Αποτελεί ένα ισχυρό ιδεολογικό και προπαγανδιστικό μέσο της άρχουσας τάξης και των κυβερνήσεών της, απόλυτα ενταγμένο στη συνολική επιδίωξή τους να κρατάνε τους εργαζόμενους αλυσοδεμένους στην αντιλαϊκή πολιτική.

Εκφράζει την πάγια τακτική της πλουτοκρατίας να ταυτίζει τα δικά της συμφέροντα με τα συμφέροντα γενικά του έθνους, αν και τα δικά της είναι διαμετρικά αντίθετα με αυτά των εργαζομένων.

Καλλιεργείται από τη στιγμή της κούνιας, με όλους τους τρόπους και με την έντεχνη αξιοποίηση των αγνών διαθέσεων του λαού να υπερασπιστεί τα σύνορα της χώρας από άδικες επιθέσεις.

Γίνεται προμετωπίδα της καπηλείας, που αποσκοπεί να στηρίξει τη συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις (Μικρασιατική Καταστροφή κ.ά.).

Επανέρχεται πολύ πιο έντονα, όταν η ένταση ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία οξύνεται.

Αυτό γίνεται και στις μέρες μας.

Η κυβέρνηση, μαζί με το στόχο της για την ΟΝΕ, που κι αυτόν τον ονομάτισαν εθνικό (!), καλεί σε συστράτευση και σε αρραγές εθνικό μέτωπο, μπροστά στους κινδύνους από την επιθετικότητα της τουρκικής κυβέρνησης. Ενώ δεν μπορούσαν να απέχουν από την ανακήρυξη της "εθνικής ομοψυχίας", που την ανάγουν σε υπέρτατο προσόν, τόσο η ΝΔ όσο και η εσωκομματική, δήθεν, αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ...

Ο Κ. Μητσοτάκης στηρίζει την κυβέρνηση. Το ίδιο οι Λ. Κύρκος και Μ. Θεοδωράκης. Αλλά και άλλοι, που χρόνια τώρα απέχουν απ' τους λαϊκούς αγώνες, όντας προσκολλημένοι στο ΠΑΣΟΚ ή στις παρυφές του.

Ο ΣΥΝ πανηγυρίζει, γιατί... κερδίζει έδαφοςη πρότασή του για σύσταση "εθνικού συμβουλίου εξωτερικής πολιτικής"!

Συμβούλιο εξωτερικής πολιτικής ζητά και ο Δ.Τσοβόλας...

* * *

Η όξυνση της έντασης από την πλευρά της τουρκικής κυβέρνησης δημιούργησε το έδαφος, ώστε η κυβέρνηση, όπως και τα περισσότερα ΜΜΕ, να φέρει στη διαπασών τα συνθήματα της "εθνικής ομοψυχίας και ενότητας", αλλά και της ανάγκης να υπάρχει πολιτική σταθερότητα... Μάλιστα, ταύτισε την καταγγελία ή την κριτική προς την ίδια, με την Ελλάδα, με τα "εθνικά συμφέροντα", με "τις τύχες της χώρας"!!! Και κατηγόρησε όποιον αντιτίθεται στην πολιτική της, ότι παίζει - ούτε λίγο - ούτε πολύ - το παιχνίδι της Τουρκίας, που επιδιώκει να μην υπάρχει στην Ελλάδα πολιτική σταθερότητα... Ετσι, η συνειδητή παραμόρφωση της πραγματικότητας πηγαίνει χέρι χέρι με την κινδυνολογία...

Πώς έχει διαμορφωθεί η πραγματικότητα σε γενικές γραμμές;

1.Οι εξελίξεις αποδείχνουν ότι ξετυλίγεται ένας ολόκληρος σχεδιασμός της ιμπεριαλιστικής "νέας τάξης πραγμάτων", που περιλαμβάνει όσον αφορά στην ευρύτερη περιοχή: Τον κατακερματισμό και της Νέας Γιουγκοσλαβίας, την αλλαγή συνόρων στα Βαλκάνια, τη διχοτόμηση του Αιγαίου, την επισημοποίηση της διχοτόμησης της Κύπρου, τη... "διευθέτηση" των εκκρεμοτήτων στη Μέση Ανατολή, που σημαίνει και προϋποθέτει το τσάκισμα του κουρδικού λαϊκού κινήματος.

