σειρά ετών, σε έκτακτη συνεδρίασή του αποφάσισε να εκφράσει τα θερμά του συλλυπητήρια στην οικογένειά της, να καταθέσει στεφάνι στη σορό της και να δημοσιευτεί η παρούσα απόφαση στον Τύπο και στο περιοδικό της Εθνικής Αντίστασης.