Η επίσημη Ελλάδα δε βρίσκεται έξω από αυτούς τους σχεδιασμούς, συμμετέχει. Το ίδιο και η επίσημη Τουρκία. Αλλο θέμα ότι ούτε η μία ούτε η άλλη μπορούν να παίξουν σ' αυτό το σχεδιασμό τον πρωτεύοντα ρόλο, που ανήκει - έτσι κι αλλιώς - στις ΗΠΑ, στη Γερμανία, στη Βρετανία, στο γαλλογερμανικό άξονα κ.α. Επιδιώκουν, όμως, ως δορυφορικές δυνάμεις στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, να παίξουν ρόλο ηγεμόνα στην περιοχή, ρόλο περιφερειακής δύναμης, η καθεμιά βεβαίως για δικό της λογαριασμό και σε βάρος της άλλης.

2.Η ΟΝΕ και γενικά η ΕΕ είναι βασικό συστατικό στοιχείο της ιμπεριαλιστικής "νέας τάξης πραγμάτων". Αφορά και καθορίζει απόλυτα τις εσωτερικές οικονομικές - και όχι μόνο - εξελίξεις, ενώ χρωματίζει και το περιεχόμενο των διεθνών σχέσεων της Ελλάδας, ως χώρας - συστατικού του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Δε βρίσκεται έξω από τη "νέα τάξη πραγμάτων", όπως νομίζουν ορισμένοι, που προσδίδουν στον όρο "νέα τάξη" μόνο στρατιωτικοπολιτικές και όχι και οικονομικές ιδιότητες.

Η ΟΝΕ αποτελεί στόχο της πλουτοκρατίας και μονόδρομό της. Αποσκοπεί σε μια ισχυρή οικονομικά Ευρώπη, ικανή ν' ανταγωνιστεί τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία. Δηλαδή, τις άλλες δύο μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που, μαζί με την ΕΕ, έχουν μπει σε αγώνα δρόμου για το ποια θα κυριαρχήσει στην παγκόσμια αγορά. Το ΝΑΤΟ και η "νέα δομή" του αποτελούν τον πολιορκητικό κριό για να περάσει η πολιτική του "διαίρει και βασίλευε", των αξόνων και αντιαξόνων και της καπιταλιστικής ενοποίησης, που μέρος της είναι και η ΟΝΕ.

3.Η κυβερνητική πολιτική είναι σαφέστατα ταξική. Στρέφεται ευθέως κατά της εργατικής τάξης, της νεολαίας των λαϊκών στρωμάτων, της μικρομεσαίας αγροτιάς, των μικροεπαγγελματιών της πόλης. Στρέφεται, δηλαδή, κατά της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού, ο οποίος υποφέρει από τη φτώχεια, την ανεργία, τη λιτότητα, τους φραγμούς στην παιδεία, τις ιδιωτικοποιήσεις, το ξεκλήρισμα, την έλλειψη δικαιωμάτων και κοινωνικής πολιτικής. Και τη στιγμή που συμβαίνουν αυτά, ενώ ο πλούτος των λίγων αυξάνεται, ενώ οι κίνδυνοι συρράξεων και πολεμικών συγκρούσεων πολλαπλασιάζονται, η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα καλούν το λαό σε συσπείρωση και εθνική (!) ενότητα! Με άλλα λόγια, τον καλούν να αλυσοδεθεί, να αυτοχειριαστεί, να χειροκροτήσει τα ΝΑΤΟικά στρατεύματα που πηγαίνουν στο Κόσσοβο, να δέχεται τις βάσεις που κατασκοπεύουν τους λαούς, να καταπίνει την παράδοση του Οτσαλάν και το χαρακτηρισμό των Κούρδων ως τρομοκρατών!

4.Η κυβέρνηση δε διέπραξε προδοσία της τάξης της παραδίδοντας στις CIA - MIT τον Οτσαλάν. Στάθηκε συνεπής στα ταξικά συμφέροντα που εκπροσωπεί και υπηρετεί. Δεν πρόδωσε, λοιπόν, την Ελλάδα της πλουτοκρατίας. Ούτε το κύρος της χώρας βλήθηκε, όπως υποστηρίζει ο Κ. Καραμανλής. Το κύρος της χώρας (με την έννοια της ελληνικής κυβέρνησης) ανέβηκε στα μάτια των ιμπεριαλιστών, γι' αυτό και οι ΗΠΑ τη συγχαίρουν εκφράζοντας την εμπιστοσύνη τους. Αυτό που βλήθηκε είναι το κύρος της κυβέρνησης στα μάτια των εργαζομένων που συμπαραστέκονται στον κουρδικό λαό. Αλλά αυτό είναι πολύ καλό για τους Ελληνες εργαζόμενους.

Κανένας απλός άνθρωπος, επομένως, δεν υπάρχει λόγος να αισθάνεται ντροπή. Μένει να μετατρέψει την οργή του σε συνειδητή δράση για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, που η υπόθεση Οτσαλάν αποτέλεσε την κορυφή του παγόβουνου.

5.Η κυβέρνηση έκανε σλόγκαν την ανάγκη, όπως λέει, να μην κουρδοποιηθεί (sic) η πολιτική ζωή! Θέλει, μ' αυτό, να πετύχει πολλά "τρυγόνια". Πρώτο, να συγκαλύψει τη συμφωνία της στο χαρακτηρισμό των Κούρδων ως τρομοκρατών, την ίδια στιγμή που μπροστά στο λαό παρουσιάζεται αλληλέγγυα με τον κουρδικό λαό. Δεύτερο, να γίνει αποδεκτή από την κοινή γνώμη η ανοιχτή επίθεση κατά του ΡΚΚ, ή οποιαδήποτε άλλη υποχώρησή της, στο όνομα του "να μη γίνει πόλεμος με την Τουρκία"! Τρίτο, να αναχαιτίσει τις θετικές διεργασίες που γίνονται στο λαό με αφορμή την υπόθεση Οτσαλάν και την τραγική του κατάληξη. (Ισως είναι η πρώτη φορά, τα τελευταία χρόνια, που η ΕΕ και ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, ιδίως η πρώτη, δέχονται τέτοια κατακραυγή για τη στάση τους στο Κουρδικό).

Μακάρι η πολιτική ζωή να είχε "κουρδοποιηθεί". Και μακάρι να είχε "σερβοποιηθεί", "τουρκοποιηθεί", "κοσσοβοποιηθεί", αντιΝΑΤΟποιηθεί, από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων, από τη σκοπιά της αλληλεγγύης των λαών (τουρκικού, ελληνικού, κουρδικού, σερβικού κ.ά.), που είναι τα θύματα των ίδιων θυτών. Αλλά αυτή την πολιτική δε θέλει να την εφαρμόσει η κυβέρνηση της πλουτοκρατίας. Αυτή, συμμαχεί με την πλουτοκρατία των διαφόρων χωρών. Ευτυχώς, όμως, υπάρχει ο λαός με τις πλούσιες αγωνιστικές παραδόσεις του και τους ταξικούς αγώνες του, που θα σφυρηλατήσει τη διεθνή αλληλεγγύη με τους άλλους λαούς και την κοινή δράση τους. Υπάρχει το ΚΚΕ, που δουλεύει για την προώθηση του προλεταριακού διεθνισμού, της βάσης και της προϋπόθεσης για να προχωρήσει η αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή πάλη.

6.Οι εργαζόμενοι έχουν συμφέρον από τη μη διατήρηση της σημερινής πολιτικής σταθερότητας. Η σταθερότητα της κυριαρχίας των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού μόνο σε συμφορές οδηγεί. Η σταθερότητα στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής είναι ο μονόδρομος της πλουτοκρατίας. Οι εργαζόμενοι έχουν συμφέρον μόνο από την ανατροπή της.

Και εδώ προβάλλει η ανάγκη για τη συγκρότηση ενός μεγάλου κοινωνικοπολιτικού λαϊκού μετώπου, που θα συγκρουστεί με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Ενα μέτωπο που θα παρεμποδίζει την εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής και θα την αποκρούει, στην κατεύθυνση της ανατροπής της και του ανοίγματος του δρόμου για ριζικές αλλαγές.

Αυτό το μέτωπο θα εκφράζει και τα γνήσια εθνικά συμφέροντα, γιατί αυτά ταυτίζονται με τα συμφέροντα όλων των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων κοινωνικών δυνάμεων, που είναι ταυτόχρονα οι φορείς της κοινωνικής προόδου.Οντας ο λαός οργανωμένος σε ένα τέτοιο μέτωπο, θα είναι σε πολύ καλύτερη θέση να υπερασπιστεί και την εθνική κυριαρχία, αν χρειαστεί. Γιατί δε θα θυσιαστεί για να νικήσουν τελικά οι εκμεταλλευτές του, αλλά για να νικήσει ο ίδιος. Και γιατί η συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς αποδυναμώνει και την εθνική άμυνα της χώρας.

Κάθε άλλη επιλογή μόνο το ραγιαδισμό και την ηττοπάθεια θα εξυπηρετεί, δηλαδή τη διαιώνιση της σημερινής κατάστασης και της ακόμη χειρότερης που θα έρθει, αν οι εργαζόμενοι μείνουν αδρανείς ή συμπαρασυρθούν από τη δίνη του εθνικισμού, του ψευτοπατριωτισμού και του χτυπήματος του δέντρου και όχι του δάσους.

7.Οι Ελληνες δεν είναι γενικά αθώοι, επειδή είναι Ελληνες. Σε κάθε χώρα - και στην Ελλάδα - υπήρξαν και υπάρχουν και πατριώτες και προδότες. Η περίοδος του 1821 και της Κατοχής έχουν δώσει πολλά και χαρακτηριστικά παραδείγματα και των μεν και των δε.

* * *

Το απόσπασμα που ακολουθεί γράφτηκε από τον Φρ. Ενγκελς το 1891, στον πρόλογο της νέας έκδοσης του έργου του Κ. Μαρξ "Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία". Αλλά παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο - και θα παραμένει, όσο θα υπάρχουν οι κοινωνικές αντιθέσεις που δημιουργούνται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού. Γράφει, λοιπόν, ο Φρ. Ενγκελς: "Οσο διαρκούσε ο πόλεμος (Γαλλίας - Πρωσίας, σημείωση Μ. Μ.), οι εργάτες του Παρισιού περιορίστηκαν να ζητούν τη δραστήρια συνέχιση του αγώνα. Τώρα όμως, που με τη συνθηκολόγηση του Παρισιού είχε γίνει ειρήνη, τώρα ο Θιέρσος, ο νέος αρχηγός της κυβέρνησης, αναγκάστηκε να καταλάβει ότι η κυριαρχία των κατεχουσών τάξεων - των μεγάλων γαιοκτημόνων και των κεφαλαιούχων - θα βρισκόταν σε αδιάκοπο κίνδυνο όσο οι εργάτες του Παρισιού κρατούσαν τα όπλα στα χέρια τους. Η πρώτη του πράξη ήταν η απόπειρα να τους αφοπλίσει. Η απόπειρα απέτυχε, το Παρίσι ξεσηκώθηκε σαν ένας άνθρωπος για να αντισταθεί. Ετσι κηρύχτηκε ο πόλεμος ανάμεσα στο Παρίσι και τη γαλλική κυβέρνηση, που είχε την έδρα της στις Βερσαλλίες.

Το Παρίσι βομβαρδιζόταν συνεχώς και μάλιστα από τους ίδιους εκείνους ανθρώπους, που είχαν στιγματίσει σαν ιεροσυλία το βομβαρδισμό της ίδιας πόλης από τους Πρώσους. Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι εκλιπαρούσαν την πρωσική κυβέρνηση να επιστρέψει γρήγορα τους Γάλλους στρατιώτες που είχε αιχμαλωτίσει, για να ξανακαταλάβουν το Παρίσι για λογαριασμό τους. Η βαθμιαία επιστροφή αυτών των στρατευμάτων έδωσε από τις αρχές του Μάη αποφασιστική υπεροχή στις δυνάμεις των Βερσαλλιών" (Κ. Μαρξ - Φρ. Ενγκελς: ΔΙΑΛΕΧΤΑ ΕΡΓΑ, τ. Α, σελ. 568, 570).

Μάκης ΜΑΪΛΗΣ